Pisząc o wotum zaufania dla rządu Leszka Millera, agencje podkreślają, że przed głosowaniem premier wydał polecenie prokuraturom apelacyjnym w całym kraju, aby zebrały informację
o śledztwach toczących się przeciwko posłom i politykom opozycji. Rząd twierdzi, że cała akcja miała wyłącznie cel informacyjny. Być może, ale w efekcie rząd poparły kluby
SLD i UP oraz koła Partii Ludowo-Demokratycznej Romana Jagielińskiego i Polskiego Bloku Ludowego - z wyjątkiem Wojciecha Mojzesowicza. Rząd otrzymał też wsparcie jednego
posła z PSL - Leszka Zielińskiego oraz posła Samoobrony - Leszka Sułka. 7 posłów Samoobrony nie przyszło na głosowanie, czego nie można uznać za przypadek. Ponadto L. Millera poparło
13 posłów niezrzeszonych, m.in. Ryszard Bonda, z którego elewatorów zniknęło zboże należące do Agencji Rynku Rolnego, kilku posłów wykluczonych z SLD, Samoobrony oraz dwóch posłów
Mniejszości Niemieckiej. Razem 236 posłów. L. Miller wygrał to głosowanie dzięki posłom Samoobrony, posłom niezrzeszonym i członkom małych klubików, którzy nie mogą liczyć na ponowny wybór.
Dla nich rozwiązanie Sejmu równałoby się utracie środków do życia. Wielu z nich nie chciało ryzykować spotkania z prokuratorem. Generalnie, wygrana L. Millera dowodzi niewątpliwego
sojuszu SLD z Samoobroną. Jak widać, grupa trzymająca władzę ma dobre instrumenty nacisku.
L. Miller wygrał sejmowe głosowanie o wotum zaufania, co nie oznacza, że takie zaufanie - zarówno społeczeństwa, jak i polityków - uzyskał. Do zaufania trzeba czegoś znacznie
więcej niż sprawności w montowaniu chwilowej większości parlamentarnej. Okaże się zresztą wkrótce, że wstrząsany dymisjami i skandalami gabinet L. Millera będzie nadal staczał się
już tylko w dół. Nie pomogą nowe obietnice w rodzaju tych, że PKB do końca kadencji wzrośnie o 5 proc., bezrobocie spadnie o 250 tys., że rząd wprowadzi mechanizmy,
pozwalające na pełne wykorzystanie funduszy strukturalnych UE oraz zniesie bariery w prowadzeniu działalności gospodarczej. Można się spodziewać, że gdy poparcie dla SLD spadnie do kilkunastu
procent, w partii nastąpi bunt, który skończy się albo rozłamem, albo zmianą lidera. Można też dopowiedzieć, że L. Miller przetrwał, ponieważ trzyma w rękach telewizję publiczną,
a głównie wieczorne Wiadomości. Pranie mózgów, kreowanie rzeczywistości jest dzisiaj równie skuteczne, jak w czasach PRL. Stąd wniosek premiera o wotum zaufania był raczej
aktem demonstracji politycznej niż poddaniem się pod ocenę Sejmu. Złożone obietnice sprawiają wrażenie nowego otwarcia, okaże się jednak wkrótce, że chodziło wyłącznie o zaszachowanie przeciwników
politycznych z własnego obozu.
Świadczy o tym powołanie ministra gospodarki Jerzego Hausnera na wicepremiera. Wiele wskazuje na to, że L. Miller awansował go na swojego zastępcę tylko po to, by pozbyć się konkurenta
do fotela premiera. Nowy, a właściwie stary wicepremier superresortu gospodarki i pracy, a także w dużym stopniu finansów stanie przed problemami, których nie
pokona. Już wiadomo, że nie interesują go zapalne sytuacje w kraju, strajki w kopalniach czy w służbie zdrowia. Myśli tylko o celach gospodarczych, które chce
osiągnąć. Ludzie są dla niego na dalszym planie. Uczyni wszystko, aby doprowadzić do 5-procentowego wzrostu gospodarczego. Czy to w ogóle możliwe, skoro czeka nas wpłata składki do Brukseli,
spłata rat zadłużenia zagranicznego, cięcie wydatków budżetowych... Nie uda się pobudzić gospodarki bez odpowiedniego wkładu finansowego. Zapewne w tej sytuacji należy obawiać się kolejnych
wyprzedaży tego, co jeszcze jest polskie: PZU, Orlenu, PKO BP...
Po ministrze G. Kołodce finanse objął A. Raczko. Już wiadomo, że w przyszłym roku będziemy rozliczać się według obecnych stawek podatkowych: 19, 30 i 40 proc. Nie zmienią się
też progi podatkowe. Znikną natomiast prawie wszystkie ulgi; miałoby pozostać jedynie wspólne opodatkowanie małżonków i osób samotnie wychowujących dzieci oraz ulga rehabilitacyjna. Nowością
ma być ulga, która ma zastąpić obecne darowizny, a polegająca na możliwości odliczania kwot przekazanych na organizacje użyteczności publicznej. W zamian z obecnych 2790
zł do 3168 zł wzrośnie kwota, jaką będziemy mogli zarobić bez podatku. Ponadto rząd podjął decyzje o obniżeniu w przyszłym roku stawki podatku dochodowego dla przedsiębiorstw z 27
proc. do 19 proc.
Wszystkie te zmiany byłyby godne uwagi, gdyby rząd miał społeczne zaufanie. Tymczasem wspomniany "raport otwarcia", sporządzony przez rząd L. Millera, roi się od obietnic niemożliwych do zrealizowania,
a jego wyłącznym celem jest polityczny kamuflaż. Byle do końca kadencji, a potem się zobaczy. Tymczasem prawie dwie trzecie społeczeństwa chce (według badań Rzeczpospolitej), aby
wybory parlamentarne odbyły się wcześniej, nawet jesienią tego roku. Wszystko więc zaczyna się od początku, tyle że jest to początek końca. Uzyskanie wotum zaufania w Sejmie nie rozwiązało
żadnego z problemów stojących przed tym rządem. Większość społeczeństwa będzie dalej pogrążać się w biedzie.
Pomóż w rozwoju naszego portalu