Wystawą Świadectwo wspólnoty Muzeum Archidiecezji Warszawskiej zamanifestowało swoje dwudziestolecie. Właśnie zamanifestowało, gdyż zjawiskiem zdumiewającym jest bogactwo i wielka klasa zbiorów zarówno dawnej sztuki sakralnej, jak i sztuki współczesnej, zwłaszcza z lat 80. Jest to osobista zasługa ks. Andrzeja Przekazińskiego, który dokonał niezwykłych wysiłków, by początkowa, zupełna pustka sal, szczelnie wypełniła się takim bogactwem, spoczywającym zresztą głównie w magazynie, gdyż teraz pokazać można było zaledwie ok. 5% zbiorów. Wyselekcjonowane ze względu na swą klasę obiekty tworzą coś więcej niż tylko wspomnianą wystawę. Są manifestacją zaistnienia kościelnego zbioru sztuki, którego do niedawna nie było na mapie kolekcji polskich. Wystawa Świadectwo wspólnoty ma trwać długo, a ze wszech miar uzasadnione byłoby uczynienie z niej stałej ekspozycji muzealnej, gdyż w pełni na to zasługuje, a stała i pełna ekspozycja muzealna jest bardzo potrzebna.
Obchodzone obecnie dwudziestolecie Muzeum ma trochę charakter symboliczny, a trochę formalny, gdyż muzeum takie istniało przed wojną, a obecne zaczęło działać parę lat wcześniej.
Zbiory dawnej sztuki kościelnej gromadzone były w obszernej zakrystii katedry św. Jana jeszcze za czasów zaborów. W końcu lat trzydziestych władze kościelne postanowiły utworzyć Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Zakupiono parę kamienic przy Kanonii, tuż przy katedrze, i w 1938 r. arcybiskup warszawski - kard. Aleksander Kakowski dokonał uroczystej inauguracji Muzeum.
Posiadało ono galerię rzeźby gotyckiej, galerię dawnych tkanin sakralnych i trochę dzieł złotniczych. Po Powstaniu Warszawskim Niemcy wywieźli najcenniejsze obiekty, a budynek spalili. Wiele z tych obiektów zostało w 1947 r. rewindykowanych i wcielonych do zbiorów państwowych.
Niezależnie od tego przy Archiwum Katedralnym stopniowo starano się gromadzić obiekty sztuki dawnej, głównie tkaniny liturgiczne. Idea powołania muzeum towarzyszyła Prymasowi Wyszyńskiemu w ostatnich latach jego życia. Realizowanie tej idei zlecił on młodemu wówczas absolwentowi historii sztuki, właśnie ks. Andrzejowi Przekazińskiemu, i już w 1978 r. w wieży kościoła św. Anny odbyły się pierwsze wystawy pod szyldem nie istniejącego jeszcze formalnie muzeum, które zapewniły mu dopływ pierwszych darów. Równocześnie trwał gruntowny remont zdewastowanego kompletnie przez państwowego użytkownika gmachu, przeznaczonego na muzeum. Jest to lewe skrzydło dawnego zespołu klasztornego Trynitarzy z kościołem Świętej Trójcy pośrodku (ul. Solec 61). Inauguracja nowego Muzeum Archidiecezji Warszawskiej odbyła się w kwietniu 1980 r. z serdecznym błogosławieństwem chorego już wówczas Prymasa Wyszyńskiego.
Wysiłki dyrektora Muzeum zmierzały i zmierzają przede wszystkim do odzyskiwania z innych zbiorów eksponatów z dawnego Muzeum Archidiecezjalnego oraz do pozyskiwania darów, niezwykle niekiedy cennych.
Najzupełniej niezwykły okres w dziejach Muzeum stanowiły lata 80. Wtedy to znaczna część artystów podjęła ze szczególnym zaangażowaniem inspiracje sakralne, a samo Muzeum ze swej strony stało się centrum sztuki niezależnej. W warunkach bojkotu przez artystów oficjalnego obiegu sztuki, obok wystaw i w tych samych salach niemal co dzień odbywały się "Wieczory muzealne" - koncerty, programy poetyckie, sympozja naukowe... Wszystkiemu przyświecały idee suwerenności narodu i podmiotowości społeczeństwa. W Muzeum gromadziły się dziesiątki wybitnych twórców ze wszystkich dziedzin, a na wszystkie imprezy tłumnie przybywała spragniona wolności i prawdy publiczność. Angażowałem się w tych latach w różne prace muzealne i muszę stwierdzić, że żadne słowa nie są w stanie oddać panującej wówczas w Muzeum atmosfery wspólnoty i jej intensywności. Dzięki temu okresowi Muzeum dysponuje unikalną kolekcją sztuki o inspiracjach sakralnych i egzystencjalnych - owego niepowtarzalnego w naszym życiu kulturalnym fenomenu sztuki lat 80.
Obecna wystawa - owoc wieloletnich wysiłków dyrektora Muzeum - niechaj więc pozostanie trwałym elementem na mapie kulturalnej Warszawy, zwłaszcza iż jako manifestacja wartości jest bardzo mocną kontrpropozycją wobec powszechnej degradacji sztuki w latach dziewięćdziesiątych.