W II poł. XV w. nazwa miejscowości brzmiała: Dzathkowycze, później zaś: Dziadkowicze. Fundacji pierwszego kościoła pw. Boga Wszechmogącego, Chwalebnej Matki Dziewicy Maryi, Wszystkich Świętych, św. Jakuba Starszego Apostoła i św. Floriana Męczennika dokonali w niedzielę Oculi Mei, czyli 4 marca 1431 r.: Stefan z Oczyc (Kąty?) i Piotr z Dziadkowic, którzy uposażyli parafię w 3 włóki ziemi, plac, ogrody i budynki. Budowniczym pierwszej świątyni był przypuszczalnie Chwalisław z Osmoli. Pierwszym plebanem w Dziadkowicach w 1431 r. został ks. Jakub, syn Mikołaja z Chodowa (w pobliżu leżały stare Oczyce/Ocice w ziemi łęczyckiej), kapłan diecezji łuckiej. W 1452 r. kapelanem w Dziadkowicach był ks. Jan. Dotychczasowe przywileje, nadania oraz dziesięciny - staraniem ks. Macieja Biszewskiego (proboszcz ok. 1526 - ok. 1554) - potwierdził 15 czerwca 1526 r. s. Paweł Algimunt książę Holszański (1485-1555), biskup łucki (1507-1536). W czasie odnowienia erekcji dokonał też zmiany wezwania kościoła na: Trójcy Przenajświętszej, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, św. Jakuba Starszego i Wszystkich Świętych.
Podczas potopu szwedzkiego, w 1657 r. kościół został spalony przez wojska Jerzego Rakoczego II (1621-1660), księcia siedmiogrodzkiego (1648-1658). 28 października 1622 r., staraniem ks. Marcina Kiełczewskiego (proboszcz ok. 1623 - ok. 1646), miała miejsce w Warszawie erekcja altarii i bractwa św. Anny. Największej darowizny na rzecz tejże altarii dokonał 12 lutego 1699 r. Paweł Zaszczyński (Zaszczeński), podstarości grodzki (1691) i podstoli mielnicki (1685-1699). Podczas wizytacji w 1680 r. ks. Stanisław z Bedlna Bedliński (1621-1688), proboszcz boćkowski i archidiakon łucki, późniejszy biskup tytularny Caesaropoli (1683) i sufragan łucki (1683-1688), zobowiązał ks. Wojciecha Kluzińskiego, ówczesnego proboszcza dziadkowickiego (ok. 1680 - ok. 1710) do wystawienia nowej świątyni.
Ok. 1702 r. został wystawiony kolejny drewniany kościół, staraniem wspomnianego ks. Wojciecha Kluzińskiego. Świątynia ta po stu latach - zdaniem wizytującego w 1781 r. parafię ks. Jana Szyjkowskiego (1721-1797), biskupa tytularnego Sinope (1775), sufragana brzeskiego w diecezji łuckiej (1775-1797) - chyliła się ku ruinie.
Obecny kościół w stylu odrodzenia został zbudowany z kamienia w 1802 r., kosztem miejscowej szlachty i byłego proboszcza dziadkowickiego (1745-1791) ks. Wojciecha Jabłońskiego. Pracami kierował ówczesny proboszcz (1791-1824) ks. Józef Krzyżanowski (ur. 1751). W 1828 r. ks. Józef Michał Wąsowicz (ur. 1793), proboszcz dziadkowicki (1824-1834) zbudował chór oparty na czterech marmurowych kolumnach. Nowe organy ufundował ziemianin dziadkowicki - Feliks Uszyński (1764-1853), sędzia powiatu drohickiego (1822-1831) i jego żona Marianna z Pieńkowskich (ur. 1799). Nowy kościół dziadkowicki konsekrował 23 lipca 1850 r. ks. Wacław Żyliński (1803-1863), biskup wileński (1848-1856).
W ramach represji popowstaniowych po bitwie siemiatyckiej (1863 r.) - ukazem (nr 2551/1866) generała-lejtnanta Konstantego von Kaufmana (1818-1882), generał-gubernatora grodzieńskiego, kowieńskiego i wileńskiego (1865-1866) z 9 stycznia 1867 r. - kościół w Dziadkowicach został zamknięty (17 marca 1867 r.) - ze względu na podejrzenia o udzielaniu pomocy powstańcom przez miejscowych duszpasterzy: probosza ks. Adama Radziszewskiego i wikariusza ks. Cypriana Siekluckiego, a wsie włączono do sąsiednich parafii.
25 maja tegoż roku kościół, budynki i ziemia parafialna zostały przekazane cerkwi prawosławnej w sąsiednich Żurobicach (zarządzenie nr 637/1867). Ostatnim duszpasterzem parafii przed jej kasatą był ks. Onufry Czajkowski (administrator 1865-1866). W tych latach wierni gromadzili się w kapliczce cmentarnej zbudowanej w 1826 r. z fundacji wspomnianego Feliksa Uszyńskiego (później cerkiew w Żurobicach, która została w 1919 r. rewindykowana katolikom), bądź też uczęszczali do sąsiedniej parafii w Boćkach, gdzie zostali oficjalnie dołączeni.
W czasie I wojny światowej, w 1915 r. świątynia została zburzona - ściana frontowa aż do okien. Po odzyskaniu niepodległości zniszczony kościół został zwrócony katolikom w 1919 r. Ponownej erekcji parafii dokonał 3 lutego 1920 r. abp Jerzy Matulewicz (1871-1927), biskup wileński (1918-25). Dzięki staraniom ks. Mikołaja Ikonowicza (1889-1937), kolejnego proboszcza dziadkowickiego (1920-30) i wydatnej pomocy parafian, w latach 1919-21 świątynia została odbudowana. 30 października 1921 r. kościół został uroczyście poświęcony. Gruntowny remont przy pomocy parafian przeprowadził w 1936 r. ks. Władysław Markowicz (1886-1939), ówczesny proboszcz (1934-39). Odtąd - bez większych uszkodzeń w czasie II wojny światowej - służy potrzebom wiernych. 26 lipca 2002 r. biskup drohiczyński Antoni P. Dydycz dokonał rekonsekracji kościoła i poświęcił nowy marmurowy ołtarz, wzniesiony staraniem proboszcza ks. Marka B. Toruńskiego (proboszcz od 1999 r.).
Na cmentarzu kościelnym w lewym rogu znajduje się murowana, dwukondygnacyjna dzwonnica, zbudowana w 1849 r. staraniem ks. Adama Radziszewskiego (1819-po 1880), archidiakona białostockiego (1849-1863) i proboszcza dziadkowickiego (1846-1863).
W pobliżu kościoła stoi stara drewniana plebania, obecnie niezamieszkana. Obok niej znajduje się nowa, murowana plebania, zbudowana w latach 1976-77 przez ks. kan. Józefa Barszczewskiego (1917-89), proboszcza dziadkowickiego (1962-89). Po drugiej stronie drogi stoi nowa organistówka, zbudowana w 1983 r. przez wspomnianego ks. kan. Józefa Barszczewskiego.

Bibliografia

E. Borowski, Zarys dziejów parafii rzymskokatolickiej w Dziadkowicach na Podlasiu 1431-1986, Drohiczyn 1986 (mps); E. Chyża, Zarys dziejów parafii Dziadkowice od 1919 roku, Drohiczyn 1994 (mps); M. Kałamajska-Saeed (red.), Województwo Białostockie. Siemiatycze. Drohiczyn i okolice (Katalog Zabytków w Polsce, t. XII z. 1), Warszawa 1996; Spis kościołów i duchowieństwa Diecezji Pińskiej w R. P. 1933 i 1934, Pińsk 1933; T. Tararuj (oprac.), Spis kościołów, parafii oraz duchowieństwa Diecezji w Drohiczynie n. Bugiem, Drohiczyn 1976; S. Ulaczyk (oprac.), Rocznik Diecezji Drohiczyńskiej. Spis parafii i duchowieństwa 1999, Drohiczyn 1999.

Kaplice:

Tołwin - kaplica dojazdowa drewniana pw. św. Maksymiliana Kolbe, wzniesiona w latach 1970-71 staraniem ks. Józefa Barszczewskiego z zaadaptowanego budynku mieszkalnego.
Żurobice - kaplica dojazdowa, zorganizowana w zaadaptowanym budynku mieszkalnym staraniem ks. Józefa Barszczewskiego.

Porządek Mszy św.:

- niedziele i święta:
- kościół parafialny: 9.00, 12.00
- kaplica w Tołwinie: 10.15
- kaplica w Żurobicach: 11.30
- święta niebędące dniami wolnymi od pracy:
- kościół parafialny: 10.00, 17.00
- kaplica w Tołwinie: 14.15
- kaplica w Żurobicach: 15.15

Odpusty w parafii: uroczystość Trójcy Przenajświętszej, św. Anny
Nabożeństwo adoracyjne: piątek-niedziela Trójcy Przenajświętszej

Księgi metrykalne:

Księgi chrztów: od 1919 r. (brak 1927-39)
Księgi małżeństw: od 1919 r. (brak 1923-40)
Księgi zmarłych: od 1940 r.