VI niedziela zwykła, rok „C” - Jr 17,5-8; 1 Kor 15, 12.16-20; Łk 6, 17.20-26

„Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże” (Łk 6, 20)

„Patrz na św. Franciszka z Asyżu, oto idzie ulicą bosy, okryty worem, wyzuty ze wszystkiego; a jednak on opływa w pociechy, on bogatszy, niż wszyscy królowie. Dlaczego? Bo ma Boga. Jeżeli zatem chcesz być prawdziwie bogatym i szczęśliwym, ukochaj przede wszystkim Boga i dobra Boże, bo jak słusznie powiedziała św. Teresa, «mającemu Boga niczego nie braknie». Jak orzeł na szczytach skał buduje swe gniazdo i tylko wtenczas się zniża, gdy mu pokarmu potrzeba: tak i ty pragnieniem swoim mieszkaj w niebie, a z ziemi bierz tylko tyle, ile koniecznie potrzeba.
Patrz, oto wielu Świętych zrzeka się bogactw zupełnie i żyje w dobrowolnym ubóstwie, już to aby mogli naśladować ubogiego Chrystusa, już to aby się pozbyć tych ciężarów i łatwiej wejść do nieba. Gdy jednego z nich - św. Paulina - podziwiano, iż stał się dobrowolnie ubogim, odrzekł: «Cóż takiego uczyniłem, że na wasz podziw zasługuję? Czyż to jest rzeczą wielką porzucić dobra znikome i chwilowe, aby za nie otrzymać nieskazitelne i wieczne? - Jestem teraz podobny do człowieka, który chcąc przepłynąć szeroką rzekę, zdjął suknię, aby tym łatwiej dostać się do brzegu; wiem bowiem z ust Jezusa, że potrzeba być ubogim w duchu, aby otrzymać królestwo niebieskie». Tego też pragnęli Święci, by jak najmniej posiadać na ziemi. Św. Paweł, mając lat dwadzieścia trzy, udał się na puszczę i po kilku dniach drogi znalazł jaskinię w skale wykutą, a obok niej drzewo palmowe, okryte owocami, i źródło żywej wody. «Jaki Bóg dobry - rzekł na ten widok do siebie - wszystko to dla mnie przygotował. Poprzestanę na tym pokarmie, wszak nie samym chlebem żyje człowiek; a co do posiłku cielesnego brakować będzie, to wynagrodzi posiłek duchowny. I wodę mam do ochłody, jeżeli zaś dłużej pożyję i zniszczy mi się odzienie, uplotę sobie inne z liścia palmowego». I żył tam do lat 113 wieku swego.
Jeżeli nie możesz naśladować Świętych, bądź przynajmniej «ubogi duchem», to jest nie przywiązuj się do bogactw, jeżeli je masz, a nie pożądaj ich, jeżeli ich nie masz; raczej módl się z Mędrcem Pańskim: «Żebractwa i bogactwa nie dawaj mi; daj tylko potrzeby do żywności mojej, bym snadź nasycony nie był przywiedziony do zaprzania i rzekł: Któż jest Pan!» (Przp 30, 8-9).
Pamiętaj, że okręt obładowany ciężko się porusza i łatwo się zatapia: podobnie miłośnik bogactw z trudnością płynie do Boga, a często w bogactwach jako w morzu ginie. Pamiętaj również, że wąska brama prowadzi do nieba; jeżeli więc nakładziesz na siebie dużo ciężarów, nie zmieścisz się przez nią i będziesz musiał wrócić się ze wstydem. Ceń natomiast cnotę ubóstwa, a jeżeli możesz, wpisz się do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu, co Ojciec Święty Leon XIII tak gorąco w naszych czasach zalecał.
Jeżeli nie masz nawet tyle, ile ci potrzeba, znoś cierpliwie niedostatek, wpatrując się ciągle w Zbawiciela, który nie miał gdzie głowy skłonić. Pracuj wprawdzie ochotnie, bo taka jest wola Boża, a grosza zapracowanego nie trwoń; lecz z drugiej strony nie narzekaj w biedzie, że Bóg o tobie zapomniał, i nie chciej się wzbogacić kosztem sumienia. Co więcej, mimo ubóstwa, zachowaj pogodę ducha i dziękuj Bogu za wszystko, bo ubóstwo nie jest cnotą ewangeliczną, jeżeli jest ponurym i smutnym. Św. Hilarionowi ofiarował pewien bogacz wielką sumę złota za uleczenie cudowne, a Święty pokazał mu kawał czarnego chleba, którym zwykle się żywił, i rzekł: «Ci, którzy taką strawą się karmią, złoto za nic mają». Bóg był jego skarbem i Bóg mu wystarczył; oby i tobie wystarczył.
Jeżeli posiadasz majątek, dziękuj zań Bogu, jako za dobrodziejstwo niezasłużone. Gdy żebrak odbiera od bogatego większy datek, niż inni, gorętsze też składa mu dzięki: lecz czymże ty jesteś wobec Boga, jeżeli nie żebrakiem, wyciągającym rękę po jałmużnę; jeżeli zatem więcej wziąłeś, goręcej też dziękuj Najmiłościwszemu Dawcy, i proś, by ci te dary zachował dla chwały swojej. Cokolwiek zaś masz, używaj tego według woli Bożej, bo jesteś tylko włodarzem i musisz kiedyś zdać liczbę przed Panem, a jeżeli nie zdasz, wrzucą cię do ciemnicy. Nie chlub się przy tym z bogactw i nie pogardzaj ubogimi. Oto ludzie ze starych i brudnych łachmanów robią biały papier, na który rzucają piękne myśli i obrazy: tak Bóg z ludzi ubogich i wzgardzonych tworzy czyste i piękne karty, zdobiące księgę żywota, na których wypisuje imię swoje i maluje obraz Syna swojego. Dość będzie przypomnieć ci przypowieść o ewangelicznym bogaczu i Łazarzu, albo wskazać na świętego żebraka, Benedykta Józefa Labbre, którego dziś czcimy na ołtarzach.
Nie przywiązuj się również do bogactw, bo czyż wybada, aby serce twoje lgnęło do błota, gdy Bóg ofiaruje ci złoto? Jeżeli pokochasz błoto, błotem się staniesz, splamisz duszę swoją, a nawet zgubić ją możesz, bo to przywiązanie jest jakby suknią, za którą czart chwyta duszę i pociąga. (...)
Wreszcie dziel się tym, co ci zbywa, z ubogimi, spłacając tym sposobem dług wdzięczności, jaki zaciągnąłeś u Boga. Aby móc dawać, ograniczaj swe potrzeby, strzeż się zbytku i nie składaj więcej nad to, co utrzymanie twoje lub zabezpieczenie rodziny wymaga. Niechaj twoją kasą oszczędności będą ubodzy, za których Bóg sam płaci procent. Pamiętaj, że ubodzy są tym dla bogatych, czym podpora dla krzewu winogron. Oto krzew winny, obciążony jagodami, chyli się ku ziemi; gdyby go podpora nie trzymała, upadłby na ziemię, a wskutek tego zgniłyby jagody. Krzew winny jest bogaty, lecz bogactwa, jak winne jagody, przygniatają go ku ziemi tak, że nie ma czasu i siły podnieść się do Boga, potrzebuje więc podpory, któraby go podniosła. Otóż Bóg daje mu tę podporę w ubogim, gdy bowiem bogaty daje ubogiemu jałmużnę, ubogi chwyta go modlitwą swoją jakby ramionami i wraz z sobą dźwiga do Boga. Bądź więc miłosierny, abyś dostąpił miłosierdzia, które dla bogatych jest najpewniejszą drogą do nieba. Niechaj ubodzy, chorzy, sieroty, pielgrzymi, kościoły, ochronki, szpitale, domy opieki, misje, stowarzyszenia katolickie, itd. będą dla ciebie przedmiotem ciągłej i czułej pamięci”.
(Św. Józef Sebastian Pelczar, Życie duchowe, czyli doskonałość chrześcijańska, t. 1, Przemyśl 1912, s. 293-296)