Postęp naukowy w dziedzinie medycyny jest oszałamiający. Wciąż jednak nie milkną głosy przeciwne nowościom, często wątpliwym etycznie. Choć dwa tygodnie temu Barbara Dziadura pisała o niebezpieczeństwach klonowania człowieka i legalizacji eutanazji, mass media zdążyły już ujawnić nowe tematy związane z zagadnieniem etyki w medycynie.

Pierwszy to historia dwóch Amerykanek, które zapragnęły, by ich dziecko było głuche. Nie należy się dziwić, choć zdziwienie jest tu na miejscu, że potomka postanawiają mieć dwie kobiety, ponieważ nie to było sednem medialnego poruszenia, lecz fakt, że dołożyły starań, by urodził się upośledzony. Decyzję podjęły, kierując się tym, że obie nie słyszą. Tym samym, nie zważając na dobro chłopca, który się urodził, zamknęły przed nim bezpowrotnie świat dźwięków. Według tych matek-niematek głuchota to nie wada, ale wartość, którą trzeba pielęgnować. Dlatego postanowiły przekazać ją następnemu pokoleniu, wykorzystując do tego najnowsze zdobycze nauki - sztuczne zapłodnienie. Sądy nie protestowały.

Czy świeżo upieczone matki zastanawiały się, jak za kilkanaście lat zareaguje świadomy już, wchodzący w dorosłość chłopiec, gdy dowie się, jakie są przyczyny jego głuchoty? Jak będzie się czuł jako zaprojektowane zgodnie z oczekiwaniami kobiet dziecko? Czy udźwignie ciężar tej świadomości? Wydaje się, że o tym Amerykanki, choć obie, jak podała prasa, po studiach psychologicznych, raczej nie pomyślały.

Prawa biologiczne rządzące życiem i śmiercią przestają być dla człowieka tajemnicami. Wieści dotyczące klonowania czy modyfikowania genetycznego organizmów nie ukazują się już na pierwszych stronach gazet - "cuda" dokonywane ręką ludzką powszednieją z każdym dniem. Człowiek próbuje uzurpować sobie prawa, które przynależą tylko i wyłącznie do Jedynego Prawodawcy - Boga. Ingerowaniu w genetyczne ulepszanie życia nie towarzyszy już pytanie: czy jest to możliwe?, lecz: czy jest to potrzebne?, czy mamy do tego prawo? To ostatnie dotyczy nie tylko kreowania życia zgodnie z zachciankami, np. którymi kierowały się owe Amerykanki, ale także śmierci na życzenie - eutanazji.

Drugim wydarzeniem, dotyczącym właśnie zadawania śmierci na żądanie człowieka, była decyzja Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu w sprawie śmiertelnie chorej Diane Pretty. Brytyjka pragnęła, by mąż pomógł jej zakończyć życie, gdyż choroba uniemożliwiła jej popełnienie samobójstwa. Żądała przy tym gwarancji niekaralności dla współmałżonka. W Wielkiej Brytanii przegrała sprawę, zaskarżyła więc wyrok brytyjskiego sądu, odwołując się do Trybunału w Strasburgu. Decyzja składu sędziowskiego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka była jednomyślna: wyrok został podtrzymany. Oznacza to, że gdyby mąż Diane Pretty pomógł jej zejść z tego świata, odpowiadałby przed sądem, a za ten czyn groziłoby mu 14 lat więzienia. Trybunał nie stworzył zatem precedensu, który mógłby utorować drogę kolejnym eutanazjom, aż stałyby się normą prawną.

Wolałbym, by wartość życia nie wymagała ochrony prawnej, tylko była odczuwana i akceptowana przez każdego człowieka, mimo to Orzeczenie Trybunału w Strasburgu, w przeciwieństwie do decyzji Amerykanek, napawa mnie nadzieją.