W dobie postępu, rozwoju nauki i techniki, człowiek chciałby samodzielnie tworzyć swoją przyszłość. Lansuje bardzo praktyczne i utylitarne podejście do życia, czyli mające na względzie natychmiastową
korzyść. Powoli stajemy się świadkami jak nauka, ekonomia, pieniądz bierze w niewolę człowieka.
Obok takiego zafascynowania wszystkim, co człowiek tworzy, nie brakuje też postawy zniechęcenia. Człowiek często nie potrafi wyjść ponad przeciętność, wkrada się jakaś pustka, która wynika z rozczarowania
i nieufności wobec planów, obietnic i nadziei na przyszłość. Wielu choruje dziś na bezsens, na jakąś duchową pustkę, bo nie widzi treści i celu swojego życia. I dlatego większość zadowala się tym, co
jest powierzchowne i prowizoryczne. Człowiek, po prostu, kiedy dostrzega, że jego wysiłki w życiu nie dają żadnych efektów, osiada „na mieliźnie”. Życie ludzkie można przyrównać do pewnego
rodzaju zawodów, jakiejś bardzo trudnej konkurencji sportowej, w której bywa, iż często trzeba biec pod prąd i przeciwstawiać się opiniom, które niesie świat. Nie jest to łatwe, dlatego należy podejmować
trud i wysiłek pracy nad sobą, wychodzić ponad przeciętność i być kimś, a nie zadawalać się w życiu bylejakością.
Potrzeba nowych sił i motywów, aby dodać człowiekowi odwagi w kierunku dążenia do pełni życia. Życiu trzeba nadać głębszy sens i treść. Człowiek nie może skupiać się tylko na sobie, musi poświęcić
się i żyć dla kogoś lub dla czegoś, co jest ponad nim. Od znużenia samym sobą, od życiowej pustki tylko Bóg może uwolnić.
W Ewangelii dzisiejszej dwie siostry uczą nas, jak uważnie słuchać słów Pana i pracować dla dobra bliźniego. Jezus udał się w gościnę do dwóch sióstr: Marty i Marii. Marta uwijała się koło rozmaitych
posług (Łk 10,40), jej siostra zaś siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie (Łk 10,38). Maria wybrała postawę wsłuchiwania się w słowo Pana, trwała w Jego obecności, stała się pilną
uczennicą. Uważnie przysłuchuje się, aby potem słowa wprowadzić w życie. Marta nie miała czasu na słuchanie, bo usługiwała, była zajęta przygotowaniem przyjęcia. Naśladowała Jezusa, który służy.
Dla nas płynie stąd konkretny wniosek. Trzeba często i w sposób właściwy otwierać Ewangelię, siadać z Marią u stóp Pana i tam uczyć się odróżniać to, co zasadnicze, od tego, co drugorzędne, mniej
ważne i dodatkowe. Trzeba umieć wybrać pożyteczne, a nie przyjemne. Bez tego nasza służba innym szybko stałaby się ciężarem.
Słowa Jezusa, które kieruje On do Marty: „Marto, Marto, troszczysz się o tak wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona” (por.
Łk 10, 41-42) są przestrogą przed zbytnimi troskami o dobra doczesne, materialne, które mogą przesłaniać człowiekowi cel życia na ziemi. Jezus nie potępia wcale zatroskania Marty i jej pracy, lecz
przypomina, że to nie jest wszystko, nie to jest konieczne i najważniejsze. Ciągła praca i krzątanina nie wypełnią człowieka, potrzeba mu czegoś więcej. Maria obrała najlepszą cząstkę - tą „najlepszą
cząstką” jest właśnie siedzenia u stóp Jezusa i wsłuchiwanie się w Jego słowo. Maria otrzymuje słowo za darmo, jest otwarta na nie i potrafi słuchać. Wsłuchiwanie się w słowo Boże to naprawdę coś
ważnego i wielkiego. Dobrze, że Marta troszczyła się o dom i domowników, ale do tej troski trzeba jeszcze dodać czas dla Pana i Jego słowa po to, aby codzienne sprawy wykonywać lepiej i z większą miłością.
Człowiek nie może prawidłowo działać, jeśli przedtem nie wsłucha się w słowo Boże. Już w Starym Przymierzu wszystko zaczyna się od „Słuchaj Izraelu”. Następujące potem działanie musi zgadzać
się z tym, co działający uprzednio usłyszał. Musimy wyczulić się na wartości trwałe i nieprzemijające, a mniej przywiązywać wagę do dóbr materialnych, które łatwo można utracić. Prawdziwy chrześcijanin
to taki, który łączy w sobie postawy Marty i Marii: czyn z modlitwą. Praca powinna wyrastać z kontemplacji, ze spotkania z Panem. To, co wybrała Maria, to tylko cząstka całości. Całością i pełnią jest
słuchanie i wypełnianie słowa - czyli owocowanie. Postawa trwania przy Chrystusie i kontemplacji jest pełnią życia chrześcijanina, która musi łączyć się z pracą dla dobra bliźniego. Takiej postawy
musimy sobie wszyscy życzyć.
Pomóż w rozwoju naszego portalu