Każdy zwyczajny człowiek, powołany na wyższe stanowisko, pragnie mniej lub więcej dyskretnie podkreślić ten fakt, to swoje wyróżnienie. Jezus postępuje zupełnie inaczej. Pragnie jakby usunąć w cień swoje mesjańskie posłannictwo i dlatego staje w tłumie grzeszników, którzy od Jana przyjmują chrzest pokuty. Wiemy, dlaczego Jezus włączył się w te szeregi grzesznych ludzi. Bo On solidaryzuje się z nami i bierze na swoje ramiona ciężar naszych grzechów. Izajasz, którego dziś słyszeliśmy w pierwszym czytaniu, nie wie, co w całej pełni znaczą te słowa Boże: " Oto mój Sługa, (...) Wybrany mój, (...) ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów...". To jest uroczyste proroctwo, ale jego wypełnienie dokonuje się w pokorze. Tak jak w Betlejem Syn Boży przyszedł bez rozgłosu, w uniżeniu żłóbka, przyjmując pokorny hołd biednych pasterzy, tak i teraz jako Zbawiciel staje nie tylko jako ubogi między ubogimi, ale także jako grzesznik między grzesznikami. Ale Ojciec Niebieski przyznaje się do Niego najuroczyściej: "Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie".
Ojciec Święty Jan Paweł II w swojej homilii na Święto Chrztu Pańskiego 12 stycznia 1997 r. mocno podkreśla różnicę między Janowym chrztem pokuty a naszym chrztem, który jest sakramentem: "Zupełnie inną naturę ma chrzest, który ofiarował nam Jezus i którego Kościół, wierny Jego poleceniu, nieustannie udziela. Ten chrzest uwalnia człowieka od grzechu pierworodnego, gładzi jego grzechy, wyzwala go z niewoli zła i staje się znakiem odrodzenia w Duchu Świętym". Przez ów pokorny chrzest w Jordanie Jezus bierze na swoje ramiona dane Mu przez Ojca posłannictwo: zgładzić grzechy świata! My przez chrzest święty otrzymujemy owo zgładzenie grzechów i - jako nasze posłannictwo - mamy uczestniczyć w Jezusowej misji zbawienia człowieka. Niemowlę, które otrzymuje chrzest sakramentalny, nie ma świadomości przyjęcia Ducha Świętego i Jego darów. Tę świadomość rozbudza w nim chrześcijańska rodzina. W tym Kościele domowym przez religijne wychowanie serce dziecka otwiera się na Boże dary. W chrzcie rozpoczyna się wszystko: piękne życie doczesne i wieczne szczęście człowieka. Chrzest czyni nas dziećmi Bożymi, a każda Msza św. jest królewską Ucztą, podczas której w Komunii św. otrzymujemy Pokarm, aby mieć siły po chrześcijańsku żyć. Wiemy, że Jezus, przyjmując chrzest, zgodził się na krzyż. I my także przez chrzest podejmujemy ryzyko krzyża. Mamy dawać świadectwo. Czasem jest ono bardzo trudne, bo możemy spotkać się z przemocą. Także dzisiejsi prorocy, choćby chodzili w zwyczajnych, świeckich szatach, są często więzieni, torturowani i mordowani. Wystarczy wspomnieć te minione lata i miliony męczenników na ogromnych obszarach b. Związku Radzieckiego albo i dziś tych zabijanych misjonarzy i misjonarki, niosących pomoc i dobro biedakom i zabijanych okrutnie. A może dla nas czasem taką zwyczajną konsekwencją chrztu św. jest problem świętowania niedzieli?... Czy kościół i Msza św. - czy supermarket?... Czy atmosfera jarmarku, przepychanie się wśród tysięcy półek z towarami i bezduszna anonimowość mimo tłumów - czy raczej, przynajmniej w tę świętą niedzielę, przeżywanie we własnej rodzinie Kościoła domowego?... A gdy nas ktoś zapyta, dlaczego świętujemy w niedzielę, odpowiedź jest prosta: W niedzielę Chrystus zmartwychwstał!...