Święta Elżbieta

Święta Elżbieta urodziła się w roku 1207. Jej ojcem był Andrzej II, król Węgier. W młodym wieku Elżbieta została wydana za mąż za Ludwika, landgrafa Turyngii. Z tego małżeństwa urodziło się troje dzieci. Prowadziła bardzo bogate życie duchowe. Po śmierci męża żyła w dobrowolnym ubóstwie i poświęciła się pielęgnowaniu ubogich. Zmarła w Marburgu 17 listopada 1231 r.

Życie sakramentalne

Święta Elżbieta prowadzona przez Ducha Świętego, otwarta na Jego działanie w konkretach codziennego dnia, żyła w całej pełni radykalizmem ewangelicznym. Działanie Ducha Świętego było źródłem jej doświadczeń mistycznych. Ks. Konrad pisał o niej do papieża: „Świadczę przed Bogiem, że nie spotkałem kobiety bardziej oddanej kontemplacji”. Dar modlitwy splatał się u niej z darem miłosierdzia. Ze świadectw dam dworu znamy miłość Elżbiety do Najświętszego Sakramentu i jej pragnienie przebywania jak najbliżej i jak najczęściej w kościelnej kaplicy. Kult Chrystusa Eucharystycznego osiągnął swój szczyt we wprowadzonym wówczas święcie Bożego Ciała. Ok. roku 1200 przyjęła się praktyka przedłużania podniesienia po przeistoczeniu, aby ludzie mogli dłużej adorować Hostię. Dalszym etapem rozwoju kultu eucharystycznego było wystawienie Najświętszego Sakramentu i procesje eucharystyczne. Elżbieta, jako członkini Trzeciego Zakonu św. Franciszka, wypełniała sumiennie sugerowane przez założyciela praktyki. Pierwszą był obowiązek codziennego uczestnictwa we Mszy św. oraz przyjmowanie Komunii św. Jej wiara i miłość do Jezusa Eucharystycznego były tak silne, że - jak wspomina dawny kapelan dworu książęcego, Bertold - wywoływały na twarzy Elżbiety zauważalny blask. Według zeznań jednej z jej dwórek, Gudy, księżniczka od dzieciństwa odznaczała się głęboką czcią do Najświętszego Sakramentu. Często nawet podczas uwielbianych przez nią zabaw dziecięcych wbiegała do zamkowej kaplicy na krótką adorację. Później, jako dorosła kobieta, przed wejściem do kościoła zdejmowała książęcą koronę, narażając się na zgryźliwe uwagi i kpiny ze strony księżnej Zofii, jej córki Agnieszki oraz dworskiego otoczenia.
Kroniki turyńskie pozostawiły nam pełen uroku opis jednej z uroczystych Mszy św., które na prośbę jej męża Ludwika odbywały się w Eisenach. Elżbieta, klęcząc obok małżonka, do tego stopnia oddalała się myślami, że wyrwał ją z tego stanu dopiero dzwonek na konsekrację. Gdy podniosła oczy, by spojrzeć na Święte Postacie, zamiast hostii ujrzała ukrzyżowanego Chrystusa broczącego krwią. Była wstrząśnięta! Pełna żalu i skruchy postanowiła dla zadośćuczynienia cały dzień adorować Go w swym sercu.
Zbliżony typ duchowości reprezentują na ziemiach polskich w XIII wieku: św. Jadwiga Śląska, bł. Salomea, bł. Kinga i bł. Jolanta. Wszystkie były z Elżbietą spokrewnione pochodzeniem i duchem. Zafascynowane wielkością osoby św. Elżbiety, nasze Założycielki obrały ją za patronkę naszej zakonnej wspólnoty. One same, a za nimi i całe pokolenia sióstr uczyły się życia ubogiego.

Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety

Siostry Elżbietanki są wspólnotą kontemplacyjno-apostolską, na prawie papieskim. Zgromadzenie powstało 27 września 1842 r. w Nysie. Inicjatorką była Klara Wolf, a współzałożycielkami: Matylda i Maria Merkert oraz Franciszka Werner. Duchowość Elżbietanek opiera się na przykładzie patronki, św. Elżbiety Węgierskiej. Swoim życiem pragniemy naśladować Chrystusa poprzez śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Modlitwa Eucharystyczna, medytacja, wspólnota siostrzana są źródłem naszych sił w posłudze potrzebującym - bez różnicy na wyznanie, narodowość i stan. Działalność naszą rozwijamy w dziesięciu prowincjach, w kraju i za granicą. W Polsce znajduje się sześć prowincji: Wrocław, Nysa, Katowice, Warszawa, Poznań, Toruń. Za granicą: Rzym - Dom Generalny, Niemcy, Norwegia, Szwecja. Siostry Elżbietanki podejmują także pracę misyjną w Brazylii, Jerozolimie, Danii, Nowosybirsku, Litwie, Ukrainie, Czechach.
W diecezji legnickiej znajduje się 9 naszych placówek podległych Prowincji Wrocławskiej. Są to m.in. Domy Dziecka w Bolesławcu i w Legnicy. Siostry zajmują się wychowaniem dzieci. Podejmujemy również pracę w parafiach, prowadzimy katechizację, współpracujemy w religijnej formacji młodzieży i dorosłych. Jesteśmy otwarte na nowe, właściwe nam zadania w Kościele. W dniu patronalnego święta, złączone w uwielbieniu Boga za dar naszego Zgromadzenia, prosimy wspólnie o łaski i dary Ducha Świętego, abyśmy były autentycznymi świadkami Bożej Miłości w świecie i jako osoby konsekrowane stały się żywą Ewangelią Jezusa dla wszystkich, którzy zagubili się na drogach wiary.