Parafia pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Wyżnem (dekanat czudecki) ma krótką, ale bardzo bogatą historię. W 1975 r. ówczesny biskup przemyski Ignacy Tokarczuk wydzielił ją z parafii w Czudcu.

Obecnie parafia liczy ok. 1200 wiernych. Od 1991 r. obowiązki proboszcza pełni ks. kan. Tadeusz Pieniążek. W pracy katechetycznej pomaga osoba świecka. Z parafii pochodzi dwóch kapłanów i kleryk.

Dzieło salezjanów

Powstanie parafii w Wyżnem związane jest z działalnością duszpasterską pochodzących stąd księży salezjanów. W 1958 r. ks. Aleksander Ziobro, salezjanin, urządził w domu rodzinnym kaplicę jako wotum wdzięczności Bogu i Matce Bożej za ocalenie brata Jana z wypadku w kopalni w Ameryce. Za patronkę tego miejsca obrano Najświętszą Maryję Pannę Wspomożycielkę Wiernych. Kaplicę poświęcono 9 lutego 1958 r. We wrześniu tego samego roku wrócił z misji w Chile rodak, również salezjanin - ks. Józef Turczyn. Do lutego następnego roku odprawiał w tej kaplicy Msze św. Na zorganizowanie samodzielnego ośrodka duszpasterskiego trzeba było jeszcze poczekać.

Organizację życia duchowego w Wyżnem oraz utworzenie parafii zawdzięcza Wyżne również salezjaninowi, rodakowi, ks. Julianowi Rykale, siostrzeńcowi ks. A. Ziobro. Ks. J. Rykała w czasie

II wojny światowej był więźniem obozów koncentracyjnych w Gross-Rosen, Dora, Osterode, Bergen. W obozie złożył przyrzeczenie Matce Najświętszej, że jeśli powróci z niewoli, wybuduje w swojej rodzinnej miejscowości kościół. Ślubów dotrzymał.

Ks. Julian Rykała przeżył obóz, ale ciągle zapadał na choroby płuc. W 1971 r. władze zakonne skierowały go do rodzinnej wioski, aby nabrał sił. W ten sposób ks. J. Rykała rozpoczął pracę duszpasterską w Wyżnem.

Po odprawieniu pierwszych Mszy św. w istniejącej malutkiej kaplicy rozpoczęły się szykany ówczesnych władz. Kaplicę zamykano, plombowano, blokowano drzwi, ale ks. Julian oraz mieszkańcy byli nieugięci. Te "przepychanki" trwały kilka lat. Ks. Rykała kilkanaście razy był wzywany do Urzędu ds. Wyznań na przesłuchania, był też nachodzony w domu przez pracowników UB, wymierzano mu kary finansowe itd. Trudności jedynie wzmacniały go i jeszcze bardziej motywowały do walki o miejsce dla Boga.

Z uwagi na szczupłość miejsca (kaplica była za mała na potrzeby mieszkańców) oraz na niemożność uregulowania własności gruntów, podjęte zostały starania o przekształcenie pustego Domu Ludowego na kaplicę. Złożono prośbę do władz potwierdzoną bardzo dużą ilością podpisów mieszkańców. Skutek był taki, że niektórzy podpisani byli szykanowani. Wobec jawnego lekceważenia przez władze, mieszkańcy siłą zajęli salę i prosili o nabożeństwo. Posypały się kolejne represje - jeden z mieszkańców znalazł się w areszcie, inna osoba została zamknięta w szpitalu psychiatrycznym. Władze siłą zamieniły Dom Ludowy na salę gimnastyczną. Wizyta mieszkańców w rzeszowskiej Radzie Narodowej z prośbą o udostępnienie sali na miejsce kultu skończyła się wyzwiskami i karą pieniężną dla duszpasterza "za szerzenie buntu".

W tej sytuacji bp Ignacy Tokarczuk w sierpniu 1972 r. mianował ks. Juliana Rykałę wikariuszem parafii czudeckiej z poleceniem duszpasterzowania w Wyżnem. Przez kilka następnych lat ks. Julian z wielką determinacją walczył o budowę kościoła - wciąż bez skutku.

W czerwcu 1980 r. pożar zniszczył kaplicę. Postawiono więc nową, prowizoryczną, a równocześnie ponowiono prośby o pozwolenie na budowę kościoła. Wobec braku odpowiedzi, zdecydowano o podjęciu przygotowań do nielegalnej budowy. Zawiązał się Komitet Budowy i zaczęto gromadzić materiały. Władze widząc, że sytuacja wymyka się spod ich kontroli (także w kontekście przemian politycznych w naszym kraju po 1980 r.), w styczniu 1981 r. wydały pozwolenie na budowę. Był to czas wielkiej mobilizacji mieszkańców. 24 maja 1981 r. został poświęcony plac pod budowę ofiarowany przez Józefa Szorca. Szybko wznoszono mury nowej świątyni, zapro-

jektowanej przez architekta rzeszowskiego Adama Gustawa. Mieszkańcy przepracowali wiele godzin przy budowie, składali też ofiary, ale starania o fundusze podjął też ks. Rykała, głosząc kazania w parafiach salezjańskich, gdzie wcześniej pracował.

Pierwsza Msza św. w dolnym kościele została odprawiona jeszcze tego samego roku, 13 grudnia 1981 r. w dzień ogłoszenia stanu wojennego. 23 maja 1982 r. ówczesny bp Ignacy Tokarczuk poświęcił kamień węgielny, a uroczyste poświęcenie kościoła miało miejsce 23 października 1983 r.

W 1988 r. zmarł nagle (podczas nabożeństwa) ks. Julian Rykała. Jego następcą był ks. Stanisław Janiec, a od 1991 r. ks. Tadeusz Pieniążek.

Duchowe i materialne wzrastanie parafii

W ostatnich latach zmienił się wystrój świątyni. W prezbiterium wstawiono drewniany ołtarz wykonany przez stolarzy: W. Haligowskiego i S. Flagę. Pojawiły się stacje drogi krzyżowej odlane w brązie. W 1999 r. w prezbiterium umieszczono sceny chrztu Pana Jezusa oraz Zmartwychwstania zaprojektowane i wykonane w ceramice przez niepełnosprawnego artystę (bez obu dłoni) Bogdana Kozona z Cieklic. W oknach umieszczono 18 witraży przedstawiających sceny z tajemnic różańcowych, które wykonał Wiesław Czechowicz.

Mieszkańcom Wyżnego nie brakuje zaangażowania. W 1992 r. wybudowano kaplicę na cmentarzu (definitywnie ukończoną 3 lata temu) . Niedawno powstała droga na cmentarz wraz z mostem na rzece Gwoźnicy. Przedsięwzięciem ostatnich lat jest też plebania. W planach jest budowa stałego ołtarza, wykonanie elewacji zewnętrznej świątyni oraz budowa ogrodzenia. W minionym roku została też odnowiony kościółek pw. św. Jana Bosko w Rędzinach, w miejscu pierwszej kaplicy. Tam odprawiana jest niedzielna Msza św. Obok powstał parking.

Wraz z rozwojem materialnym parafii rozkwitło również życie duchowe wspólnoty, powstawały grupy duszpasterskie. Dzisiaj jest duża grupa ministrantów, dwie schole, Grupa Synodalna i bardzo zaangażowana Rada Duszpasterska.