Uratowane życie!

1 września rano mieszkanki Domu Samotnej Matki przy ul. Przybyszewskiego 39 w Krakowie usłyszały dzwonek alarmowy, świadczący o otwarciu z zewnątrz „Okna Życia”. W ogrzewanej kołysce siostry nazaretanki, opiekujące się „Oknem Życia”, znalazły zawiniętego w koc nowo narodzonego chłopczyka. - Widać było jeszcze ślady mazi płodowej, a po pępowinie poznałyśmy, że chłopiec nie był urodzony w szpitalu - mówi s. Cherubina. - Chłopczyk jest duży, śliczny i zdrowy, waży 3,6 kg i ma piękną, gładką cerę. Widać, że jego matka dbała w czasie ciąży nie tylko o siebie, ale i o dzieciątko - dodaje Siostra. To już trzecie dziecko znalezione w krakowskim „Oknie Życia”. Siostry są wdzięczne matce chłopca, że pozostawiła go w bezpiecznym, ciepłym miejscu, że dała mu szansę na dalsze życie.
Każda kobieta w Polsce może oddać urodzone dziecko bez konsekwencji prawnych (także jeśli dziecko jest urodzone w szpitalu). Matka ma 6 tygodni na podjęcie tej trudnej dla niej decyzji. Po tym czasie, jeśli nie zechce wychowywać dziecka sama, rozpoczyna się proces adopcyjny.
Przy okazji znalezienia trzeciego dziecka w krakowskim „Oknie Życia” s. Cherubina przekazała redakcji „Niedzieli” anonimowy list od kobiety, która rok temu, po znalezieniu w „Oknie Życia” dziewczynki, napisała do sióstr, żeby powiedziały, iż uratowane od śmierci dzieci mogą dobrze i pięknie przeżyć swoje życie.
Krakowskie „Okno Życia” otwarto w marcu 2006 r. Jest wspólną inicjatywą Wydziału Rodziny Kurii Metropolitalnej oraz Caritas Archidiecezji Krakowskiej.

Agnieszka Konik-Korn

Szanowna Siostro Cherubino!

W tygodniku „Niedziela” przeczytałam o oknie z kołyską, do której można zanieść niechciane niemowlę, a siostry zajmą się jego dalszym losem. Po jakimś czasie ukazała się notatka, że do kołyski włożono pierwsze dziecko, dziewczynkę. To bardzo piękna sprawa. Jeżeli matka nie może zostawić przy sobie dziecka, może je powierzyć innym bez ryzyka, że dziecku stanie się krzywda. W Warszawie, przy Szpitalu Klinicznym im. Księżnej Anny Mazowieckiej też jest takie łóżeczko. Ta akcja to nic nowego. Zawsze były niechciane dzieci...
W XVIII wieku w Warszawie ks. Gabriel Piotr Baudouin, z pochodzenia Francuz, założył Dom Podrzutków. Sposób działania był podobny. W bramie Domu był otwór, w którym umieszczono korytko. Za pociągnięciem sznura korytko wysuwało się z bramy, kładziono w nim dziecko, wsuwano do bramy i odzywał się dzwonek. Ktoś odbierał to dziecko. Dom Boduena, bo tak mówiono w mieście, istniał do końca II wojny światowej. Obecnie jest tam Dom Małego Dziecka (adres: Warszawa, ul. Nowogrodzka 75). Ile dzieci umieszczono w tym Domu, nie wiem. Wiem, że tak ocalono też życie mojej babki, matki mojego ojca.
W księgach Domu znalazłam wpis z marca 1870 r.: „Znaleziono niemowlę płci żeńskiej...” - tutaj jest imię i nazwisko dziewczynki oraz imię jej matki (do wiadomości redakcji), potem opis ubranka i nazwisko małżeństwa, które przyjęło dziecko na wychowanie. Moja babka zmarła w czasie okupacji, w 1942 r., jako wdowa po kolejarzu. Wychowała czworo dzieci. Dwaj jej synowie mieli wyższe wykształcenie. Bronili ojczyzny w czasie I i II wojny światowej. Babcia miała 7 wnuków i 12 prawnuków. Praprawnuków nie potrafię zliczyć. Grób dziadków znajduje się w Warszawie na Bródnie. Odwiedzają go wnuki i prawnuki. Dzięki temu, że był Dom ks. Boduena, życie mojej babki zostało ocalone. Jej dzieci i wnuki mogły się urodzić i dać życie następnym pokoleniom. Ja mam już 74 lata, córkę i 3 wnuków. Zawsze ściska mi się serce, gdy dowiaduję się o dzieciach znalezionych na śmietniku, w koszu na śmieci itp. Cieszę się każdą formą, każdą inicjatywą ochrony niechcianych, niewinnych istot, które są bezbronne. Napisałam ten list, aby utwierdzić Siostrę w Jej wspaniałej pracy. Każde z tych ocalonych dzieci może przeżyć dobre życie, mieć rodzinę, dzieci, wnuki. Ręce Siostry całuję i życzę wiele sił do tej jakże ważnej pracy. Z poważaniem i szacunkiem

Wnuczka Podrzutka

Warszawa, 3 sierpnia 2006 r.

Oczekujemy na listy pod adresem:
„Niedziela”, ul. 3 Maja 12
42-200 Częstochowa.
Na kopercie należy napisać: „Listy”
redakcja@niedziela.pl