„Umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1). Wtedy właśnie wylał całą moc swej miłości na swoich przyjaciół, zanim sam jak woda został wylany za przyjaciół (Ps 21, 15; Lm 2, 19). Wtedy przekazał im sakrament Ciała i Krwi swojej i nakazał im, aby go sprawowali. Wynalazł ten nowy sposób przebywania z nimi – nie wiem, czy z prawdziwą miłością, czy raczej mocą – na pocieszenie po swym odejściu, aby, gdy odejdzie cieleśnie, nie tylko mocą sakramentu pozostać z nimi, ale i w nich”.