Iz 12, 1-6 - z Jutrzni na czwartek II tygodnia
1. Hymn, który przed chwilą odmówiliśmy, znajduje się w Liturgii
Godzin jako pieśń radości. Przypieczętowuje on jakby niektóre strony
Księgi Izajasza, znane z ich mesjańskiej wymowy. Chodzi tu o rozdziały
6-12, nazywane zwykle "Księgą Emmanuela". W centrum tych prorockich
mów dominuje bowiem postać władcy należącego do historii dynastii
Dawidowej, który uzyskuje chwalebne tytuły: "Przedziwny Doradca,
Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju" (Iz 9, 5).
Konkretna postać króla Judy, którego Izajasz obiecuje
jako potomka Achaza, ówczesnego władcy, dość dalekiego od ideałów
Dawidowych, jest znakiem wyższej obietnicy: obietnicy króla-Mesjasza,
który w pełni urzeczywistni imię "Emmanuela", czyli "Boga z nami",
stając się jako Bóg doskonale obecny w historii ludzkiej. Łatwo wówczas
zrozumieć, dlaczego Nowy Testament i chrześcijaństwo w tej królewskiej
postaci dopatrują się rysów Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który
stał się człowiekiem solidarnym z nami.
2. Hymn, do którego teraz nawiązujemy (por. Iz 12, 1-6),
jest uważany przez badaczy - zarówno ze względu na swą jakość literacką,
jak i dzięki ogólnej tonacji - za kompozycję późniejszą niż czasy
proroka Izajasza, który żył w VIII wieku przed Chrystusem. Jest to
prawie cytat, tekst w formie Psalmu, może do użytku liturgicznego,
który został w tym punkcie wstawiony jako zakończenie "Księgi Emmanuela"
. Nawiązuje bowiem do jej niektórych tematów, jak: zbawienie, ufność,
radość, działanie Boże, obecność "Świętego Izraela" wśród ludu -
co wskazuje czy to na transcendentną "świętość" Boga, czy na Jego
miłosną i czynną obecność, na którą lud Izraela może liczyć.
Śpiewający ma za sobą gorzkie doświadczenie odczuwane
jako akt sądu Bożego. Lecz próba już się skończyła, nastąpiło oczyszczenie;
na miejsce gniewu Pańskiego przychodzi uśmiech, gotowość zbawienia
i pocieszenia.
3. Dwie zwrotki hymnu wyznaczają jakby dwa momenty. W
pierwszym (por. Iz 12, 1-3), otwartym na wezwanie do modlitwy: "Ty
powiesz w owym dniu", przeważa słowo "zbawienie", powtórzone trzykrotnie
i odniesione do Pana: "Oto Bóg jest zbawieniem moim!..., On stał
się dla mnie zbawieniem!" (...), "zdroje zbawienia". Przypomnijmy
przy okazji, że imię "Izajasz" - podobnie jak "Jezus" - ma swój rdzeń
w hebrajskim słowie "ya]sSa´ ", które nawiązuje do zbawienia. Nasz
modlący się ma więc niewzruszoną pewność, że u korzeni wyzwolenia
i nadziei tkwi łaska Boża.
Znamienne jest, że odnosi się on wyraźnie do wielkiego
wydarzenia zbawczego, wyzwolenia z niewoli egipskiej, gdyż cytuje
słowa pieśni wyzwolenia śpiewanej przez Mojżesza: "Pan jest moją
mocą i źródłem męstwa!" (Wj 15, 2).
4. Zbawienie podarowane przez Boga, które potrafi wywołać
radość i ufność nawet w mrocznym dniu próby, jest przedstawione w
klasycznym dla Biblii obrazie wody: "z weselem wodę czerpać będziecie
ze zdrojów zbawienia" (Iz 12, 3). Przychodzi na myśl scena z kobietą
samarytańską, kiedy Jezus daje jej możliwość posiadania w sobie samej "
źródła wody wytryskującej ku życiu wiecznemu" (J 4, 14).
W związku z tym Cyryl Aleksandryjski sugestywnie wyjaśnia: "
Jezus nazywa wodą żywą uświęcający dar Ducha, dzięki któremu jedynie
ludzkość - choć całkowicie porzucona niczym pnącze w górach, wysuszona
i pozbawiona z powodu zasadzek diabła wszelkiej mocy - zostaje przywrócona
do dawnego piękna swej natury. (...) Zbawiciel nazywa wodą łaskę
Ducha Świętego. I jeśli ktoś będzie miał w Nim udział, posiądzie
w swoim wnętrzu źródło pouczeń Bożych, tak iż nie będzie już potrzebował
rad innych ludzi i potrafi zachęcić tych, którzy złaknieni są Słowa
Bożego. Takimi byli za życia na ziemi święci prorocy i apostołowie
oraz ich następcy w tej posłudze. O nich zostało napisane: ´Zaczerpniecie
wody ze źródeł zbawienia´" (Commento al Vangelo di Giovanni II, 4,
Rzym 1994,).
Niestety, ludzkość często porzuca to źródło, które może
poić człowieka przez całe życie, jak z goryczą powiedział prorok
Jeremiasz: "Opuścili Mnie, źródło żywej wody, żeby wykopać sobie
cysterny, cysterny popękane, które nie utrzymują wody" (Jr 2, 13)
.
Izajasz, kilka stron wcześniej, wysławiał "wodę Siloe,
co płynie łagodnie", symbol Pana obecnego na Syjonie, i groził karą
powodzi "wód Rzeki - czyli Eufratu - gwałtownych i obfitych" (por.
Iz 8, 6-7), które - pomijając bałwochwalstwo - stanowią symbol potęgi
wojskowej i gospodarczej; wód, które fascynowały wówczas Judę, lecz
które by ją zatopiły.
5. Inne zaproszenie - "Powiecie w owym dniu" - otwiera
drugą strofę (por. Iz 12, 4-6), będącą ciągłym wezwaniem do radosnego
wielbienia Pana. Mnożą się zachęty do śpiewu: "Chwalcie, wzywajcie,
rozgłaszajcie, przypominajcie, śpiewajcie, wznoście okrzyki".
W centrum uwielbienia jest jedyne wyznanie wiary w Boga
Zbawiciela, który działa w historii i stoi przy swoim stworzeniu,
dzieląc jego koleje losu: "Pan uczynił wielkie dzieła..., wielki
jest pośród ciebie Święty Izraela" (por. Iz 12, 5-6). To wyznanie
wiary ma także funkcję misyjną: "Rozgłaszajcie Jego dzieła wśród
narodów (...). Niech to będzie wiadome po całej ziemi!" (Iz 12, 4-5)
. Otrzymane zbawienie należy poświadczyć wobec świata tak, aby cała
ludzkość przybiegła do owych źródeł pokoju, radości i wolności.
Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE
Pomóż w rozwoju naszego portalu