1. "Póki tu, na ziemi, Kościół przebywa na tułaczce daleko od Pana, ma się za wygnańca, szukając tego i to miłując, co w górze jest, gdzie przebywa Chrystus siedzący po prawicy Bożej, gdzie życie Kościoła ukryte zostało z Chrystusem w Bogu aż do chwili, gdy z Oblubieńcem swoim ukaże się w chwale" (Lumen gentium, 6). Te słowa Soboru Watykańskiego II zwracają uwagę na pielgrzymowanie Kościoła, który wie, że "nie ma tutaj trwałego miasta", lecz "szuka tego, które ma przyjść" (Hbr 13, 14), Jeruzalem niebieskiego, "miasta Boga żyjącego" (Hbr 12, 22).

2. Gdy dojdziemy do tego ostatecznego celu historii, jak nam zapowiada św. Paweł, nie będziemy już widzieć "jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz" (1 Kor 13, 12). Również św. Jan powtarza nam, że "gdy (Bóg) się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest" (1 J 3, 2). Oczekuje nas zatem, poza granicą historii, świetlane i pełne objawienie Trójcy Świętej. W nowym stworzeniu Bóg obdarzy nas doskonałą i najgłębszą komunią ze Sobą, którą czwarta Ewangelia nazywa "życiem wiecznym", źródłem "poznania", co w języku biblijnym oznacza właśnie komunię miłości - "To jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa" (J 17, 3).

3. Zmartwychwstanie Chrystusa otwiera przed nami ten horyzont światła, który już Pierwszy Testament wysławia jako królestwo pokoju i radości, w którym "Pan Bóg raz na zawsze zniszczy śmierć i otrze łzy z każdego oblicza" (Iz 25, 8). Wówczas wreszcie "łaskawość i wierność spotkają się ze sobą, ucałują się sprawiedliwość i pokój" (Ps 85, 11). Jednak przede wszystkim to ostatnie karty Biblii, to znaczy chwalebna wizja końcowa z Apokalipsy, ukazuje nam miasto, które jest celem ostatecznym naszego pielgrzymowania - niebieskie Jeruzalem.
Spotkamy tam przede wszystkim Ojca, który jest "Alfą i Omegą, Początkiem i Końcem" całego stworzenia (Ap 21, 6). On się objawi w pełni jako Emmanuel, Bóg, który mieszka z ludzkością, ocierając łzy i smutek i odnawiając wszystko (por. Ap 21, 3-5). Jednakże w centrum tego miasta ukaże się również Baranek, Chrystus, z którym Kościół związany jest oblubieńczą więzią. Od Niego otrzymuje światło chwały, z Nim jest najgłębiej złączony, już nie przez pośrednictwo świątyni, ale w sposób bezpośredni i całkowity (por. Ap 21, 9. 22. 23). Ku temu miastu prowadzi nas Duch Święty. To On podtrzymuje dialog miłości wybranych z Chrystusem: "Duch i Oblubienica mówią: ´Przyjdź! ´" (Ap 22, 17).

4. Ku temu pełnemu objawieniu chwały Trójcy Świętej kieruje się nasz wzrok, sięgając poza granice naszej ludzkiej kondycji, poza ciężar nędzy i grzeszności, które przenikają naszą ziemską egzystencję. Dla tego spotkania prosimy każdego dnia o łaskę ustawicznego oczyszczania, świadomi, że do niebieskiego Jeruzalem "nic nieczystego nie wejdzie, ani ten, co popełnia ohydę i kłamstwo, lecz tylko zapisani w księdze życia Baranka" (Ap 21, 27).
Liturgia, którą celebrujemy na przestrzeni naszych dni, jak naucza Sobór Watykański II, jest jakby "przedsmakiem" tego światła, tej kontemplacji oraz tej miłości doskonałej: "Liturgia ziemska daje nam niejako przedsmak uczestnictwa w liturgii niebiańskiej, odprawianej w mieście świętym Jeruzalem, do którego pielgrzymujemy, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Bożej jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku" (Sacrosanctum Concilium, 8).
Dlatego też już teraz zwracamy się do Chrystusa, ażeby przez Ducha Świętego pomógł nam stanąć czystymi przed Ojcem. Wzywa nas do tego Symeon Metafrast w modlitwie, którą proponuje wiernym Kościół Wschodu: "O Ty, który dzięki zstąpieniu Ducha Pocieszyciela uczyniłeś z Twoich świętych uczniów naczynia czcigodne, uczyń ze mnie mieszkanie godne Twojego przyjścia. Ty, który musisz przyjść na nowo, aby osądzić świat w całej sprawiedliwości, dozwól, abym także ja stanął przed Tobą, mój Sędzio i mój Stwórco, ze wszystkimi Twoimi świętymi, aby Cię wysławiać i śpiewać Ci na wieki, razem z Twoim Ojcem Przedwiecznym i z Twoim najświętszym, dobrym i ożywiającym Duchem, teraz i na zawsze" (Modlitwa na Komunię).

5. Razem z nami także "stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych (...) w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych" (Rz 8, 19-21). Apokalipsa zapowiada nam "niebo nowe i ziemię nową", gdyż pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminą (por. Ap 21, 1). Św. Piotr w swoim Drugim Liście odwołuje się do tradycyjnych obrazów apokaliptycznych, aby podkreślić tę samą rzeczywistość: "Niebo zapalone pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których będzie mieszkała sprawiedliwość" (2 P 3, 12-13).
W oczekiwaniu na harmonię i pełnię chwały całe stworzenie już teraz winno zaintonować razem z człowiekiem pieśń radości i nadziei. Uczyńmy to również my, posługując się słowami hymnu z III wieku, odkrytego w Egipcie: "Niech nie milkną żadne cudowne dzieła Boga, ani o poranku, ani wieczorem! Niech nie milkną ani świetliste ciała niebieskie, ani góry wysokie, ani morskie głębiny, ani też źródła rwących potoków, póki my wyśpiewujemy w naszych hymnach chwałę Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Niech wszyscy aniołowie niebiescy odpowiedzą: Amen! Amen! Amen!" (Tekst wydany przez A. Gastone, w La Tribune de saint Gervais, wrzesień - październik 1922).

Z oryginału włoskiego tłumaczył O. Jan Pach - paulin