1. Podczas tej Oktawy Paschalnej, pojętej jako jeden wielki dzień,
liturgia nieustannie ogłasza prawdę o zmartwychwstaniu: "Jezus prawdziwie
zmartwychwstał". Orędzie to otwiera nowy horyzont dla całej ludzkości.
W zmartwychwstaniu staje się rzeczywistością to, co w Przemienieniu
na górze Tabor było zapowiedziane w sposób tajemniczy. Tutaj Zbawiciel
objawia Piotrowi, Jakubowi i Janowi cudowną chwałę oraz światło potwierdzone
głosem Ojca: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" (Mk 9,
7).
Podczas święta Paschy słowa te ukazują się nam w ich pełnej
prawdzie. Umiłowany Syn Ojca, ukrzyżowany i umarły Chrystus, zmartwychwstał
dla nas. W Jego świetle my, wierzący, widzimy światłość i "podniesieni
przez Ducha - jak mówi liturgia Kościoła Wschodniego - wyśpiewujemy
na chwałę współistotnej i wiekuistej Trójcy" (Wielkie Nieszpory na
święto Przemienienia Chrystusa). Z sercem przepełnionym radością
paschalną wstępujemy dziś na świętą górę, która króluje nad równiną
galilejską, ażeby kontemplować wydarzenie, które tam się dokonało,
uprzedzając wydarzenia paschalne.
2. Chrystus jest centrum Przemienienia. Ku Niemu zmierzają dwaj
świadkowie Pierwszego Przymierza: Mojżesz przekazujący Prawo, oraz
Eliasz - prorok Boga żywego. Bóstwo Chrystusa, ogłoszone przez Ojca,
jest również objawione przez symbole, które św. Marek ukazuje w sposób
malowniczy. Mamy tu bowiem światło i biel, które przedstawiają wieczność
i transcendencję: "Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak
żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła" (Mk 9, 3). Jest również
obłok, znak obecności Boga w drodze Wyjścia Izraela oraz w namiocie
Przymierza (por. Wj 13, 21-22; 14, 19. 24; 40, 34. 38).
Liturgia wschodnia w Jutrzni na uroczystość Przemienienia
śpiewa: "Niezmienne światło światłości Ojca, Słowo, w Twym lśniącym
blasku widzieliśmy dzisiaj na Taborze światło, którym jest Ojciec
i światło, którym jest Duch, światło, które oświeca wszelkie stworzenie".
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
3. Ten tekst liturgiczny podkreśla trynitarny wymiar przemienienia
Chrystusa na górze. Uwydatnia bowiem obecność Ojca z Jego objawiającym
głosem. Tradycja chrześcijańska widzi tu również ukrytą obecność
Ducha Świętego, odwołując się do paralelnego wydarzenia Chrztu w
Jordanie, gdzie Duch zstąpił na Jezusa w postaci gołębicy (por. Mk
1, 10). Polecenie dane przez Ojca: "Jego słuchajcie" (Mk 9, 7) zakłada,
iż Jezus jest pełen Ducha Świętego, tak iż Jego słowa są "duchem
i życiem" (J 6, 63; por. 3, 34-35).
Jest zatem możliwe wejście na górę, ażeby zatrzymać się,
kontemplować i zanurzyć w tajemnicę Bożego światła. Góra Tabor symbolizuje
wszystkie wzgórza, które prowadzą do Boga, zgodnie z obrazem tak
drogim mistykom. Inny tekst Kościoła Wschodniego wzywa nas do tego
wstępowania ku górze i ku światłu: "Przybądźcie, narody, chodźcie
za Mną! Wstąpmy na świętą i niebiańską górę, zatrzymajmy się duchowo
w mieście Boga żywego i kontemplujmy Boskość Ojca i Ducha, który
jaśnieje w Jednorodzonym Synu (Modlitwa na zakończenie Kanonu św.
Jana Damasceńskiego).
4. W Przemienieniu nie tylko kontemplujemy tajemnicę Boga, przechodząc
ze światłości do światłości (por. Ps 36, 10), ale jesteśmy również
zaproszeni do słuchania Bożego słowa, które do nas jest skierowane.
Ponad słowem Prawa u Mojżesza i ponad proroctwem Eliasza rozbrzmiewa
słowo Ojca, który odsyła nas do słowa Syna, jak przed chwilą przypomniałem.
Przedstawiając nam "Syna umiłowanego", Ojciec zaprasza nas do słuchania
Go (por. Mk 9, 7).
Drugi List św. Piotra, komentując wydarzenie Przemienienia,
podkreśla z naciskiem Boży głos. Jezus Chrystus "otrzymał (...) od
Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego
Majestatu: ´To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie´ I
słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy
na górze świętej. Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze
zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która
świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie
w waszych sercach" (2 P 1, 17-19).
5. Widzenie i słuchanie, kontemplacja i posłuszeństwo są zatem
drogami, które prowadzą nas na świętą górę, na której Trójca Święta
objawia się w chwale Syna. "Przemienienie daje nam przedsmak chwalebnego
przyjścia Chrystusa, ´który przekształci nasze ciało poniżone na
podobne do swego chwalebnego ciała´ (Flp 3, 21). Przypomina nam również,
że ´przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego´ (Dz
14, 22)" (KKK 556).
Liturgia Przemienienia, jak sugeruje nam duchowość Kościoła
Wschodu, w trzech Apostołach, Piotrze, Jakubie i Janie, przedstawia "
trójcę" ludzką, która wpatruje się w Bożą Trójcę. Jak trzej młodzieńcy
w piecu ognistym z Księgi Daniela (3, 51-90), tak liturgia "błogosławi
Boga Ojca Stworzyciela, uwielbia Słowo, które przyszło im z pomocą,
zmieniło ogień w rosę i wysławia Ducha Świętego, który daje wszystkim
życie wieczne" (Jutrznia na święto Przemienienia).
Również my prosimy teraz przemienionego Chrystusa słowami
Kanonu św. Jana Damasceńskiego: "Uwiodłeś mnie pragnieniem Ciebie,
o Chryste, i przemieniłeś mnie Twoją Boską miłością. Wypal moje grzechy
ogniem niewidzialnym i napełnij mnie Twoją słodyczą, ażebym pełen
radości uwielbiał Twoje objawienia".
Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin