W kazaniu bp Radkovsky podkreślił, że kard. Vlkowi bardzo pomagało zaangażowanie w Ruch Focolare, które było dla niego "światłem". "Jedyny kierunek Kościoła u nas to Droga Krzyżowa, która jednak prowadzi do Zmartwychwstania. Krzyż jest znakiem miłości Boga. Także Jego krzyż prowadził do przyjmowania i okazywania miłości. Kiedy odebrano mu prawo do posługi duszpasterskiej rozumiał, że nadszedł czas nie słów, ale świadectwa. W każdej sytuacji widzieć twarz ukrzyżowanego Chrystusa. Krzyż dawał w końcu pokój serca. Kiedy mył witryny sklepowe jedyną siłą jak rozumiał była wiara w miłość Boga" - powiedział bp Radkovsky. Na zakończenie stwierdził: To ,co powiedziałem to w większości to cytaty z autobiografii kardynała pt. "Pomywacz witryn" dodał na koniec kaznodzieja. Na początku Eucharystii odczytano fragment testamentu zmarłego: „W Boże ręce Boga powierzam całe moje życie, wszystkie moje prace, wszystko, co uczyniłem. Decyzję co do miejsca złożenia mego ciała pozostawiam innym” - napisał kard. Miloslav Vlk i podziękował wszystkim swoim współpracownikom. Poprosił wszystkich o wybaczenie swoich błędów i grzechów, którymi ich zgorszył i negatywnych działań, którymi może nieumyślnie ich zranił.

Na zakończenie Mszy św. telegram kondolencyjny papieża Franciszka odczytał nuncjusz apostolski w Republice Czeskiej, abp Giuseppe Leanza. Papież podkreślił, że śmierć kard. Vlka została poprzedzona bolesną chorobą, którą znosił on z wiarą i ufnością w Panu. Franciszek zapewnił o swej żarliwej modlitwie, aby Pan Bóg udzielił wiecznego odpoczywania swemu gorliwemu i wielkodusznemu pasterzowi. Dodał, że łączy się duchowo z wiernymi archidiecezji praskiej, w której kard. Vlk wypełniał troskliwie posługę biskupią.

„Z podziwem wspominam jego nieustępliwą wierność Chrystusowi, pomimo pozbawienia Kościoła wolności i prześladowań, a także jego owocną i różnorodną działalność apostolską ożywianą pragnieniem świadczenia wszystkim ludziom radości Ewangelii, krzewiąc autentyczną odnowę Kościelną, zawsze posłuszną natchnieniom Ducha Świętego”- napisał Ojciec Święty. Jednocześnie papież udzielił krewnym zmarłego purpurata, duchowieństwu i wszystkim wiernym tej archidiecezji swego Apostolskiego Błogosławieństwa.

W imieniu ruchu biskupów związanych z ruchem Focolare zabrał głos kard. Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij z Bangkoku podkreślając wkład kard. Vlka w budowanie jedności między chrześcijanami różnych wyznań oraz jedności w Kościele. Odczytano też list przewodniczącej ruchu Focolare, Maria Voce.

Obok arcybiskupa Bangkoku w uroczystościach żałobnych wzięli udział kardynałowie: Stanisław Dziwisz z Krakowa, Joachim Meisner z Kolonii, Christoph Schönbornn z Wiednia, oraz Josip Bozanić z Zagrzebia, 30 biskupów i ok.150 księży. Władze państwowe reprezentował wicepremier Pavel Bielobradek i minister kultury, Daniel Herman, który w latach 90. był sekretarzem kard. Vlka. Obaj politycy reprezentują partie chrześcijańsko-demokratyczne. Obecni byli przedstawiciele korpusu dyplomatycznego, w tym ambasador RP, Grażyna Bernatowicz.

Po egzekwiach odprawionych przez arcybiskupa Jana Graubnera trumna z ciałem kardynała Vlka spoczęła w krypcie katedry św. Wita w pobliżu trumny zmarłego w 1993 roku jego poprzednika kardynała Františka Tomaška.

Kard. Miloslav Vlk urodził się 17 maja 1932 w miejscowości Lišnice-Sepekov w diecezji czeskobudziejowickiej w Południowych Czechach. W latach 1946-52 uczęszczał do niższego seminarium duchownego w Czeskich Budziejowicach, gdzie uzyskał maturę. Od lutego 1948, gdy do władzy w ówczesnej Czechosłowacji doszli komuniści, w kraju trwały już prześladowania Kościoła, toteż młody Miloslav nie mógł kształcić się dalej w wyższym seminarium duchownym (wszystkie tego rodzaju placówki były od 1950 zamknięte).

Do 1953 pracował fizycznie w miejscowym zakładzie przemysłowym „Motor Union”, a w latach 1953-55 odbywał zasadniczą służbę wojskową w Karlovych Varach. Po wyjściu z wojska studiował w latach 1955-60 archiwistykę na Uniwersytecie Karola w Pradze, uzyskując doktorat z tej dziedziny. Do 1964 pracował jako archiwista w różnych miastach, m.in. w Czeskich Budziejowicach. Chociaż przez cały czas myślał o posłudze kapłańskiej, to dopiero 30 września 1964, w wieku 32 lat, mógł wstąpić do jedynego na ziemiach czeskich i morawskich seminarium duchownego (drugie w ówczesnej Czechosłowacji było w Bratysławie dla Słowacji) w Litomierzycach.

Na kapłana wyświęcił go 23 czerwca 1968 – w czasie tzw. Praskiej Wiosny – biskup czeskobudziejowicki Josef Hlouch, którego wkrótce został sekretarzem. Jednocześnie działał duszpastersko w mieście. 1 czerwca 1971, już po zdławieniu Praskiej Wiosny przez wojska Układu Warszawskiego (w sierpniu 1968) władze zakazały mu tej działalności i zesłały do dwóch odległych parafii na południu Czech, a w tydzień później pozbawiły go prawa wykonywania pracy kapłańskiej w Czeskich Budziejowicach. Od 1 listopada 1972 posługiwał w Przybramie i okolicach w Środkowych Czechach, po czym 1 października 1978 cofnięto mu całkowicie zgodę państwową na pełnienie obowiązków kapłańskich.

Wyjechał wówczas do Pragi i tam pracował fizycznie, m.in. myjąc okna na budynkach publicznych, posługując jednocześnie potajemnie jako ksiądz. Legendarne stały się spowiedzi różnych ludzi, których wysłuchiwał na rusztowaniach w przerwie między myciem dwóch okien.

Do pracy duszpasterskiej mógł powrócić dopiero 1 stycznia 1989, gdy zelżał nieco reżym komunistyczny w ówczesnej Czechosłowacji. Posługiwał wówczas w parafiach na zachodzie kraju, w pobliżu granicy z południowymi Niemcami. Po tzw. aksamitnej rewolucji, czyli upadku rządu w Pradze w listopadzie 1989, 14 lutego 1990 Jan Paweł II mianował ks. Vlka biskupem Czeskich Budziejowic (diecezja ta nie miała swego rządcy od 10 czerwca 1972, gdy zmarł bp Hlouch); sakrę nowy hierarcha przyjął 31 marca tegoż roku z rąk biskupa pomocniczego w Pradze Antonína Liški. Już w rok później – 27 marca 1991 papież przeniósł go na stolicę prymasów Czech w Pradze, a na konsystorzu 26 listopada 1994 włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego.

Jako biskup i kardynał prymas Czech brał udział w wielu ważnych wydarzeniach kościelnych zarówno w swoim kraju, jak i w wymiarach powszechnych, np. w obradach Synodu Biskupów, przy czym w zgromadzeniu specjalnym dla Ameryki w 1997 uczestniczył z nominacji papieskiej. W kwietniu 2005 wziął udział w konklawe, które wybrało kard. Josepha Ratzingera na papieża. W latach 1993-2001 stał na czele Rady Konferencji Biskupich Europy (CCEE). 13 lutego 2010 ustąpił z urzędu arcybiskupa Pragi, ale zarządzał nią jeszcze prawie dwa miesiące – do 10 kwietnia tegoż roku, gdy Benedykt XVI mianował jego następcą abp. Dominika Dukę OP.

Przez wielu lat był związany z założonym przez Chiarę Lubich Dziełem Maryi – ruchem Focolare.