Tekst przemówienia:

„Pozdrowienie Polaków
Fatima, 24 września 2017 roku

„Z dalekiej Fatimy donośnie brzmi dzwon
Zjawienie Maryi ogłasza nam on.
Ave, Ave, Ave Maryja!
Zdrowaś, zdrowaś, zdrowaś Maryja”

Tak właśnie śpiewamy podczas jakże licznych nabożeństw fatimskich w dalekiej stąd Polsce, począwszy od pierwszego w naszej Ojczyźnie Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na zakopiańskich Krzeptówkach.

Bijące na cztery strony świata dzwony bazyliki Matki Najświętszej w Fatimie dzisiaj przywołały nas, Polaków, z różnych stron naszego kraju, a nawet spoza jego granic, abyśmy oddali cześć Chrystusowi Panu właśnie tutaj, na tym świętym miejscu.

Te fatimskie dzwony przypominają ciągle o tym, że sto lat temu, od maja do października 1917 roku, Przenajświętsza Maryja Dziewica ukazywała się tutaj Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi.

Równocześnie te tak czysto i donośnie brzmiące dzwony z ogromną mocą przekazują nam orędzie, które stąd, z Fatimy, rozeszło się na cały świat. Orędzie wzywające do nawrócenia, do pokuty, do różańcowej modlitwy o pokój dla świata i za grzeszników, którym grozi wieczne potępienie.

W biciu tych fatimskich dzwonów zawarty jest również ton przejmującej przestrogi. Już raz, w 1917 roku i później, zlekceważono orędzie Najświętszej Maryi Panny. Następstwem tej duchowej głuchoty ze strony bardzo wielu ludzi był wybuch drugiej wojny światowej oraz rozlewająca się z Rosji na cały świat fala ateizmu, która okrucieństwem swych prześladowań skierowanych przeciwko świętemu, katolickiemu i apostolskiemu Kościołowi dotknęła miliony jego wiernych synów i córek. Dotknęła ona także samego Ojca Świętego Jana Pawła II, który stał się ofiarą zamachu w dniu 13 maja 1981 roku. To wszystko sprawiło, że – jak pisał on w liście apostolskim „Tertio millennio adveniente” – wiek dwudziesty stał się na powrót wiekiem męczenników (por. TMA, nr 37).

Tego prześladowania nasz naród doświadczał przez całe pół wieku – od 1939 do 1989 roku. A równocześnie tej ateistycznej przemocy przeciwstawiał on swoją miłość do Matki Najświętszej. Wyrażała się ona i ciągle wyraża poprzez modlitwę różańcową i ponawiane co jakiś czas „Akty zawierzenia” się Jej przemożnej opiece, począwszy od zawierzenia z 8 września 1946 roku pod przewodnictwem ówczesnego Prymasa Polski kardynała Augusta Hlonda, aż po zawierzenie dokonane 6 czerwca 2017 roku na zakopiańskich Krzeptówkach przez Polski Episkopat w obecności przedstawicieli najwyższych władz państwowych, powtórzone następnie we wszystkich polskich parafiach 8 września tegoż roku.

Chcemy być wierni podjętym zobowiązaniom. Pragniemy je do końca wypełnić. Dlatego trwamy na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Wyrazem tego jest nasz dar, który pragniemy przekazać Sanktuarium w Fatimie: srebrną monstrancję w kształcie Matki Bożej, „Niewiasty Eucharystii” (por. Ecclesia de Eucharistia, nr 53).

W ostatnim czasie, w 99 różnych miejscowościach Polski modlili się przed nią nasi Rodacy. Dzisiaj Fatima staje się setnym miejscem, do którego ona przybywa – w setną rocznicę objawień fatimskich. Noszona tutaj podczas procesji eucharystycznych niech mówi ona wszystkim, że z tak dalekiej od Polski Fatimy dobiega do naszego kraju donośny głos dzwonów wzywający nas do nawrócenia, pokuty i modlitwy. Że ten głos jest w naszej Ojczyźnie słyszany i rozumiany. Że bardzo pragniemy właśnie tego, aby „Polonia sit semper fidelis” – aby „Polska była zawsze wierna” Chrystusowi, Odkupicielowi człowieka i Jego Przenajświętszej Matce. Amen.

Arcybiskup Marek Jędraszewski
Metropolita Krakowski”