Olbrzymia popularność książek Joanne K. Rowling o przygodach Harry´ego Pottera spowodowała ożywioną dyskusję na temat wymowy tych dziecięcych lektur. Trzeba od razu powiedzieć, że książki te są bardzo dobrze napisane, autorka potrafi wyzwolić wyobraźnię małych czytelników, jednak świat wartości kolejnych tomów różni się bardzo od sensu tradycyjnych baśni. Powieść Rowling i film na niej oparty wydają się kulminacją ewolucji, jaką przeżywa w ostatnich latach twórczość dla dzieci. W tradycyjnych baśniach i opowieściach młodzieżowych podział na dobro i zło był z reguły zarysowany czytelnie, zaś walka między elementami złymi a dobrymi odbywała się jednocześnie w świecie rzeczywistym i baśniowym. Mali bohaterowie rozmaitych baśni (Andersena, braci Grimm, filmów Disneya i wielu innych dziecięcych lektur) byli na końcu nagradzani za wierność takim cnotom, jak pracowitość, wierność, lojalność i miłość. Dydaktyczna wymowa dzieł dla dzieci sprowadzała się do tezy, że warto być dobrym i porządnym człowiekiem, niezależnie od okoliczności, niebezpieczeństw i pokus, jakie niesie świat. W tradycyjnych lekturach młodzieżowych kreowanie magicznego i czarodziejskiego świata podporządkowane było wspomnianym założeniom. Pod wpływem przemian we współczesnej kulturze (czy raczej elementów kontrkultury) świat baśni zaczął się gwałtownie zmieniać. Do filmów młodzieżowych zaczęto wprowadzać nowe wartości, w tym kult sukcesu, siły i przyjemności, skrajny feminizm oraz natrętne propagowanie różnych tzw. mniejszości. Ukazuje się przede wszystkim w jak najgorszych barwach złe cechy rzeczywistego świata, przeciwstawiając mu nowe, wyimaginowane i wykreowane cnoty. W filmie o Harrym Potterze złemu światu przeciwstawiono szkołę magii i czarów, w której uczy się mały bohater. Ma to być recepta na zło realnej rzeczywistości.
Film Harry Potter i kamień filozoficzny został zrealizowany z zastosowaniem najnowszych środków formalnych, efektów technicznych i pomysłów scenograficznych. Trzeba powiedzieć, że film, pomimo wielkiej kampanii promocyjnej, przynosi rozczarowanie. Wydaje się zbyt ponury i rozwlekły. Mnóstwo amerykańskich filmów dla dzieci i młodzieży wyróżnia się, moim zdaniem, większą atrakcyjnością i dynamiką. Mały Harry Potter zostaje zabrany z koszmarnego domu wujostwa do szkoły magii i czarnoksięstwa, gdzie uczy się rzemiosła magicznego wraz z grupą kolegów i koleżanek. Dzieci zwalczają złego nauczyciela, który pragnie zagarnąć tajemniczy kamień filozoficzny. W baśniowych przygodach uczniów (uczenie się latania na miotłach itd.) nie ma zatem niczego szczególnego. Najważniejsza jest jednak wyłaniająca się idea filmu, którego twórcy, w ślad za autorką powieści, czynią z nauki czarów i magii idealną receptę na naprawienie świata. Mały Harry nie będzie miał normalnych relacji ze światem rzeczywistym, opanowanym przez wrednych mugoli, czyli ludzi programowo wrogich dobru. Takie ustawienie akcji budzi podejrzenia o swoiste sekciarstwo w intencji autorów, którzy ukazują świat magii jako coś w rodzaju pogańskiej namiastki religii. Wszyscy potencjalni widzowie powinni się zastanowić, czy ten popularny film jest wychowawczy.