Świątynio moich snów i marzeń

Z łukiem łagodności

I stiukowymi aniołkami pogody życia.

Z otwartym Sercem Jezusa od wezwań Mamy

Z Krzyżem co kładł się trudnym wyborem

Na drodze powołania

Melodio wyśpiewana na Franciszkową nutę

W klęczeniu wytrwałym przed Uśmiechniętą Madonną

Obdarowującą nas Chlebem ze złocistej monstrancji

Na długie wędrowanie

Za które Bogu bezgranicznie dziękuję.

Kościół i Klasztor Ojców Kapucynów w Krośnie, budowany w drugiej połowie XVIII w., wśród wielu trudów, zagrożony austriacką kasatą, jest cennym zabytkiem i ozdobą miasta. Surowe kamienie o ciepłym kolorycie wznoszą się fasadą ku niebu z franciszkańską prostotą. A niebo w Krośnie jest błękitne, ma kolor dzieciństwa i lekko się tu stąpa, mimo lat, wybojów w starym mieście i rozkopanego rynku. Prace te na pewno pomogą historykom ustalić starożytność królewskiego miasta nad Wisłokiem - zwanego kiedyś Parva Cracovia...

Dziedziniec przed kościołem Ojców Kapucynów stanowi zaciszną przestrzeń do medytacji Drogi Krzyżowej, umieszczonej tu we wnękach w czternastu stacjach. Są one darem okolicznych ziemian, mieszczan i nafciarzy krośnieńskich.

Wnętrze kościoła olśniewa klasycznym pięknem polichromii i stiuków, zapraszając do bocznych brązowych ołtarzy i do Chrystusa w ołtarzu głównym, rozpiętego na Krzyżu gestem miłości. U stóp Krzyża - tabernakulum, gdzie znajduje się Najcenniejszy Skarb, a nad nim w owalu Serce Jezusa, tak bardzo ukochane przez naszą mamę i wszystkich z rodzinnych pokoleń... Steców, Mareckich, Zajdlów i Czuchrów, które szły do Ojców Kapucynów na odpusty: Podwyższenia Krzyża Świętego, św. Franciszka i Matki Bożej Anielskiej i idą do spowiedzi, a także na modlitwę w szare zwykłe dni.

Niezwykłym miejscem przy kościele, jest zaciszna kaplica, gdzie Chrystus w złocistej Monstrancji zaprasza, a uśmiech Madonny przywiezionej przez o. Anastazego z Drohobycza ośmiela, stając się pocieszeniem w zgiełku i dramacie rozpędzonego świata. Kościół i Klasztor wśród wielu prac duszpasterskich, żyje konfesjonałem, przy którym zawsze są penitenci... Kościół i Klasztor promieniował patriotyzmem i wiarą podczas zaborów. Znacząco wpisał się w historię rodzimą, w czasie duszpasterzowania w Krośnie o. Kosma Lenczowski, pierwszy kapelan Legionów Polskich. W czasie okupacji Klasztor był ostoją, a w złym okresie stalinowskim, wlewał nadzieję. W czas budzenia się Ojczyzny Solidarnej, trwały tu wielkie nabożeństwa za Ojczyznę z gromkim słowem o. Bogusława, przy cichej pracy brata Jakuba, wielkiego patrioty.

Jak echo brzmią w tej świątyni kazania znanego kaznodziei o. Konstantego. Została w pamięci wielu krośnian skrzętność o. Medarda i całej rzeszy synów św. Franciszka, którzy zostawili w duszach wielu zasiane ziarno i dzieła świadczące o staraniu się dla dobra Kościoła i Klasztoru. Wdzięczność należy się o. Edwardowi, on pierwszy nas uczył Koronki do Miłosierdzia Bożego i do dzisiaj śpiewanej kolędy: Nie było miejsca dla Ciebie. Tutaj weszło w serce nabożeństwo do św. Józefa i św. Franciszka, św. Feliksa i Nowenna do Matki Bożej. Przed oczyma przesuwa się piękna postać brata Michała, którego estetyka w ozdabianiu ołtarzy zachwycała wszystkich. Grób Pański i ruchoma szopka przyciągają wiernych. Tu za Jezusem utajonym w monstrancji idzie zawsze procesja ludzi. Jeszcze do dzisiaj brzmią w uszach głosy wspólnoty zakonnej z chóru za ołtarzem, odmawiającej Brewiarz. Zachwycają urokliwe korytarze klasztorne i pociągają ciszą, zapraszając do zmówienia jednego Ave i więcej... sed duo vel tria dic Ave Maria... brzmi napis zachęcający.

Błogosławiony bądź zaciszny kościele za chwile zamyślenia i wyproszone łaski... Błogosławieni bądźcie synowie św. Franciszka Ojcowie Kapucyni i Bracia Zakonni, sunący długim korowodem w służbie miastu nad Wisłokiem i jego okolicy. Błogosławiona bądź Uśmiechnięta Madonno, za Miłość rozsypaną na głowy tylu pokoleń. Błogosławione bądźcie okolone murem ogrody pełne owoców i kwiatów z brzęczeniem pszczół i zapachem ziół o. Anastazego, który poszedł już na rajskie ogrody.

Dzwoń sygnaturko z zielonej wieży na przebudzenie, bo modlitwy na klęczkach nam trzeba i pracy dla Ojczyzny, która po " bezkrwawej wojnie" leczy z pomrukiem rany sumienia i przestrzeni, podnosząc się powoli ku Zmartwychwstaniu.