Wiosną tego roku minęło 20 lat od śmierci ks. prał. Antoniego Pankiewicza, dziekana dekanatu sieniawskiego, w latach 1951-1984 proboszcza parafii Majdan Sieniawski.
Ks. Antoni Pankiewicz pochodził z Dębowca, a urodził się 11 grudnia 1910 r. w Jaśle. Do gimnazjum uczęszczał w Sanoku i Krośnie. Następnie został powołany do służby wojskowej, gdzie pragnął pozostać dłużej. Jednak jego plany życiowe zmieniło powołanie kapłańskie. Stąd też wstępuje do Seminarium Duchownego w Przemyślu, po ukończeniu którego 26 czerwca 1938 r. otrzymuje święcenia kapłańskie. Jako młody kapłan zostaje skierowany do pracy w Grębowie, następnie Dobrzycach (diecezja poznańska), Leżajsku i Żołyni. Stąd 5 czerwca 1951 r. przyjeżdza do Majdanu Sieniawskiego, gdzie zostaje proboszczem. Funkcję tę pełni przez 33 lata, aż do dnia śmierci 4 kwietnia 1984 r. Bardzo szybko daje się poznać jako gorliwy, rozmodlony kapłan, zawsze życzliwy, uśmiechnięty, z charakterystycznym dowcipem.
Mimo, że od jego śmierci upłynęło ponad 20 lat - wszyscy pamiętamy go, jako kapłana niezwykłego, doradzającego i pomagającego w różnych sprawach swoim wiernym. Pamiętamy go jako wspaniałego katechetę przygotowującego młodzież do Pierwszej Komunii św. czy też bierzmowania. Pamiętamy go jako organizatora dużej grupy ministranckiej, licznych kół różańcowych, jako wspaniałego kaznodzieję. Pamiętamy jego wspaniałe celebrowanie Mszy św. i nabożeństw oraz jego posługę w konfesjonale. Niezwykłą również była jego ciągła modlitwa różańcowa, w trakcie codziennych spacerów po placu wokół kościoła parafialnego. Ten niezapomniany przez nas kapłan zawsze stwarzał wokół siebie klimat dobroci, spokoju i majestatu wiary. Taka postawa ks. Antoniego Pankiewicza powodowała pogłębianie wiary u wiernych, jak też była wspaniałym wzorcem do naśladowania przez księży wikarych, którzy Go wspierali i którzy do tej pory wspominają Go jako wspaniałego ojca duchowego. Wpłynęło to zapewne również na liczne powołania kapłańskie i zakonne wśród majdańskiej młodzieży. Jego oddana praca dla Boga i ludzi zostaje szybko dostrzeżona również przez władze kościelne, które już w 1956 r. powierzają mu funkcję wicedziekana, a od 1958 r. aż do śmierci - dziekana dekanatu sieniawskiego. W sierpniu 1975 r. otrzymuje tytuł prałata (Kanonika Honorowego Kapituły Jarosławskiej).
Oprócz tych niepospolitych zasług dla Kościoła ks. Antoni Pankiewicz będąc przez tyle lat proboszczem w Majdanie Sieniawskim, bardzo wiele zrobił dla parafii i kościoła w sensie materialnym. Istniejący od 1714 r. drewniany kościół pod wezwaniem Świętego Krzyża i św. Mikołaja, 26 października 1954 r. w niejasnych okolicznościach ulega całkowitemu spaleniu. Ks. Pankiewicz, młody wówczas proboszcz, bardzo to przeżywa i zdaje sobie sprawę, że jest niemożliwością, aby otrzymać w tamtych latach zgodę władz na budowę nowej świątyni. On jednak nie rezygnuje. Szybko powołuje komitet budowy nowego kościoła i wspólnie zaczyna gromadzić materiały na jego budowę. Czyni również starania u ówczesnych władz państwowych o wydanie zezwolenia na budowę. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu w tę sprawę prof. Adama Grucy, rodaka a zarazem światowej sławy ortopedę, delegacja pod przewodnictwem Mikołaja Marczaka przywozi zgodę władz na budowę nowego kościoła w Majdanie Sieniawskim. Jest jesień 1956 r. Warto dodać, że było to jedyne zezwolenie w tym czasie na budowę nowego kościoła w Polsce. Radość wielka dla parafian, a przede wszystkim dla ich proboszcza. Jeszcze w tym roku rozpoczyna budowę nowej świątyni, którą kończy w 1960 r., kiedy to nowy kościół jest konsekrowany. Nie koniec to starań ks. Pankiewicza na rzecz kościoła, w którym w niedługim czasie buduje nowe ołtarze, organy, ławki i wyposaża w niezbędne przedmioty kultu religijnego, gdyż po pożarze wszystko zostało spalone. Początkiem lat 70. ks. A. Pankiewicz organizuje zbiórkę wśród parafian na kolejne dzieło, którym jest malowanie wnętrz całego kościoła. W niedługim okresie staje się to faktem. W tym też czasie przechodzi zawał serca, a mimo to z wielkim oddaniem pracuje dla Boga i wiernych, nigdy się nie skarży, jest pogodny, ale bardziej tajemniczy. Już u schyłku swojego życia podejmuje kolejne dzieło - budowę kościoła filialnego w Majdanie Sieniawskim, w przysiółku Końska Ulica, którą z powodu śmierci kończy jego następca ks. Edward Piekło.
Dopiero na jego pogrzebie dowiedzieliśmy się o jego „przygodach” z ówczesną władzą oraz o napadzie na niego i kradzieży z plebanii uzbieranych od wiernych pieniędzy na malowanie kościoła. Być może to było przyczyną jego zawału serca. Jednak ks. dziekan Pankiewicz za życia o tym nie mówił. Dowiedzieliśmy się również, że nasz kapłan skradzione pieniądze zwrócił do kasy parafialnej i to z własnych oszczędności. Taki był nasz proboszcz śp. ks. prał. Antoni Pankiewicz, taki pozostał w naszej pamięci i taki dalej pozostanie.