Od drzwi kościoła do ołtarza wszyscy przechodzą w orszaku, który jest sformowany w sposób następujący i tylko przez wymienione niżej osoby:
- panna młoda, którą prowadzi jej ojciec;
- pan młody prowadzony przez swoją matkę;
- ojciec pana młodego i matka panny młodej;
- świadkowie.
Pod koniec XX wieku zaczął się upowszechniać nowoczesny i uproszczony orszak ślubny, który dopuszczają, ale właśnie jako uproszczony, niektóre podręczniki savoir-vivre’u. Orszak taki jest sformowany w sposób następujący:
- młodzi;
- rodzice panny młodej;
- rodzice pana młodego;
- świadkowie;
- rodzice chrzestni (jeśli są obecni).
Niektórzy księża namawiają młodych do orszaku uproszczonego, argumentując to w ten sposób, że przekazywanie panny młodej panu młodemu przez jej ojca jest echem obyczaju panującego w dalekiej przeszłości w niektórych sferach: sprzedaży dziewczyny jak niewolnicy rodzinie pana młodego. Dziwna to argumentacja, ponieważ zawsze to przekazywanie było, we wszystkich sferach, symbolem zrzekania się władzy ojcowskiej nad córką i przekazywania jej pod opiekę mężowi.
Po ślubie państwo młodzi wychodzą z kościoła, trzymając się pod ręce. Za nimi idą:
- ojciec panny młodej z matką pana młodego;
- ojciec pana młodego z matką panny młodej;
- świadkowie;
- rodzice chrzestni (jeśli są obecni);
- dziadkowie (według starszeństwa);
- najbliższa rodzina;
- pozostali goście.
Sposób wejścia i wyjścia z kościoła jest świadectwem rodzinnej hierarchii i szacunku dla poszczególnych, wyróżnionych tu osób, tego, jak ważne są dla młodych i jak ważne są w tym dniu i w tym momencie. Jest to również ceremoniał podnoszący wagę chwili - tym bardziej że poza ślubem i weselem ceremoniał ten coraz rzadziej gości w naszym życiu. Warto zauważyć i podkreślić, że wszystko, co zostało wyżej opisane, ma miejsce na ślubach w całej Europie i jest tak samo opisywane w hiszpańskich, włoskich, angielskich czy niemieckich podręcznikach savoir-vivre’u. Wszędzie można, oczywiście, znaleźć takich, którzy odrzucają te zasady lub je ignorują.

www.savoir-vivre.com.pl