Jak zdobyłam w Kronice Związku Więźniów Politycz¬nych Okresu Stalinowskiego podpis Ojca Świętego Jana Pawła II

Właściwie historia tego podpisu wcale nie jest ani krótka, ani prosta. Po roku 1989, kiedy powstał Związek Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego, uważałam, że należy historię naszej działalności utrwalić "dla historii". Teraz bym powiedziała: przekazać w fotografii udokumentowaną historię "żołnierzy wyklętych". Po śmierci mego męża Wiktora, w lipcu 1988r. przyszli do mnie jego koledzy z Batalionów Chłopskich i zaproponowali mi wyjazd do Katynia(...) W tamtych czasach wyjazdy do Katynia były absolutnie niemożliwe, zorganizowali więc wycieczkę do Smoleńska i Lenino. Na taką wycieczkę dostali zezwolenie. W drogę wyruszyliśmy autokarem "Gromady". O świcie wyjazd ze Smoleńska w kierunku Katynia. Udało się. Nie zauważono nas i nie zatrzymano. Mamy kwiaty, opaski Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich, świętości, różańce. Dochodzimy do grobów i... mamy nawet już polską flagę, naszą,, biało-czerwoną, choć na krzywej gałęzi. Ale znalazła się!
Długi jest opis tej uroczystości, więc tym razem go pominę. Ale - po powrocie do warszawy wiem, że przywiezioną ziemię katyńską muszę zawieźć Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II. I oczywiście zdjęcia tego Cmentarza - też koniecznie. Po wręczeniu Ojcu Świętemu naszych darów w Sali Klementyńskiej w styczniu 1989r. (jeszcze komuna) usłyszeliśmy powiedziane do nas przez Jana Pawła II słowa: Dobrze to zrobiliście. Dziękuję wam.
Po powrocie do Warszawy, żeby to utrwalić, postanowiłam prowadzić kronikę w Zarządzie Głównym ZWPOS (byłam członkiem prezydium). Gdy dowiedziałam się, że w Częstochowie 15 sierpnia 1991 r. będzie Ojciec Święty Jan Paweł II na spotkaniu z młodzieżą, zawiadomiłam kolegów w moim Kole Sybiraków na Ochocie w Warszawie. Po wyborach w 1989 r. te Związki dopiero się organizowały. Sybiracy również zaczęli prowadzić kronikę. Bierzemy więc obie kroniki i z kolegą Sybirakiem Edwardem Boblem jego prywatnym samochodem dwa dni wcześniej jedziemy do Częstochowy (po dedykację Ojca Świętego w kronikach - przyp. red). Wśród Ojców Paulinów znałam ks. Venantego (o.Kruszewski), ponieważ przez parę lat, jeszcze w komunie, przyjeżdżałam kilkakrotnie 17 września w kilkuosobowej grupie dziękować Pani Jasnogórskiej za przeżycie tragedii wojennych i powojennych. 0. Venanty przyjął kroniki, ale uprzedził mnie, że sprawa będzie bardzo trudna i nic nie może zapewnić ani obiecać.
Odjeżdżamy do Warszawy, ale słyszymy (jeszcze długo brzmi nam to w uszach) jak młodzież uczy się śpiewać: Abba, Ojcze.
Po wyjeździe Jana Pawła II znowu jedziemy do Częstochowy, tym samym prywatnym samochodem i słyszymy od o. Venantego: "Jest wpis!". Dziękujemy 0. Venantemu, spożywamy wspólny obiad "klasztorny", pożegnanie, podziękowanie Matce Najświętszej i... do Warszawy. Staram się o wpis Prymasa Józefa Kardynała Glempa i uzyskuję go już.
I wtedy zaczyna się Związku Sybiraków i moja gehenna. Pracował kto inny, a kto inny chce tę kronikę z dwoma wpisami (Ojca Świętego i Prymasa Glempa - przyp. red) zdobyć. Podchody, wymyślane argumenty, wyłudzanie, a nawet sądy koleżeńskie. Statut ZWPOS zabrania członkostwa m.in. byłym milicjantom. Tymczasem mimo wykrycia zatajonej przeszłości - sądził mnie milicjant. Dwóch moich kolegów zrezygnowało z członkowstwa i namawiali mnie na to samo. Uważam jednak, że Związek Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego powinien pomagać członkom żyjącym pół wieku w nędzy i jednocześnie ujawniać społeczeństwu polskiemu tragiczną historię powojenną żołnierzy wyklętych. Album Koła Sybiraków na Ochocie w Warszawie z podpisem naszego ukochanego Jana Pawła II wyłudzono również. Zawierzyli, oddali Zarządowi Głównemu Sybiraków i nie wiadomo, gdzie jest ta kronika. Ja walczyłam długo, zrobiłam ksero obu podpisów (tego niestety Sybiracy nie zrobili) i nie wiem gdzie ta kronika jest.
W małym gronie zajęłam się upamiętnianiem pamięci bohaterek i bohaterów - Żołnierzy Wyklętych pomnikiem w Kwaterze 45 N na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (tam na czterech głazach są nazwiska straconych, dalsze jak Pan Bóg pozwoli jeszcze będą) oraz trzema tablicami ku czci straconych kobiet i ich współcierpiących rodzin. Pierwsza tablica w kościele w Fordonie obok więzienia kobiecego, druga w Warszawie na Służewiu w kościele św. Katarzyny i trzecia w Amerykańskiej Częstochowie w Dawlestown w USA.
Odpowiadając na wezwanie Tygodnika "Niedziela", przesyłam 20 lat przechowywane ksero drogich dla mnie wpisów i jednocześnie załączam otrzymany wówczas pamiątkowy obrazek, oczywiście skserowane obie strony. Oryginał zostawiam sobie do trumny.
Szczęść Boże!
Zawsze wierna Bogu i Ojczyźnie Halina Waszczuk-Bazylewska, Żołnierz Wyklęty