Oto krótkie życiorysy nowych błogosławionych:

Piotr (Pedro) Ortiz de Zárate urodził się 29 czerwca 1626 w San Salvador de Jujuy (Północno-Zachodnia Argentyna) w rodzinie imigrantów baskijskich. 15 listopada 1644, gdy miał 18 lat, ożenił się z Petronilą Ibarra Argañarás y Murguía, z którą miał dwóch synów. W tym czasie pełnił różne stanowiska publiczne, był m.in. burmistrzem swego miasteczka. Gdy po 10 latach owdowiał, poczuł w sobie powołanie kapłańskie, swe nieletnie dzieci powierzył opiece teściowej a sam rozpoczął przygotowania do podjęcia posługi duszpasterskiej.

W połowie 1657 przyjął święcenia kapłańskie i pod koniec tegoż roku został proboszczem w Omaguaca, skąd w 2 lata później objął parafię w San Salvador de Jujuy i urząd ten pełnił ponad 24 lata. Wkrótce podlegał mu również rozległy obszar, rozciągający się na ponad sto mil. Wyróżniał się wielką gorliwością w modlitwie, zwracał wielką uwagę na liturgię i muzykę sakralną oraz na udzielanie sakramentów. Nie zaniedbywał przy tym przy tym spraw doczesnych swych wiernych, przemierzał duże odległości swej rozległej parafii, troszcząc się o ubogich i chorych, w tym także ludności tubylczej. Wspierał własnymi środkami budowę kościołów i kaplic na swym terenie.

Pod koniec 1682 udał się w drogę do sąsiedniej prowincji Chaco z dwoma innymi kapłanami i ponad 70 świeckimni. Po długiej i niebezpiecznej wędrówce dotarli do Omaguaca, gdzie 20 kwietnia 1683 spotkał misjonarzy – jezuitów, m.in. o. Solinasa. Po kilku miesiącach w San Ramón de la Nueva Orán w dolinie Zenta 27 października 1683 doszło do tragedii. Obaj księża odprawili w nowo zbudowanej kaplicy Najświętszej Maryi Panny poranną Mszę św., w której uczestniczyło też 18 świeckich, w tym kilkoro nawróconych Indian. Niebawem świątynię otoczyło ok. 150 członków plemion Toba i Mocoví, którzy początkowo udawali przyjazne uczucia, wkrótce jednak zaatakowali zebranych. Z niesłychanym okrucieństwem zabijali ich dzidami i siekierami, znęcając się przy tym nad swymi ofiarami a po zabiciu ich rozrywali ich ciała. Doczesne szczątki zabitych znaleźli nazajutrz świadkowie zajścia, którym udało się przeżyć masakrę

Jan Antoni (Giovanni Antonio) Solinas urodził się w 1643 w miejscowości Oliena na Sardynii (dzisiejsza prowincja Nuoro) w głęboko chrześcijańskiej rodzinie szlacheckiej. Na jego wychowanie duży wpływ, oprócz rodziców, wywarli jezuici, prowadzący szkołę, do której uczęszczał. Tam też poczuł w sobie powołanie do życia zakonnego i 13 czerwca 1663 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Cagliari, po czym kształcił się też w Sassari. Pod koniec formacji zetknął się z o. Cristoforo Altamirano, wysłanym przez Zakon z Ameryki do Europy, aby tu szukać „pracowników do winnicy Pańskiej” w Paragwaju. Młody człowiek, który zawsze marzył o pracy misyjnej, z entuzjazmem przyjął taką propozycję i po przyjęciu święceń 23 maja 1673 w Sewilli, w styczniu następnego roku wypłynął z Kadyksu za ocean. 11 kwietnia 1674 przybył do Buenos Aires.

Spędził następnie kilka lat w Córdobie, pogłębiając studia teologiczne, po czym wysłano go do redukcji jezuickich Paranà i Urugwaj. Najpierw w Itapùa, potem w San­ta Ana i w innych wspólnotach prowadził bardzo intensywną działalność duszpasterską, zwłaszcza na misjach i w okresie wielkopostnym. Jeden ze starszych kapłanów, który wielokrotnie towarzyszył mu w podróżach misyjnych, powiedział, że o. Solinas „pracował zadziwiająco zarówno w konfesjonale, jak i na ambonie, poświęcając na t o wiekle dni nieustannej pracy i podejmując bardzo wiele tematów w swym nauczaniu”. Dodał, że o. Solinas jest „wielkim synem Towarzystwa [Jezusowego] i jako taki jest niestrudzony w swym zaangażowaniu dla zbawienia dusz”.

W 1682 władze zakonne pod przewodnictwem prowincjała o. Thomasa Baezy wyznaczyły ojców Solinasa i Diego Ruiza oraz brata Silvestro Gonzáleza do pracy w nowej misji w Chaco. Na początku następnego roku cała trójka przybyła do Salty, aby spotkać się tam z proboszczem z Jujuy ks. P. Ortizem de Zárate, który od pewnego czasu marzył o spędzeniu reszty życia właśnie w Chaco, gdzie mógłby pracować wśród Indian, których – jak mawiał – kochał jak własne dzieci. O. Solinas również posługiwał przez pewien czas wśród tubylców, była to grupa etniczna Hohoma. O dalszych losach obu męczenników wspomnieliśmy przy opisie życia ks. Ortiza.

Proces beatyfikacyjny rozpoczął się niedługo po męczeńskiej śmierci obu kapłanów i pozostałych osób, wkrótce jednak pojawiły się trudności związane z brakiem odpowiedniej dokumentacji 18 świeckich. Sprawa nabrała rozmachu, gdy w 2002 ostatecznie wycofano ich z niej. 13 października 2021 Franciszek podpisał dekret uznający ich męczeństwo, otwierając tym samym drogę do ich beatyfikacji.