Wydaje się jakby oczywistym, że podstawowe funkcje, w których realizuje się życie kapłańskie, to wikariusz i proboszcz. To z nimi najczęściej się widzimy, żartujemy, rozmawiamy o naszych problemach. To oni także udzielają nam większości sakramentów, mają największy wpływ na życie naszej parafii. Świat się jednak zmienia i księża przyjmują na siebie coraz to nowe role, zakładają siłownie, organizują czas młodzieży i dorosłym. Mają także swoje pasje, malują, kibicują, uprawiają sport. Wszyscy są przede wszystkim normalnymi ludźmi, jak to pisze św. Paweł: "Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się dla Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy". (Hbr 5,1)
Hierarchia kościelna
W Kościele możemy wyróżnić kilka wcale nie pokrywających się ze sobą hierarchii. Tą najbardziej podstawową jest hierarchia święceń. W kapłaństwie Chrystusa hierarchicznie uczestniczą diakoni,
kapłani i biskupi.
Diakonem najczęściej zostaje kleryk mniej więcej na rok przed przyjęciem święceń kapłańskich. Diakon nosi stułę przełożoną przez jedno ramię, może udzielać w sposób zwyczajny sakramentu chrztu,
błogosławić małżeństwa, udzielać Komunii św., dokonywać wystawienia Najświętszego Sakramentu i głosić Ewangelię. Diakon od momentu święceń zobowiązuje się do zachowania celibatu.
Święcenia diakonatu może złożyć również człowiek żonaty i chociaż w szczególnych przypadkach również będzie miał prawo udzielać niektórych sakramentów, to droga do kapłaństwa jest już przed
nim zamknięta. Przy czym należy pamiętać, iż jeśliby owdowiał, po raz drugi nie może zawierać związku małżeńskiego, bowiem zawsze przyjęcie święceń diakonatu łączy się z celibatem.
Kapłan to drugi stopień w tej hierarchii - ten, z którym właśnie najczęściej mamy do czynienia. W chwili święceń otrzymuje on tzw. święcenia prezbiteratu czyli staje się prezbiterem.
Ksiądz, który ma za sobą co najmniej 5 lat kapłaństwa, 35 lat życia, odznacza się nadzwyczajnymi cechami charakteru, posiada stopień naukowy doktora z teologii, bądź prawa kanonicznego,
lub co najmniej wyjątkowo biegle porusza się w tych dziedzinach, może zostać biskupem, czyli dostąpić pełni kapłaństwa.
Coraz częściej bywa tak, że święceń biskupich dostępują księża, którzy nie piastują żadnych godności, ponieważ tu najważniejsze są kwalifikacje moralne i intelektualne. Oczywiście biskupa mianuje
papież na drodze specjalnej procedury kościelnej.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Na parafii
Po ukończeniu seminarium, które trwa 6 lat, młody kapłan trafia do parafii jako wikariusz. Wikariusz jest pierwszym stopniem w tzw. hierarchii funkcji. W parafii odbywa coś w rodzaju stażu,
do pierwszej trafia z reguły na dwa lata, do drugiej na 3 do 5 lat, a potem do kolejnej. Najczęściej pomiędzy 10. a 15. rokiem kapłaństwa zostaje proboszczem - najpierw mniejszej, później
większej parafii. Jeśli miałaby to być placówka wielkomiejska, to powinien się w poprzednim okresie wykazać jako duszpasterz utalentowany czy wręcz charyzmatyczny, a do tego dobry organizator.
Trzeba jednak dodać, iż nie ma w tym przypadku ścisłych reguł, bo w przyznaniu probostwa biskupi kierują się potrzebą i dobrem parafii.
Kolejną funkcją jest dziekan, który jest jakby delegatem biskupa w dekanacie. On przekazuje wolę biskupa i koordynuje pewne działania w jego imieniu. W dekanacie znajduje się najczęściej
około 10 parafii, choć nie jest to regułą. W hierarchii funkcji rozróżniamy też różnego rodzaju kapelanów (np. szpitalnych, czy zakonnych), ale także kapłanów oddelegowanych do pracy naukowej np.
profesorów.
cdn.