Każdy rok powiększał ilość listów pasterskich bp. Teodora Kubiny. Mamy ich przeszło trzydzieści. Tematyka listów interesująca. Dotyczy problemów aktualnych przed i powojennych, rozwiązywanych trafnie przez doświadczonego pasterza. Zagadnienia społeczne, a zwłaszcza robotnicze, zajmowały mu niejedną godzinę. Prywatnie zaznajomił się z nauką ekonomii społecznej. Szczególnie nęciła go, jako syna robotnika, kwestia robotnicza. Zagadnieniom tym poświęcił także broszurę wydaną w 1932 r. . pt. Kościół wobec zagadnienia dzisiejszego kryzysu gospodarczego, książkę Akcja Społeczna (Poznań 1931 . Księgarnia św. Wojciecha) i dwa wspomniane już tomy W podniosłych chwilach i doniosłych sprawach. Są to zebrane z różnych podręczników i czasopism prace ks. Biskupa z okresu jego pięcioletniej działalności.

W 1934 r. udał się bp. Kubina do Ameryki Południowej na Powszechny Kongres Eucharystyczny, który odbywał się w Buenos Aires. I znowu, jak z poprzedniego Kongresu, tak i teraz opisał swe wrażenia w książce pt.: Cud wiary i polskości wśród wychodźstwa polskiego. .Widziałem i przeżyłem na kongresie i w pielgrzymce wśród naszego wychodźstwa w Ameryce Południowej cud wiary i polskości . pisze ks. Biskup. . Nie dziw, że wróciłem z tej podróży z większą jeszcze wiarą w nieśmiertelną siłę naszej świętej religii i naszego Kościoła świętego, jak również w nieśmiertelne siły naszego narodu, do którego przecie nasze wychodźstwo należy.. W 1938 r. wydał ks. Biskup dwie nowe książki: Pod flagą papieską na daleki Wschód (są to listy z podróży na Powszechny Kongres Eucharystyczny w Manili i na Filipinach) i Wśród polskiego wychodźstwa w Ameryce Południowej . obszerna, 341 stron licząca książka o życiu naszych zamorskich braci. Język tych opowiadań oraz listów jest śmiały, żywnie roszczący sobie prawa do charakteru literackiego . jak o tym mówi ks. Biskup w słowie wstępnym. Jest to jednak tylko pokora autorska, bo styl śmiało można nazwać literackim. Świadczą o tym dobitnie ostatnie dwie książki. We wszystkich pracach pisanych da się łatwo zauważyć jasność wysławiania, brak patosu i frazeologii. Znać, że są to rzeczy przemyślane głęboko i wewnętrznie przeżyte. Ze słów bp. Kubiny bije rytm człowieka na wskroś nowoczesnego, który nie liczy się ze starymi formami, przeżytymi, ale kieruje myśl katolicką na nowe tory zawarte w granicach dogmatu i powszechności. Zdaje się, nic nie jest obce temu umysłowi i sercu. Różne struny brzmią tu i zlewają się w dźwięczne akordy, gdy pisze o sprawach społecznych, Kongresach Eucharystycznych czy wychodźstwie polskim, tak drogim jego apostolskiemu sercu.

KONIEC