Jarosław Komorowski: - Witam bardzo serdecznie Siostrę Rafaelę od Matki Pięknej Miłości z Zakonu Sióstr Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji. Siostra jest przełożoną domu zakonnego, który mieści się przy kościele świętych Wojciecha i Jerzego w Kłodzku. Jak długo Siostry Klaryski od Wieczystej Adoracji posługują w Kłodzku?

Siostra Rafaela: - W tym miasteczku jesteśmy od 1946 r. Wtedy to dwadzieścia dziewięć spośród naszych sióstr przyjechało ze Lwowa i osiedliło się w tym domu, który wyglądał zgoła inaczej. Budynki i klasztor otrzymałyśmy głównie od wojska i po wojnie były w bardzo kiepskim stanie. W większości okien nie było szyb. Ciekawa jest natomiast historia naszego ogrodu: jest on w większości byłym cmentarzem. Do dzisiejszego dnia zachowało się niewiele nagrobków, ale jest wśród nich m.in. grób rodziny burmistrza miasta Kłodzka z końca XIX wieku.

- Siostro, jakie jest główne zadanie - charyzmat, jakim żyją na co dzień siostry?

- Jak głosi nasza nazwa, jesteśmy „od wieczystej adoracji”. Jest to główne zadanie, które postawiły przed sobą siostry. Adorujemy w duchu dziękczynienia. Powiedziałabym, że jest to adoracja dziecka, które siedzi na kolanach i dziękuje Ojcu. Wówczas taki Ojciec, którego dziecko zbliża się do Niego i chce być blisko, z pewnością niczego mu nie odmówi.

- Ale pierwszy człon nazwy zakonu to mniszki klaryski...

- Tak. Inspiruje nas również prostota św. Klary, to w jaki sposób stawała ona przed Bogiem na modlitwie i w ogóle w całym swoim życiu. I mimo iż nie napisała żadnej książki na temat modlitwy, to mówią o niej (podobnie jak o św. Franciszku), że cała „stała się modlitwą”. Żyła w sposób prosty, ale jak najbliżej Jezusa - nieustannie z Nim. Podobnie my staramy się poświęcać nasze życie, nasz czas adoracji. Jest to życie w klauzurze. Dzięki takiemu „ukryciu” możemy bardziej wolnym sercem oddać się wielbieniu Boga.

- Skoro adoracja Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie zajmuje centralne miejsce w życiu każdej siostry, to prosiłbym zatem o przybliżenie warunków, jakie muszą zostać spełnione, aby naprawdę spotkać się z Chrystusem?

- Uważam, że bardzo ważna jest już świadomość tego, gdzie się idzie, zanim wybierzemy się do kościoła. Trzeba nam pamiętać do Kogo idziemy i co się tam będzie działo. Bardzo ważne jest wyciszenie. Często, gdy uklękniemy, to dopiero wtedy odzywa się w nas to, co w nas „gra” w ciągu całego dnia, tygodnia. Gdy ludzie pytają nas, jak się modlić, wtedy my odpowiadamy, że całe życie ma stawać się modlitwą. Jeżeli ktoś chce się modlić, to powinien nieustannie otwierać się na działanie Bożej łaski, nadstawiać „uszy duszy”. Przygoda z Panem Jezusem - ta prawdziwa, zaczyna się dopiero wówczas, kiedy zamkniemy mądre książki o modlitwie i uklękniemy. Liczy się moje osobiste spotkanie z Jezusem i do tego spotkania Jezus nieustannie każdego z nas zaprasza.

- Dlaczego Siostra wybrała właśnie ten zakon?

- Na początku wstąpiłam do zgromadzenia czynnego - do Sióstr Nazaretanek. Jednak po dziesięciu miesiącach przeszłam do Sióstr Mniszek Klarysek - do zakonu kontemplacyjnego. Najbardziej pociągało mnie życie, które było życiem „ukrytym w Bogu”. Tak jak Jezus jest ukryty w białej hostii, tak samo staram się żyjąc w zakonie, ukrywać swoje życie w Jezusie i całkowicie Jemu je oddawać, zanurzać się w Nim.

- Czy Siostra uważa, że adorować Najświętszy Sakrament może każdy, czy jest to modlitwa dla wybranych?

- Czasami niektórym ludziom wydaję się, że trwanie w adoracji przed Najświętszym Sakramentem jest czymś bardzo trudnym. Ale tę trudność tworzymy głównie my sami, ta trudność wychodzi z nas. Andree Frossard, który przez znaczną część życia kpił sobie z Jezusa, katolicyzmu i kapłanów, w pewnym momencie został dotknięty łaską Bożą i wtedy rozpoczęła się jego przemiana, jego nawrócenie. Jeśli chodzi o nasze spotkanie z Panem, to również zależy o tego, z jakim nastawieniem wchodzimy do kościoła. Często jest tak, że po godzinie możemy nie zauważyć, że tu jest Pan Jezus, bo w nas aż huczy od tego, co niepoukładane w naszym życiu. Jednak każdy może, ma prawo i jest zaproszony do tego, aby adorować Najświętszy Sakrament. Dopiero, gdy spróbuje „tego sposobu spotykania się z Chrystusem”, wtedy doświadczy, ile może otrzymywać łask dzięki tej modlitwie.

- W taki razie, co jest najważniejsze w adoracji?

- Najważniejsza jest ufność. Na modlitwie jest często tak, że widzimy swój ból, zranienia, a zapominamy, kto tu jest najważniejszy i po co przyszliśmy. Często nasze zranienia i nasze problemy przesłaniają nam Tego, który chce do nas mówić. A przecież On zna nas lepiej, niż my znamy samych siebie...

- Jak wiadomo, siostry nie tylko się modlą...

- Owszem, musi być pewna równowaga pomiędzy modlitwą a pracą. Dopełnieniem modlitwy, czymś, co z niej wypływa, jest praca, która jest służbą dla innych. Każdą pracę, nawet tę najmniejszą, wykonujemy z jakąś intencją, w łączności z siostrą, która akurat w tym momencie trwa przed Najświętszym Sakramentem (z siostrą adoratorką). Podobnie jak w Nazarecie w naszym życiu, staramy się, aby nasze życie było proste, ale i zarazem piękne, gdyż czynimy to dla Jezusa, z Nim i przez Niego.

- Co Siostra może powiedzieć młodym ludziom, aby zachęcić ich do przybliżenia się do Jezusa w tajemnicy Eucharystii?

- Przede wszystkim życzę wszystkim wielkiej przygody z Panem Bogiem! Nie bójcie się Boga! On jest Miłością! Strach, lęk, obawa nie pochodzą od Niego. Chciałabym zwłaszcza młodym ludziom zadać takie pytanie: „Czy chociaż raz w życiu doświadczyłeś kojącej obecności Jezusa w Eucharystii?”. Jeśli nie, to Bóg chce, aby takie spotkanie, takie ukojenie Jego obecnością w końcu wydarzyło się w życiu każdego i każdej z was.