Mija lato, a z nim przychodzi wspomnienie wydarzeń wojennych, które kojarzą się z kolorytem września. Przychodzi też refleksja nad pojęciem patriotyzmu - jego dawnego i obecnego znaczenia dla Polaka, nauczania go w domu, szkole, życia nim.

W zacytowanym w tytule pozornie naiwnym utworze zawarta jest cała mądra kwintesencja polskości, dostosowana do umysłu i percepcji dziecka. Czy współczesna szkoła również szuka sposobów, aby przekazać dzieciom prawdy o ojczyźnie, aby na słowo: Ojczyzna - Polska dzieciom, a później dorosłym ludziom żywiej zabiło serce?

Miałem kiedyś nauczyciela, historyka, później był pracownikiem Niedzieli - to był prof. Krzysztof Wielgut. Był wspaniałym patriotą. On żył Polską, przeżywał ją od jej korzeni, wyjaśniał jej historię. Z jakąż pasją mówił o Polsce Jagiellonów - o Polsce kwitnącej, silnej, mającej mocną pozycję w Europie. I jak wtedy promieniał, jaki był szczęśliwy. Ale jakże bolał, gdy trzeba było także mówić o czasach zaborów, klęsk, o zdrajcach narodu, ludziach niecnych, którzy kupczyli Polską. Postać tego wspaniałego człowieka - niestety, już nieżyjącego - pozostaje w mojej serdecznej pamięci, także w pamięci pracowników redakcji, jego przyjaciół. To była bardzo piękna postać. Oby więcej było takich odpowiedzialnych nauczycieli, którzy nie tylko słowem, ale swoim przykładem potrafią oddziaływać na młode umysły i serca.

Dzisiaj niekiedy są obawy, że nauczyciele hołdują - może czasem nieświadomie - kosmopolityzmowi, że nie zależy im na tym, by miłować wszystko, co polskie: polską kulturę, historię, naszych bohaterów narodowych, język. Widzimy także, że Europa, która ma przecież chrześcijańskie korzenie, chce bazować wyłącznie na ekonomii; że staje się Europą ludzi wygodnych, ludzi, którzy także potrafią oszukiwać. Ileż mamy w Polsce przykładów nadużyć ze strony "europejczyków", ileż zwyczajnej hipokryzji. Mówi się, że Europa nam pomaga, dając duże pieniądze, ale mówi się też, że tzw. unijni eksperci te fundusze z powrotem zabierają, pobierając wysokie gaże, stawiając warunki niemożliwe do szybkiego spełnienia lub w ogóle niepotrzebne, bo często dotychczasowe metody pracy można zachować. Czy to jest uczciwe?

Dlatego musimy mieć ogromne przekonanie do tego, że jesteśmy Polakami i nie wolno nam się dać nikomu z tego powodu pomniejszać. Musimy miłować to, co polskie. Jeżeli tego nie będziemy czynić, to przepadniemy. Bo, niestety, nie ma w Europie miłości bliźniego. Natomiast jest wiele faktów, które świadczą o tym, że prawo do istnienia nierzadko mają tutaj zwykłe cwaniactwo, korupcja i podstęp. Dlatego, jeżeli naszą ojczyzną będą rządzić ludzie pozbawieni uczuć patriotycznych, to będzie to prosta droga do zniszczenia narodu, jego tradycji, kultury, a na końcu i gospodarki. Mam tu na myśli zbliżające się wybory samorządowe.

Polskości powinna uczyć przede wszystkim szkoła, dobry nauczyciel - historyk, geograf, polonista. Polskości winny uczyć podręczniki. Wtedy bowiem człowiek wygrywa, jeśli wie, kim jest, zna swoją tożsamość. Tożsamość ucznia powinna być tożsamością Polaka, i z tego uczeń powinien być dumny. Powinien pracować, by być porządnym, uczciwym, dobrym dzieckiem swojej Ojczyzny.

SLD zaproponował ostatnio, że znakiem rozpoznawczym Polski w zjednoczonej Europie będzie latawiec. Zabawka na sznurku, rzucana na wietrze, ma być symbolem tysiącletniej Polski. Latawiec zamiast orła. Polska latawcem Europy. Powinniśmy o tym wiedzieć i bać się takich decyzji. One nas kompromitują. Bierze się to właśnie z braku tożsamości. Komuniści zawsze byli kosmopolitami, dla nich kiedyś najważniejsza była Moskwa, dla której pracowali; rządzili Polską, ale wskazówki szły z Kremla. Trzeba się bać ludzi, którzy nie mają tożsamości.

Brońmy się więc, Kochani, przed zanikiem polskiej tożsamości. Piękny przykład daje nam nasz wspaniały Rodak - Ojciec Święty Jan Paweł II. Ten człowiek uczy nas prawdziwie miłości do Ojczyzny, miłości, która nie ujmuje nic jego wielkiemu szacunkowi dla kultury, historii i tradycji innych krajów - owszem, i inne narody uczy patriotyzmu. I widać, że świadomość własnej tożsamości dodaje Papieżowi sił, a naszemu krajowi przysparza niezliczonych korzyści. Uczmy się tego od Ojca Świętego.