Tą niedzielą rozpoczynamy nowy okres liturgiczny nazywany Adwentem. Jest to czas oczekiwania w nadziei na przyjście Zbawiciela. Dobrze okres Adwentu został scharakteryzowany w słowach św. Pawła z dzisiejszej Liturgii Słowa. W Liście do Rzymian Apostoł w ten oto sposób określa nowe dla nas „dzisiaj”: „Teraz nadeszła godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas...” (Rz 13,11). Adwent to czas właściwy dla wyciągnięcia konkretnych wniosków z naszego życia, to czas na przemianę codzienności, która ma być zawsze ukierunkowana na ostateczne spotkanie ze Zbawicielem. Całe życie chrześcijanina jest Adwentem - czasem sposobnym na nawrócenie, czasem gotowości na spotkanie z naszym Jedynym Panem. Adwent to czas nadziei, że jutro będzie lepiej. Pierwsi chrześcijanie ze zniecierpliwieniem wyczekiwali powtórnego przyjścia Chrystusa, a wraz z Nim nowego nieba i nowej ziemi. Oczekiwali zmiany trudnej sytuacji ziemskiej egzystencji.
Dzisiaj też wiele nam się obiecuje. Politycy i manipulowani przez nich ekonomiści zapowiadają wzrost gospodarczy i polepszenie bytu, gdy tymczasem zdecydowana część społeczeństwa z dnia na dzień ubożeje. Tu nadzieja na poprawę wydaje się bardzo nikła.
Inaczej jest jednak z nadzieją, jaką daje nam rozpoczynający się nowy okres liturgiczny. Gwarancją jest żywa osoba Jezusa Chrystusa, który zbawia - wyprowadza nas z niewoli ku wolności. Jest światłem wśród mroku grzechu. Jest Jedyną Szansą dla tych, którzy sami siebie potępili i skazali na przegraną. Bo tylko On „nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomyku” (Iz 42,3). Tylko On nie zawiedzie. Jego obietnice są pewne. Jezus Chrystusa przekracza nawet nasze najśmielsze oczekiwania.
Tylko dzięki nadziei spotkania z Chrystusem, pierwsi chrześcijanie zdecydowani byli bronić swojej wiary aż po męczeńską śmierć.
Adwent, to również czuwanie w nadziei. Do takiego Adwentu wzywa Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Syn Człowieczy przyjdzie niespodziewanie, jak złodziej w porze nocnej, jak potop za dni Noego (por. Mt 24,37-38). Nie możemy się łudzić pozorem spokoju. Pomimo że wszyscy wokoło wmawiają, że jest w porządku.
Media usiłują usprawiedliwiać negatywne zachowania młodzieży pokazując, że wszyscy tak robią, to normalne. Masz prawo do seksu, alkoholu, papierosów, narkotyków. Jesteś młody i wszystkiego warto spróbować.
To nieprawda. To wszystko jest kłamstwem. Często sięgam po dwumiesięcznik Miłujcie się, gdzie czytam świadectwa młodych ludzi, którzy pozwolili się usidlić przez okrutne hasełka czasopism młodzieżowych: „zakosztuj wolności, jesteś młody”, „zasmakuj błogiego smaku”, „nie przejmuj się grzechem”, „grzech nie istnieje”. Okazuje się, że za wspaniałymi obietnicami była ogromna przepaść, z której jedyną liną ratunku jest miłość Jezusa Chrystusa. Nie możemy więc pozwolić, by nam wmówiono, że grzech to nie grzech.
Niech nas nie zwiedzie młody wiek, dobre zdrowie, bo inaczej dzień ostatni zaskoczy nas w najbardziej nieodpowiednim momencie, z sercem zamkniętym na Chrystusa.
Jak żyć, by w każdej chwili życia być przygotowanym na spotkanie z Panem? Prorok Izajasz daje odpowiedź na nurtujące nas pytanie: „Chodźcie, wstąpmy na Górę Pana do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pana z Jeruzalem” (Iz 2,3).
Góra Pana. Co jest tą Górą Pana? Dla mnie Górą Pana jest Słowo Boże słyszane w czasie Mszy św, Słowo Boże, po które sięgam każdego dnia. Górą Pana jest codzienna modlitwa. Górą Pana jest Eucharystia niedzielna i codzienna. W cieniu tej Góry można czuć się bezpiecznie. Ta Góra jest oparciem w dni ciemne i mroczne. Ta Góra jest źródłem nadziei wówczas, gdy po ludzku należałoby zwątpić, zachwiać się i upaść.
„Niech nas nauczy dróg swoich” (Iz 2,3b). Jego droga, to droga Dziesięciu Przykazań. Bóg stawia wymagania. Znaczy, że kocha. Przykazania te wiodą do wolności. Przykazania to nie puste hasełka. One są jedynym sposobem na szczęście. Jan Paweł II w Liście do Młodych w ten sposób nas zachęca do życia według Bożych Przykazań: „Bądźcie wymagający wobec otaczającego was świata, ale przede wszystkim wymagajcie od siebie samych (...). Nie popadajcie w przeciętność, nie ulegajcie dyktatom zmieniającej się mody (...). Chrystus wzywa was do rzeczy wielkich. Nie sprawcie Mu zawodu, bo w ten sposób wy sami spotkalibyście się z zawodem”.
Każdy z nas doświadcza grzechu i jego konsekwencji. Dobrze przeżywając sakrament pokuty doświadczamy niesamowitej radości człowieka wolnego. To doświadczenie winno być dla każdego z nas świadectwem, że przykazania nie są ograniczeniem naszej wolności, ale drogą do niej. Nie ma innej możliwości, by posiąść prawdziwe szczęście.
Jezus Chrystus dotyka nas Żywym Słowem, „uczy nas dróg swoich” (Iz 2.3b), karmi swoim Ciałem. Spotkanie z Żywym Panem w czasie Mszy św. niech zaowocuje w naszej codzienności. Atmosfera miłości płynąca z Eucharystii niech ogarnie całe nasze życie: nasze relacje w rodzinie, wśród sąsiadów, w szkole, w pracy, wśród przyjaciół i znajomych. Czas Adwentu niech będzie dla nas próbą, wysiłkiem wchodzenia na Górę Pana.