25 grudnia 1995 r. świat obiegła wiadomość o nagłej chorobie Jana Pawła II. Prawdę mówiąc, Papież odprawił jeszcze Pasterkę w Bazylice Watykańskiej, ale poranną Mszę św. w jego imieniu celebrował kard. Virgilio Noe. W południe Ojciec Święty pojawił się w oknie Pałacu Apostolskiego i wygłosił orędzie Urbi et Orbi, lecz z powodu nagłej niedyspozycji nie był już w stanie złożyć życzeń w różnych językach, jak to zazwyczaj czynił. Gdy spekulowano na temat stanu zdrowia Papieża, 31 grudnia media doniosły niespodziewanie, że Jan Paweł II udał się na wycieczkę w góry włoskiego regionu Abruzji. Towarzyszył mu jego osobisty sekretarz - ks. Stanisław Dziwisz, watykańscy żandarmi oraz funkcjonariusze włoskiej policji czuwający nad bezpieczeństwem wycieczkowiczów. W czasie tej nieoficjalnej „podróży do Włoch” Papież zatrzymał się na odpoczynek i medytację przy kościółku w wiosce San Pietro della Ienca, przysiółku miejscowości Camarda. Ponieważ było bardzo zimno, ludzie z obstawy rozpalili wielkie ognisko. Wycieczka w góry trwała kilka godzin, po czym Papież wrócił do swej rezydencji w Castel Gandolfo.
Nie był to pierwszy nieoficjalny wypad Papieża w góry. Ocenia się, że było ich w ciągu 26 lat pontyfikatu ok. 150 - chociaż należy wyjaśnić, że Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej nie potwierdzało ani nie dementowało informacji nt. tego typu wyjazdów. Do 104 zagranicznch podróży Jana Pawła II i 146 wizyt apostolskich we Włoszech należałoby więc dodać również te krótkie wyprawy w góry.
W 1999 r. na pamiątkę papieskich pobytów w San Pietro della Ienca mieszkańcy Camardy wznieśli mały obelisk, który dziś stoi obok kościółka.
Natomiast już po śmierci Ojca Świętego - 18 maja 2005 r., tzn. w dniu urodzin papieskich, jeden ze szczytów Apeninów nazwano imieniem Jana Pawła II. Uroczystości przewodniczył kard. José Saraiva Martins, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, który odprawił Mszę św. w San Pietro della Ienca. Kardynał wygłosił wzruszającą homilię, poświęconą zmarłemu Papieżowi - „teologowi gór”. Powiedział m.in.: „Tak jak szczyt górski zmusza nas zawsze, byśmy wznieśli wzrok ku górze, tak całe życie i nauczanie Jana Pawła II pozostaje jakby «palcem» wskazującym nam Niebo oraz bezgraniczny majestat i Boską transcendencję Chrystusa, wznoszącym się ponad jakże często mierny i płaski horyzont naszego życia. To, co Jan Paweł II uczynił i powiedział przez swoją obecność w tych górach, będzie kontynuowane również dzięki obecności tego szczytu, który nosi jego imię”.
25 maja br. do San Pietro della Ienca powrócił, niestety, już bez Jana Pawła II, abp Stanisław Dziwisz. Dawny papieski Sekretarz pozostawił w księdze pamiątkowej kościółka wpis: „Jesteśmy głęboko wdzięczni tym wszystkim, którzy chcieli w tym miejscu uczcić Ojca Świętego Jana Pawła II, który bardzo kochał góry i wielokrotnie przyjeżdżał tutaj, by kontemplować Boga we wspaniałej przyrodzie Abruzji. Potwierdzam. Dawny sekretarz”.
Oprócz abp. Stanisława Dziwisza to pamiątkowe świadectwo podpisały towarzyszące mu osoby: ks. prof. Tomasz Chmura, ks. prof. Jan Machniak i ks. Mieczysław Niepsuj.
Szczyt Jana Pawła II znajduje się na zachód od głównego masywu Gran Sasso, między górami Pizzo Cefalone (2533 m n.p.m.) a Cima delle Malecoste (2444 m n.p.m.). Skalisty szczyt wystaje nieznacznie ponad prawie równą grań między wspomnianymi górami i wznosi się na wysokości 2424 m n.p.m. Krzyż umieszczony na szczcie Jana Pawła II jest wykonany ze stali i brązu, ma 2 m wysokości i waży 330 kg. Na jego podeście znajduje się 5 ozdobnych płytek - środkowa przedstawia twarz Papieża i jego herb, pozostałe cztery - świętych patronów miasta L’Aquila, stolicy Abruzji.
Włoski Klub Alpejski (Club Alpino Italiano) dokonał również otwarcia Szlaku Jana Pawła II, który prowadzi na papieski szczyt z San Pietro della Ienca. Ponieważ dolina biegnąca u podnóża gór jest bardzo głęboka, różnica poziomów między szczytem a punktem wyjścia sięga prawie 1300 m. Toteż wspinaczka, szczególnie na odcinku stromego podejścia, jest bardzo męcząca i wymaga odpowiedniej zaprawy fizycznej. Czas wspinaczki ocenia się na 5 godzin.

Kościół San Pietro della Ienca znajduje się w małej wiosce o tej samej nazwie. Składa się z dwóch połączonych ze sobą budynków z kamienia. Jego jedyną zewnętrzną ozdobą jest portal i mała dzwonnica. To bardzo stary kościół, o czym świadczą zachowane w nim fragmenty fresku z XIII wieku, przedstawiającego św. Krzysztofa. Proste, prostokątne wnętrze przykryte jest beczkowym sklepieniem. Niedawno obok ołtarza umieszczono popiersie Jana Pawła II. Przy kościele odbudowano tradycyjną wiejską fontannę, która kiedyś służyła nie tylko jako źródło wody dla mieszkańców, lecz również jako wodopój dla owiec i krów.