15 lipca br. Ojciec Święty odmówił niedzielną modlitwę Anioł Pański w Introd w Dolinie Aosty, gdzie spędzał pierwszą część swoich letnich wakacji. Wraz z Janem Pawłem II modlili się duchowni i wierni, wśród nich wójtowie dziewięciu gmin z północnych Włoch, które najbardziej ucierpiały na skutek powodzi w październiku 2000 r.

Oto słowa Papieża:

"Drogi Księże Kardynale, Bracia Biskupi, Kapłani, Zakonnicy, Zakonnice, wszyscy Najdrożsi Bracia i Siostry.
Łączę się dzisiaj z Wami na tradycyjnej modlitwie Anioł Pański w tym odległym miejscu pośród gór w Dolinie Aosty, gdzie czuję się tak jak w domu dzięki gościnności diecezji Aosty, księży salezjanów oraz wszystkich, którzy swą serdeczną dyspozycyjnością starają się zapewnić mi spokojny pobyt. Wszystkim i każdemu wyrażam moje żywe uznanie.
W sposób szczególny dziękuję biskupowi Aosty Giuseppe Anfossiemu oraz Przewodniczącym rady i administracji regionu, jak również Księdzu Proboszczowi i Burmistrzowi z Introd. Pozdrawiam z serca wszystkich mieszkańców Doliny Aosty, którzy każdego roku przyjmują mnie z wielką serdecznością, a także wypoczywających tutaj pielgrzymów, przybyłych, aby złożyć mi wizytę. Odwiedził mnie także i deszcz.
Ze szczególnymi słowami zwracam się ku wójtom gmin, które ucierpiały na skutek powodzi w październiku 2000 r. Powódź ta pociągnęła za sobą 20 ofiar śmiertelnych, spowodowała wielkie szkody w regionie. Poprzez Was, Drodzy Panowie, pragnę ponowić słowa zachęty i umocnienia wobec rodzin, które ucierpiały i cierpią nadal wobec skutków tej tragedii. Wzywam wszystkich, aby odbudowywali swe życie w duchu zawierzenia i w poczuciu doświadczanej solidarności.
Od kilku miesięcy podczas środowych audiencji generalnych rozważam katechezy o Psalmach. W tych dniach, wśród tak wspaniałych widoków, moja myśl w sposób naturalny biegnie ku Psalmom, w których stworzenie, a zwłaszcza góry, odgrywają rolę pierwszoplanową. Myślę na przykład o Psalmie 8: ´O Panie, nasz Boże - woła psalmista - jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!´. ´Niebiosa głoszą chwałę Boga i dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza´ - czytamy w Psalmie 19(18). Rzeczywiście, stworzenie jest pierwszą księgą Objawienia, którą Bóg powierzył umysłowi i sercu człowieka. ´Pan jest moim pasterzem - śpiewamy we wspaniałym Psalmie 23(22). - Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach´. A cały Psalm 104( 103) jest hymnem wobec Stworzyciela: ´Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! (...) Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą (...) Wysokie góry dla kozic, a skały są kryjówką dla borsuków (...). Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!´.
Jakże nie uczynić naszymi tych uczuć w obliczu tak naturalnego i tak nas poruszającego spektaklu. Podczas gdy podziwiam szczyty tych gór, które stały się już dla mnie rodzinne, moja dusza zwraca się ku Maryi. Bóg wyniósł Ją ponad wszystkie stworzenia niebieskie, ziemskie i anielskie i uczynił z Niej nasze wsparcie na drodze ku niebu. Jutro w Liturgii będziemy Ją czcić jako Najświętszą Dziewicę z Góry Karmel. Dziś czcimy Ją jako Królową Doliny Aosty. Ukazuje to ta piękna statua, przyniesiona z katedry w Aoście. To jest ta sama statua, która w 1948 r. przemierzała wioski regionu i wlewała w serca mieszkańców po II wojnie światowej odnowionego ducha braterstwa.
Módlmy się do Maryi, aby pośród chrześcijan zawsze istniała jedność i aby w całym świecie rządziły sprawiedliwość, solidarność i pokój".