Drodzy Bracia w kapłaństwie,
Ukochani Diecezjanie!

1. W orędziu na tegoroczny Wielki Post Ojciec Święty Benedykt XVI wyraził życzenie: „Niech w Wielkim Poście każdy chrześcijanin zazna na nowo miłości Bożej, danej nam w Chrystusie; miłości, którą my z kolei każdego dnia mamy «oddawać» bliźniemu, zwłaszcza temu, który najbardziej cierpi i jest w potrzebie. Tylko w ten sposób będziemy mogli w pełni uczestniczyć w radości paschalnej”.
I oto nadeszła noc, a następnie poranek wielkanocny. Chrystusowe zmartwychwstanie stało się faktem. Nasza radość ma swoje oparcie w nadziei, że i my również zmartwychwstaniemy. Nasza nadzieja umacnia się zawsze na drodze miłości, o czym pisze Benedykt XVI; w tej miłości, którą otrzymujemy i którą się dzielimy.
Miłość jednak nie może przebywać w próżni. I z tego to względu kierujemy nasze umysły i serca, również w związku z jakże nam drogą rocznicą, ku osobie Jana Pawła II, o którego rychłe wyniesienie na ołtarze modlimy się i którego świętość staramy się naśladować, aby dzięki temu w naszym życiu na oścież były otwarte drzwi dla miłości.

2. To właśnie Sługa Boży z myślą o nowym tysiącleciu zachęcał nas, byśmy nie zapominali o świętości, dzięki której miłość będzie miała w nas życzliwe przyjęcie, a nadzieja na nasze zmartwychwstanie znajdzie swoje mocne oparcie. Takim zaś środkiem, który pomaga nam w przeżywaniu tego wszystkiego, jest modlitwa. Papież pisał: „Podłożem tej pedagogiki świętości powinno być chrześcijaństwo wyróżniające się przede wszystkim sztuką modlitwy. Oto jest sekret naprawdę żywego chrześcijaństwa, które nie musi się obawiać przyszłości” (NMI, 32).
Pamięć na powyższe słowa zachęca, aby tegoroczne życzenia zmierzały ku modlitwie. Niech ona ma miejsce w naszym życiu osobistym, we wspólnocie rodzinnej i kościelnej. Niech nas nie brakuje w czasie Eucharystii niedzielnej i świątecznej. A wtedy nadzieja przyszłości szczęśliwej, jaką niesie Chrystusowe zmartwychwstanie, znajdzie łatwy dostęp do nas i do naszego otoczenia, opromieniając nasze życie, stając na straży każdego życia poczętego.

3. Modlitwa bowiem nas jednoczy, łączy z Bogiem i ludźmi. Pozwala też na przezwyciężenie tych podziałów, które oddalają małżonków od siebie, rodziców od dzieci, a dzieci od rodziców. Z podobnym zjawiskiem spotykamy się w naszych wioskach i miastach, w całej Ojczyźnie. Wypada więc odwołać się do kolejnego apelu Jana Pawła II, w którym przypomina, że należy „czynić Kościół domem i szkołą komunii (wspólnoty). Oto wielkie wyzwanie - pisze Ojciec Święty - jakie czeka nas w rozpoczynającym się tysiącleciu, jeśli chcemy pozostać wierni Bożemu zamysłowi, a jednocześnie odpowiedzieć na najgłębsze oczekiwania świata. (...) należy krzewić duchowość komunii (wspólnoty), podkreślając jej znaczenie jako zasady wychowawczej wszędzie tam, gdzie kształtuje się człowiek i chrześcijanin, gdzie formują się szafarze ołtarza, duszpasterze i osoby konsekrowane, gdzie powstają rodziny i wspólnoty” (NMI 43).
Jest to zadanie wyjątkowo aktualne, gdyż wciąż dają o sobie znać egoizm, niezdrowa rywalizacja, zwłaszcza w polityce i gospodarce.

4. Dzielę się tymi życzeniami, które pozostawił Jan Paweł II, aby kolejne nasze spotkanie z Chrystusem Zmartwychwstałym, zgodnie z życzeniem Benedykta XVI, przyniosło nam umocnienie naszej nadziei, która ma swoje korzenie w Chrystusowej miłości. Jest ona nam dana, abyśmy wzrastali w świętości, czyli stawali się bardziej ludzcy, bliżsi każdemu człowiekowi, wrażliwi na wszelkie cierpienie, czujni na jakikolwiek przejaw dobroci i życzliwości.
Taki bowiem był cel męki i zmartwychwstania Syna Bożego. O tym przyjdzie nam łatwiej pamiętać, kiedy będziemy starać się o żywą, duchową łączność, kiedy chętnie będziemy trwać na modlitwie, a rozumiejąc jej sens, dialog ze Stwórcą będziemy prowadzili zawsze i wszędzie. Dzięki temu łatwiej nam też będzie wciąż od nowa odkrywać piękno wspólnoty ludzi, zjednoczonych miłością, bogatych nadzieją przyszłości.

5. Ukochani Diecezjanie!
Powyższe refleksje i przypomnienia czynię treścią tegorocznych życzeń wielkanocnych. Wiem, że dzięki temu obejmuję nimi wszystkich diecezjan, gdyż każda i każdy z nas tęskni oraz szuka miłości; jak chleba potrzebuje modlitwy, a jak świeżego powietrza - ducha wspólnoty. Pozwólmy, aby dzięki naszej dobrej woli i chętnemu korzystaniu z darów pozostawionych przez Jezusa Chrystusa w Kościele tegoroczna Wielkanoc dała o sobie znać cieplejszym biciem naszych serc, ufniejszym patrzeniem na siebie nawzajem i radośniejszym oczekiwaniem tej przyszłości, przed którą Chrystus otworzył nam drzwi, pozostawiając na stokach Kalwarii pusty grób.
Jego zaś Postać, obecna w naszej kulturze, z chorągwią wędrująca po polskich drogach, niech dotrze do każdej i każdego z nas; błogosławiącą zaś rękę niech wyciągnie nad nami, nad naszą ziemią, nad Podlasiem i Polską.
Wesołego Alleluja!

† Antoni P. Dydycz - Biskup Drohiczyński

Drohiczyn, Wielkanoc 2007

Tytuł pochodzi od Redakcji.