Odpowiadając na konkurs z „Niedzieli” z dnia 27 lutego br. dokonałem u siebie określonej selekcji, żeby wykazać spuścizny i dorobek Papieża Jana Pawła II w całym świecie. Dla jaśniejszego przekazu podzieliłem te wartości na poszczególne działy. I tak:
1) Dla Kościoła w Polsce: beatyfikacja Ojca Świętego jako pierwszego Papieża Polaka, umieszczająca Go wśród polskich błogosławionych na przestrzeni całej historii Polski. Wybrany w XV wieku (1414-1418) na Soborze w Konstancji arcybiskup gnieźnieński na Stolicę Piotrową Mikołaj Trąba zrzekł się tego zaszczytu.
2) Dla Kościoła powszechnego na świecie: odejście od pięciowiekowej tradycji rzymskiej sukcesji na Stolicę Piotrową ustaliło nowy zwyczaj: powołując na Następcę św Piotra cudzoziemców (w tym papieża pochodzącego z Polski).
3) Nauczanie: w licznych swoich encyklikach i listach opracował zagadnienia kodeksu moralnego (m.in. dla ludzi niewierzących). W nauczaniu kontynuował linię umysłową swoich poprzedników – papieży: Jana XXIII, Piusa XI, Pawła VI i Jana Pawła I.
4) O pokój na świecie. W trosce o jedność ekumeniczną Kościoła powszechnego ustanowił modlitwę o pokój na spotkaniach w Asyżu, włączając oprócz Kościołów chrześcijańskich również przedstawicieli różnych religii: buddyzmu, hinduizmu, islamu i judaizmu. Był pierwszym papieżem, który przekroczył próg synagogi i modlił się razem z Żydami, nazywając ich „starszymi braćmi”. Zabiegał o pokój na świecie, starając się interweniować w sporze Argentyny i Anglii o Falklandy (podobnie jak św. Franciszek pertraktujący z sułtanem zabiegając o pokój dla pielgrzymów dążących do Ziemi Świętej)
5) Kierunek główny – młodzież. Postawił na młodzież całego świata jako przyszłość ludzkości. W tym celu ustanowił, nawiązując do obyczaju w Taize przyjętego przez o. Rogera, tradycję spotkania młodych na całym świecie. „Jako kapłan i duszpasterz był zawsze szczególnie związany z ludźmi młodymi, chłopcami i dziewczętami, którzy wzajemnie znajdowali siebie, dokonywali wyboru, zakładali rodziny” (zob.Andre Frossard, „Nie lękajcie się!”, Rozmowy z Janem Pawłem II, Kraków 1982, s. 17). Był duszpasterzem, który potrafił nie tylko głaskać, tulić i hołubić, był duszpasterzem, który stawiając na młodzież, bardzo stanowczo określał wymagania moralne: „Jeśli nie żądają niczego od was, wy sami powinniście wymagać od siebie”. Poprzeczkę wysiłków i wymagań podnosił wysoko. Mówił otwarcie i śmiało o wyrzeczeniach i o pokonywaniu słabości. Bardzo mocno stawiał na czystość serca, postulował walkę z samym sobą, kształtowanie charakteru i odpowiedzialności wobec drugiego człowieka. Mówił, że miłość jest darem, skarbem dla obojga, którego nie można rozmieniać na drobne, bezwartościowe miedziaki. Czystość serca, myśli i uczuć mają prowadzić drogą do największych wartości w Chrystusie.
6) W stosunku do każdego człowieka. Człowiek w stosunku do drugiego człowieka powinien być otwarty, komunikatywny, przepełniony wewnętrzną pogodą i życzliwością. Chrystus głosi, że domaga się miłości wzajemnej. Nawet do nieprzyjaciół. Dlatego Jan Paweł II – jako wierny Uczeń Pana zdobył się na przebaczenie swemu niedoszłemu zabójcy, tureckiemu terroryście Mehmetowi Alemu Agcy. Odwiedził go w celi więziennej, rozmawiał z nim i darował mu próbę zamachu na jego osobę. Podobno postąpił w stosunku do francuskiego mnicha, który w rok po zamachu w Rzymie, rzucił się z bagnetem w Fatimie na papieża.
7) Nauczanie społeczne. Papież Jan Paweł II pisał listy i encykliki skierowane do poszczególnych grup społecznych i środowisk zawodowych: do młodzieży, rodzin, małżeństw, kobiet, chorych, twórców, do dzieci i do ludzi w podeszłym wieku. Nie mogąc już mówić (ze względu na postępującą chorobę Parkinsona), podkreślał swoją obecność w życiu społeczeństwa.
8) Asceza, modlitwa, kontemplacja, umartwienie. Prowadził życie ascetyczne (nie dbał o wygody i komfort życiowy, przysługujący mu jako papieżowi), pełne modlitwy i umartwień (leżał krzyżem).
9) Patriotyzm i kosmopolityzm. Kochał nade wszystko swą Ojczyznę – Polskę. Z wdzięcznością wspominał miasto urodzenia – Wadowice. Jako papież, nigdy nie zatracił łączności z Polską. Był dumny z jej osiągnięć, surowy i wymagający, nigdy nie szedł na kompromis. Jako pielgrzym i apostoł objechał cały świat, głosząc wszędzie Chrystusa i jego drogę do zbawienia ludzkości. W wędrówkach pielgrzymich po całym globie, kilkakrotnie odwiedził swoją Ojczyznę (Gniezno, Warszawa, Kraków, Szczecin, Zakopane) interweniując skutecznie w problemy społeczno - religijne w PRL-u.
10) Ustanowiony jego imieniem Fundusz stypendialny dla wiejskich dzieci i zdolnej młodzieży, nie posiadających odpowiednich środków materialnych, jest najlepszym świadectwem i gwarantem jego miłości do biednego człowieka.