Sugestie, że w Polsce nie ma edukacji seksualnej (typu A) mają miejsce od wielu lat, choć nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Przecież już 19 lat temu wprowadzono w szkołach przedmiot „wychowanie do życia w rodzinie” (WdŻwR). Do jego prowadzenia wykształcono tysiące nauczycieli, a setki tysięcy uczniów uczestniczyło i uczestniczy w zajęciach z tego przedmiotu. Przeprowadzone zostały również badania naukowe dotyczące efektów jakie ten przedmiot powoduje. Badania zrealizowane między innymi pod kierunkiem dr. Szymona Grzelaka z Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej wskazują, że wychowanie młodzieży w kierunku zbieżnym z obecną podstawą programową WdŻwR (integralne traktowanie seksualności człowieka w kontekście małżeństwa i rodziny oraz wychowanie do wierności) jest skuteczne i nie przynosi niepożądanych skutków ubocznych (Grzelak, 2009).

Rozdźwięk pomiędzy negatywnym obrazem przedmiotu WdŻwR wykreowanym w niektórych masowych mediach, a korzyściami, jakie odnosi młodzież uczestnicząca w tych zajęciach, pokazują badania przeprowadzone przez dr. Szymona Czarnika z Instytutu Socjologii UJ. Ujawniły one pozytywny stosunek uczniów gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych do przedmiotu i dobrą ocenę zajęć. Ponadto uczniów, którzy przyznają, że wiedzę o seksualności czerpią z tych zajęć, cechuje mniejszy stopień rozluźnienia obyczajowego oraz bardziej pozytywny stosunek do zasady ochrony życia ludzkiego od poczęcia. Pod tym względem wpływ zajęć szkolnych współgra z wpływem środowiska rodzinnego i stanowi znaczącą przeciwwagę dla permisywnych postaw kształtowanych pod wpływem informacji z Internetu i telewizji.

W wielu krajach Europy realizowana jest inna wersja edukacji seksualnej. Istotną różnicą od realizowanej w Polsce jest to, że wychodzi ona z założenia, iż człowiek realizuje swoje potrzeby seksualne także wtedy gdy nie zamierza wchodzić w relację małżeńską oraz w młodym wieku. Mając to na uwadze koncentruje się na zaspokajaniu potrzeb seksualnych przekazując wiedzę na temat antykoncepcji i chorób przenoszonych drogą płciową.

Jakie są skutki takiej edukacji promującej wzorzec tzw. bezpiecznego seksu opartego na stosowaniu antykoncepcji i do jakich efektów ona prowadzi np. w zakresie nieplanowanych ciąż wśród nastolatek czy poziomu aborcji?

Odpowiedzi na te i wiele innych pytań przynoszą wyniki analizy porównawczej dotyczącej krajów europejskich: Polski, – w której realizowany jest program edukacji seksualnej typu A – o charakterze „proabstynencyjnym” i „prorodzinnym” oraz Szwecji czy Niemiec – czyli krajów o rozwiniętej edukacji typu B promującej faktycznie swobodę seksualną. Interesujące wyniki badań zawarte są w wielu źródłach statystycznych (http://ec.europa.eu/eurostat/data/database; https://www.gov.uk/government/statistical-data-sets; http://www.socialstyrelsen.se; www.destatis.de; www.stat.gov.pl).

Z danych wynika, że częstotliwość występowania tzw. ryzykownych zachowań seksualnych (bardzo wczesnej inicjacji seksualnej, przerywania ciąży) jest wśród polskich nastolatków o wiele mniejsza niż wśród ich rówieśników w pozostałych krajach.

Realizacja edukacji seksualnej typu B nie eliminuje problemu nieplanowanych ciąż i aborcji u nieletnich, nie zabezpiecza też skutecznie przed chorobami przenoszonymi drogą płciową. Zdecydowanie lepsze wyniki przynosi w tym zakresie realizowany w naszym kraju program „wychowania do życia w rodzinie”, czyli edukacja seksualna typu A.

Z pewnością należy doskonalić jakość realizacji przedmiotu wychowanie do życia w rodzinie m.in. poprzez dokształcanie nauczycieli. Czas też by uczestnictwo w tych zajęciach było uwzględniane na świadectwie szkolnym, bo praca młodych ludzi powinna być uszanowana. Trzeba jednak dostrzec, że zmiana jaką proponują w swojej kampanii na temat edukacji seksualnej celebryci zmierza do upowszechnienia edukacji seksualnej typu B. W krajach takich jak Szwecja, Niemcy czy Wielka Brytania przyniosła ona negatywne efekty, m.in.: ciąże nieletnich, aborcje czy choroby przenoszone drogą płciową.