W dniach 2-5 grudnia 1999 r. w Papieskim Instytucie Polskim w Rzymie miało miejsce Sympozjum w ramach tradycyjnego już cyklu: " Rzymskie studia kościelne - wyzwanie formacyjne". Celem tych corocznych sympozjów jest stworzenie okazji do pogłębionej i usystematyzowanej refleksji na tematy związane z zagadnieniami formacyjnymi i przygotowaniem polskich księży-studentów odbywających w Rzymie specjalistyczne studia na różnych uniwersytetach i innych kościelnych uczelniach. Przeważająca większość księży odbywa te studia w tym celu, by po ich ukończeniu powrócić do kraju i podjąć w swoich diecezjach zadania dydaktyczne i wychowawcze głównie w seminariach diecezjalnych. Jest to więc czas przygotowania do podjęcia czekających zadań.
Pobyt w Rzymie i cały kontekst studiów kościelnych stwarzają bardzo korzystne warunki do refleksji nad zagadnieniami formacyjnymi. Na tak uniwersalnym bowiem terenie, jakim jest rzymskie środowisko kościelne i naukowe, spotykają się kapłani-studenci z różnych diecezji Polski i mają możliwość konfrontacji swoich doświadczeń nie tylko pomiędzy sobą, ale także z doświadczeniami Kościołów lokalnych całego świata. Ponadto czas studiów i badań naukowych to specyficzny okres życia, nastawiony na zdobywanie wiedzy i doświadczeń ludzkich i kościelnych w obliczu czekających w przyszłości zadań. Często jest to już bardzo bliska przyszłość. Ten aspekt jest szczególnie obecny w czasie corocznych sympozjalnych spotkań przez odpowiedni dobór prelegentów - są wśród nich ci, którzy zaledwie przed kilku laty zakończyli swoje rzymskie studia oraz pobyt w naszym Domu i podjęli zadania formatorów w seminariach w Polsce jako rektorzy, ojcowie duchowni czy profesorowie. Zawsze są też obecni świeccy związani na różny sposób z posługą pasterską: na terenie duszpasterstwa rodzin, instytutów życia konsekrowanego czy ruchów odnowy, jak też z racji fachowej współpracy z instytucjami kościelnymi, np. w dziedzinie psychologii. Dla podkreślenia koniecznego związku z Pasterzami Kościoła staramy się o to, aby sympozjum przewodniczył zawsze jeden z polskich biskupów. Tegorocznemu Sympozjum przewodniczył bp Bronisław Dembowski - diecezjalny biskup włocławski.
Tematyka Sympozjum była związana z ostatnim rokiem przygotowania jubileuszowego - z ojcostwem Boga: Rola figury ojca (aspekt ludzki i Boski) w dojrzewaniu do pełni człowieczeństwa oraz Formacja do ojcostwa i macierzyństwa a formacja kapłańska i ojcostwo duchowe.
Bardzo złożona i szeroka problematyka ojcostwa została podjęta przez prelegentów z różnych punktów widzenia, stosownie do reprezentowanych środowisk i dziedzin naukowych oraz poparta ich własnym doświadczeniem. Podstawą było biblijne przedstawienie niektórych szczegółowych aspektów ojcostwa.
Wizja biblijna została rozwinięta i ukonkretniona przez konferencje przedstawiające naukę Ojców Kościoła i dokumenty Magisterium Kościoła oraz myśl Ojca Świętego zawartą w jednym z jego młodzieńczych utworów - Promieniowanie ojcostwa. Cenna była również konfrontacja obecnego zaangażowania ex officio w problematykę formacyjną poszczególnych prelegentów. Szczególnie ważne było spojrzenie na problem przez wiernych świeckich. Wyraźnie ujawniła się sprawa roli rodziny, a w szczególności roli ojca w procesie dojrzewania. W procesie formacyjnym zachodzi konieczność odzyskania albo też głębokiego skorygowania roli ojca, którą młodzi często odbierają jako osłabioną albo niepoprawną w łonie rodziny. Dzieje się to na skutek złego funkcjonowania rodziny, w szczególności niewłaściwego miejsca ojca w niej. Nierzadko ojciec jest nieobecny (nie chodzi tylko o nieobecność fizyczną) w procesie wzrostu czy dojrzewania dzieci, a często jest obecny jako figura negatywna. Zwrócono również uwagę na ważkość cierpliwej posługi ojca duchowego (szczególnie w okresie przed wstąpieniem do seminarium) w osobie kapłana, proboszcza, wikariusza. Dzięki niej bowiem może zostać przekazana pozytywna figura ojca i młody człowiek może mieć okazję uzupełnienia tego wszystkiego, co potrzebne jest człowiekowi w procesie dojrzewania.
Sympozjum dało wszystkim uczestnikom okazję do pogłębienia refleksji nad koniecznością wejścia w osobistą relację z Bogiem Ojcem przez Osobę Jezusa Chrystusa Syna, który - w darze Ducha wołającego: Abba, Ojcze! - uczy nas, jak być synami. Ma to szczególną wagę w przypadku wszystkich, którzy przyjmują zadania formacyjne, zwłaszcza w takich wspólnotach, jak seminaria duchowne. Na ile będzie w nich propagowany właściwy obraz Boga Ojca, znajdujący odbicie w postawach wychowawców, na tyle przygotowujący się do kapłaństwa zostaną wprowadzeni w dojrzałe przyjęcie tego rodzaju ojcostwa.
Dla całej wspólnoty seminaryjnej - wychowawców i wychowanków - oznacza to żyć zawsze w osobistym nawróceniu i w wymiarze wspólnoty świętować w każdej sytuacji życia powrót do domu Ojca. Tylko w ten sposób otwiera się proces i doświadczenie formacji, w której ci, którzy jako wychowawcy - będąc zawsze synami i żyjąc doświadczeniem synowskim - otrzymują i wewnętrznie akceptują udział w ojcostwie Ojca i pełnią zadania przewodników duchowych i formatorów. Nie są oni już tylko synami, którzy przyjmują życie, jakby było ono tylko dla nich samych albo należało tylko do nich, poszukujących ciągłego samozadowolenia i akceptacji. Wówczas bowiem, zamiast być jasnymi przewodnikami, mogą ulegać pokusie stawania się łatwymi przyjaciółmi lub apodyktycznymi zwierzchnikami. Poznawanie tajemnicy ojcostwa Boga i akceptowanie uczestnictwa w nim uzdalnia do dawania życia dla drugich w codziennej posłudze (por. Łk 15, 32; J 10, 10). Na tym polega udział każdego chrześcijanina w ojcostwie Boga, ale w sposób szczególny spełnia się to w życiu chrześcijanina, który świadomie oddaje swoje życie na służbę, aby ojcostwo Boga zostało poznane i było źródłem życia dla ludzi w tym i w każdym pokoleniu.