W Szumsku, w dekanacie świętokrzyskim, dzięki życzliwości ks. kan. Mieczysława Surusa i zapalonego miłośnika historii rembowskiego zamku Zbigniewa Feldmana, sołtysa wsi Rembów, 20 września odbyła się sesja popularnonaukowa, w czasie której dr Dariusz Kalina - przedstawiciel Regionalnego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków zaprezentował historię rembowskiego zamku oraz zapomnianego już dworu należącego do Jana Sieneńskiego herbu Dębno.
Południowe spotkanie rozpoczęło się Mszą św. koncelebrowaną przez ks. Mieczysława Surusa i ks. Tomasza Tomczyka, wikariusza z Szumska, w czasie której modlono się za fundatora zabytkowego kościoła parafialnego ks. Rokickiego, prepozyta krzelowskiego, kanonika łowickiego, urodzonego w Szumsku, uczestnika wojen z Turkami i Rosją, człowieka Polsce wielce zasłużonego. Gdy powrócił do Polski z dalekich w służbie narodu podróży, przyjął święcenia kapłańskie, sam ten kościół wzniósł dysponując nieznacznym majątkiem. Zmarł w 1640 r. i został pochowany w podziemiach kościoła, o czym przypomina wszystkim tablica na ścianie szumskiej świątyni, z zapisaną prośbą: „Prośmy Boga, aby w dniu sądu usłyszał: pójdźcie błogosławieni”.
Po Mszy św., która zgromadziła wielu parafian z Szumska, przedstawicieli rycerstwa ze Staszowa z Pawłem Ciepielą, odbyła się wspomniana sesja, a po niej miał miejsce pokaz walk rycerskich i strzały z armaty.
Pierwsza wzmianka o zamku w Rembowie pochodzi z opisu uposażenia kościoła parafialnego w Kurozwękach Jana Długosza. Z ustaleń źródłowych J. Wiśniewskiego wynika, że zamek powstał na terenie wsi Szumsko vel Sumsko, gdzie funkcjonuje kościół parafialny. Świątynia ta ma bardzo starą metrykę, nosi wezwanie św. Stanisława, którego kanonizację przeprowadził w 1254 r. biskup krakowski Prandota z domu Odrowąż, a jego istnienie potwierdzone zostało przez aktach kurii papieskiej w 1326 r. Jak się przypuszcza, fundatorem kościoła był właściciel Szumska pochodzący z rodu Odrowążów. Otóż właścicielem wsi w latach 1329-31 wymieniony Jakub piszący się z Szumska, kasztelan żarnowski, poległy w bitwie pod Płowcami w 1331 r. (spokrewniony z Kurozwęckimi), oraz Krzesław z Szumska występujący w dokumentach w latach 1341-57. Miał on dwie córki, z których pierwsza wydana została za Dobiesława z Kurozwęk, druga zaś weszła w dom Okszyców. Po śmierci Krzesłowa z Kurozwęk zaszłej w 1357 r. istniejący już zamek oraz prawo patronatu na kościołem w Szumsku należało do obu rodów - Poraitów i Okszyców. Około roku 1384 doszło do rozdziału majętności szumskiej na dwie części - po jednej dla każdego z rodów. W tym też czasie zamek został opuszczony, częściowo rozebrany, a następnie rozpoczęto budowę podobnego zamku, zachowanego do dzisiaj w murach pałacu w Kurowękach. Następnie na opuszczonych gruntach „dworskich” powstała karczma nadana przez dziedziców najpierw plebanowi w Szumsku, a następnie przekazana wspomnianemu klasztorowi, a w pobliżu powstała wieś Podgrodzie.
Zamek w Rembowie to jedna z najnowocześniejszych realizacji budowli obronnych na tym terenie. Został on zbudowany na wyniosłości, otoczonej wodami rzeczki Rząchty. Dzisiaj pozostałe ruiny zamku są świadectwem części dziejów naszej Ojczyzny i źródłem troski dla tych, którzy wiedzą doskonale, że historia jest nauczycielką życia.
Oprac. Andrzej Zych
Pomóż w rozwoju naszego portalu