11 i 12 marca 1965 r. odbyła się 86. Konferencja Plenarna Episkopatu Polski. Najważniejszym problemem na niej omawianym był program duszpasterski na ostatni rok Wielkiej Nowenny przed tysiącleciem Chrztu Polski. Kard. Wyszyński przygotował tekst listu pasterskiego biskupów polskich: Na rozpoczęcie ostatniego roku Wielkiej Nowenny, pod którym podpisali się wszyscy biskupi uczestniczący w obradach. W liście tym czytamy między innymi:

Ostatni rok Wielkiej Nowenny jest ściśle związany z czcią Matki Najświętszej, w myśl następującego fragmentu Ślubowań Jasnogórskich: " Królowo Polski! Ponawiamy śluby Ojców naszych i przyrzekamy, że z wszelką usilnością umacniać będziemy w sercach naszych i w polskiej ziemi cześć Twoją i nabożeństwo do Ciebie, Bogurodzico Dziewico, sławiona w tylu świątyniach naszych, a szczególnie w Twej Jasnogórskiej Stolicy".

Jeśli całe nasz dzieje od Chrztu Polski w roku 966 były związane z czcią Matki Boga i ludzi, jeśli jest Ona od stuleci naszą Królową i Opiekunką, to nic dziwnego, że ostatni rok Wielkiej Nowenny został Jej całkowicie poświęcony. "Przez Maryję do Jezusa". Z Nią pragniemy wkroczyć w próg drugiego tysiąclecia, przez Nią spodziewamy się dojść do pełni Chrystusowej, gdy Jezus "okaże chwałę swoją" ( J 2, 11). Skłania nas do tego uczucie ogromnej wdzięczności ku Bogu, który nam taką dał Matkę, skłania nasza miłość dziecięca, która rozumie w pełni, że "o Maryi nigdy dosyć". Nigdy w sposób dostateczny nie zdołamy się Jej wywdzięczyć za "błogosławiony owoc żywota" (Łk 1, 42), którym nas obdarzała, i za Jej przedziwną obecność w dziejach Kościoła i Narodu. Chcemy więc, aby nadchodzący rok był rokiem dziękczynnego " Magnificat" Bogu za Matkę Jezusową i naszą oraz rokiem wdzięczności Maryi za Jej szczególną obecność wśród nas. (...)

W "Roku wierności Maryi" zobowiązujemy się szczególnie do apostolstwa maryjnego: "Przyrzekamy, że z wszelką usilnością umacniać i szerzyć będziemy (...) w polskiej ziemi cześć Twoją i nabożeństwo do Ciebie". (...)

Najgłębszym jednak wyrazem naszej czci i miłości do Matki Najświętszej będzie związanie się z Nią aktem najściślejszego, całkowitego oddania, celem jeszcze większego zjednoczenia z Chrystusem, co stanowi istotę prawdziwego i doskonałego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny. (...)

Akt oddania Polski katolickiej Matce Najświętszej ma być nie tylko aktem biskupów polskich, ale całego wierzącego społeczeństwa. Powinien budzić głęboki oddźwięk wśród Was, drogie Dzieci Boże! Musicie wszyscy osobiście, a także w Waszych środowiskach rodzinnych i zawodowych, podjąć ochoczym sercem ideę aktu, dokonać go razem z nami, Waszymi pasterzami i realizować we własnym życiu.

Idea oddania się Bogu stanowi istotę religii. Człowiek należy całkowicie do Boga jako Jego stworzenie. Oddanie całkowite wyraża przykazanie miłowania Boga ponad wszystko... Jeśli w tym oddaniu wybierzemy drogę Maryi i Jej się ofiarujemy, to tylko po to, aby nasz dar stał się doskonalszy, lepszy i milej został przyjęty. Dlaczego pragniemy oddać się Maryi w niewolę? Człowiek współczesny jest zewsząd skrępowany najróżniejszymi formami niewoli. Są to rzeczywiście więzy, które osaczają go całego, sprawiając, że żyje on w niewoli wielostronnej: w niewoli grzechu i nałogów, tchórzostwa i słabości, w niewoli zepsutych obyczajów mody, a najbardziej w niewoli samego siebie i własnego samolubstwa. A któż może nam pomóc, jak nie macierzyńskie dłonie Matki Boga i ludzi, której pragniemy oddać się w taką niewolę, jaka jest prawdziwą wolnością: "którą to wolnością Chrystus nas wyzwolił" ( Ga 5, 1)?

Wyzwolenie człowieka jest - według św. Pawła - możliwe wtedy, gdy oddaje się ona na służbę Bogu. (...)

Pragniemy oddać się w niewolę Maryi za wolność Kościoła w świecie współczesnym, a więc w tej intencji, aby Kościół zwyciężył, to znaczy, aby jak najrychlej spełniła się prośba Modlitwy Pańskiej: " Przyjdź Królestwo Twoje".