20 września 2009 r. odbyła się uroczystość konsekracji świątyni parafialnej pw. Miłosierdzia Bożego w Konstantynowie Łódzkim. Po powitaniu abp. Władysława Ziółka, metropolity łódzkiego, ks. proboszcz Franciszek Haber przedstawił historię świątyni od poświęcenia kamienia węgielnego i budowy kościoła, wspominając osoby i wydarzenia, które tworzyły to dzieło, następnie w imieniu własnym i parafian poprosił Arcybiskupa Metropolitę o dedykację świątyni na wyłączną służbę Bogu oraz o modlitwę w intencji wszystkich, którzy trudzili się nad jej wznoszeniem i modlitwę dziękczynną za ustanowienie parafii i konsekrację.
Parafia pw. Miłosierdzia Bożego w Konstantynowie Łódzkim została erygowana 19 sierpnia 1994 r. na mocy dekretu sygnowanego przez ordynariusza archidiecezji łódzkiej abp. Władysława Ziółka. Na pierwszego proboszcza nowego ośrodka duszpasterskiego został powołany ks. Franciszek Haber, który jest nim do dnia dzisiejszego. Budowę świątyni rozpoczęto zaś już 15 września 1987 r. i trwała ona sześć lat. Kościół poświęcił abp Władysław Ziółek w roku 1993.
W pięknym słowie pasterskim Ksiądz Arcybiskup prosił, aby ta wyjątkowa uroczystość związana z konsekracją świątyni skłoniła zgromadzonych do głębszej refleksji nad sensem życia, wiarą, stosunkiem do innych ludzi, tak by na fundamencie, jakim jest sam Jezus Chrystus, mogli budować dom swojego życia. Świątynia dzisiaj uroczyście poświęcona stanie się miejscem, do którego będziemy przychodzić, aby doświadczać Bożego Miłosierdzia, przebaczenia i Łaski, aby Miłość stąd braną nieść i Nią obdzielać wszystkich wokół.
Na początku obrzędu dedykacji Ksiądz Arcybiskup pobłogosławił wodę, którą pokropił ołtarz, ściany świątyni i wszystkim wiernych. Na obrzęd konsekracji złożyły się poświęcenie ołtarza i wnętrza kościoła, namaszczenie ołtarza i ścian kościoła, okadzenie świątyni i nakrycie ołtarza białym obrusem, oznaczające, że jest on nie tylko miejscem ofiary, ale także stołem Pańskim, przy którym wierni przyjmują Ciało i Krew Chrystusa, oraz uroczyste wniesienie światła jako symbolu żywego Boga. Od tej chwili świątynia stała się miejscem poświęconym wyłącznie Bogu.
Zaangażowanie się wiernych w uroczystość konsekracji znalazło swój wyraz przede wszystkim w licznym i pełnym uczestnictwie w Eucharystii. Obecni byli kapłani z dekanatu konstantynowskiego i z Łodzi, asysta kleryków z WSD oraz wspólnota sióstr zakonnych. Uroczysty charakter Eucharystii podkreśliły poczty sztandarowe, udział asysty i innych grup parafialnych.
27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero
w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe
święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się
w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą
załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie.
Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.
Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”,
a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników
misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna
zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie
Ewangelii ubogim.
W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi
i chorymi w szpitalach i przytułkach.
Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku
1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla
Jana II Kazimierza.
W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym
w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
Czy można zapanować nad wstydem? Podobno jeśli mocno wbije się paznokcie w kciuk, to czerwona twarz wraca do normy. Ale od środka wstyd dalej pali, choć może na zewnątrz już tak bardzo tego nie widać. Jeśli ktoś się wstydzi, że zachował się jak świnia, to w sumie dobrze, bo jest szansa, że tak łatwo tego nie powtórzy. Tylko że ludzkość tak jakoś coraz mniej się wstydzi rzeczy złych.
Ludzie wstydzą się: biedy, pochodzenia, wiary, wyglądu, wagi… I nie jest to wcale wynalazek dzisiejszych napompowanych, szpanujących i wyzwolonych czasów. Takie samo zażenowanie czuł pewien Wincenty, żyjący we Francji na przełomie XVI i XVII wieku. Urodził się w zapadłej wsi, dzieciństwo kojarzyło mu się ze świniakami, biedą, pięciorgiem rodzeństwa i matką - służącą. Chciał się z tego wyrwać. Więc wymyślił sobie, że zostanie księdzem. Serio. Nie szukał w tym wszystkim specjalnie Boga. Miał tylko dość biedy. Rodzice dali mu, co mogli, ale szału nie było, więc chłopak dorabiał korepetycjami, jednocześnie z całych sił próbując ukryć swoje pochodzenie. Dlatego, kiedy ojciec przyszedł go odwiedzić w szkole, Wincenty nie chciał z nim rozmawiać. Sumienie wyrzucało mu to potem do późnej starości.
Terytorialsi pomagają ewakuować ludność z terenów popowodziowych
W piątek obchodzimy Święto Wojsk Obrony Terytorialnej - najmłodszego rodzaju Sił Zbrojny RP.
Odbywa się ono w cieniu walki z powodzią, przez co odwołano lub przesunięto termin wielu uroczystości.
"Każdego dnia waszej służby i pracy potwierdzacie, że wasze motto - zawsze gotowi, zawsze blisko - nie jest pustym hasłem. Szczególnie dziś dziękuję wam za pomoc jaką niesiecie powodzianom. Wasz wysiłek i poświęcenie widzi cała Polska. I cała Polska jest z was dumna" - napisał na portalu X wicepremier, szef MON Władysław Kosiniak-Kamysz.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
