Tam gdzie rosła bujna pszenica

A w niej rumiany białe

Wyrósł z ziemi dziś jak cud

Kościół na Bożą chwałę.

Tegoroczną oktawę wielkanocną wierni najmłodszej bielskiej parafii pw. Miłosierdzia Bożego zapiszą w swoich życiorysach złotymi głoskami. Zaraz po Zmartwychwstaniu Chrystusa Pana odbyły się tu tygodniowe misje św., przygotowujące duchowo wiernych do przeżycia wspaniałej chwili w ich życiu - pierwszej od 150 lat w historii Bielska Podlaskiego konsekracji nowo pobudowanej świątyni katolickiej. Sędziwy Edward Zawadzki ze wsi Zawady, ludowy poeta, napisał z tej okazji piękny i nader sugestywny wiersz pt.: Nasza parafia, którego ostatnią zwrotkę zacytowałem powyżej.

Proboszcz parafii ks. Marian Wyszkowski, o którym pan Edward w swoim wierszu napisał, iż "to on na swe ramiona przyjął tak wielki ciężar i trud" - już na łamach Niedzieli Podlaskiej tuż przed konsekracją podziękował Panu Bogu za wspaniały dar tej świątyni, zbudowanej rękoma wszystkich parafian przy ofiarnym wsparciu mieszkańców miasta i okolic. Dziękczynne słowa Ksiądz Proboszcz powtórzył w dniu konsekracji, w wigilię święta Miłosierdzia Bożego, kiedy wręczał klucze do nowej świątyni Księdzu Biskupowi. Wspomniał wtedy i o tych, którzy odbudowują świątynię swojego serca, bo była zniszczona przez lata zniewolenia duchowego.

Cóż, żywo w pamięci mamy czasy, kiedy nie wolno było budować kościołów, a księży i ludzi wierzących szykanowano. Na szczęście ten okres naszych dziejów mamy już za sobą i ważniejszym jest teraz, " aby budować w sobie postawę pierwszych chrześcijan, którzy potrafili wzajemnie się miłować, bo mieli jedno serce i jedną duszę" - podkreślali Ojcowie Misjonarze w swoich katechezach misyjnych.

"Idźmy z radością do świątyni Pana" - te słowa najpełniej oddają atmosferę panującą podczas uroczystości konsekracyjnych. Wśród zaproszonych gości znajdował się m.in. twórca i główny architekt kościoła, Andrzej Chwalibóg, który w 1991 r. projektował ołtarz polowy na białostockich błoniach, przy którym Ojciec Święty Jan Paweł II odprawił Mszę św. Zapytany wtedy przeze mnie, skąd czerpie natchnienie do swoich architektonicznych planów, odpowiedział ze skromnością: " Od Pana Boga, bo zaufałem Mu bezgranicznie".

To zaufanie Bogu towarzyszyło również przy budowie bielskiej świątyni. Wnętrze kościoła jest naprawdę imponujące. I choć na wskroś emanuje z niego współczesnością - to jednak siła Bożego Ducha i spotkanie z Jezusem Miłosiernym dają możliwość każdemu nieprzerwanie iść w górę, zwłaszcza wtedy, kiedy dochodzimy do jakiegoś krytycznego punktu swojego życia i zaczynamy potykać się, upadać. Chrystusowe słowa wypowiedziane do św. Faustyny Kowalskiej: "Nie lękaj się niczego, nic nie dotknie się ciebie bez woli Mojej" - umacniają w przekonaniu, że Pan jest rzeczywiście teraz i tutaj, i że nic nam nie grozi. " Bo największym przymiotem Boga - jak powiedział Ksiądz Biskup w swojej homilii - jest Jego Miłosierdzie".

Po zakończeniu uroczystości wychodziłem z kościoła z przekonaniem, ze wiara naprawdę czyni cuda. Oto w szczerym polu, tam, gdzie jeszcze niedawno falowały łany pszenicy, wyrósł z ziemi jak cud kościół. Nasz Pasterz docenił ten niezwykły trud i ofiarę całej parafii i uhonorował jej proboszcza, ks. M. Wyszkowskiego godnością kanonika. Burzliwe oklaski, co jest rzadkością w naszych kościołach, były gorącą podzięką Księdzu Biskupowi za to wyróżnienie.

"Marzeniem moim jest by świątynia ta miała ducha ojca, który nie zważał na występki i grzechy swojego syna, tylko cieszył się z jego powrotu. Chcę, aby każdy odczuł tu bliskość i miłość Boga, a więc Jego Miłosierdzie" - powiedział ks. kan. Marian Wyszkowski.