Archidiecezjalna Rada Życia Konsekrowanego zorganizowała 2 lutego
w Archikatedrze Lubelskiej obchody Dnia Życia Konsekrowanego. Abp
Józef Życiński w koncelebrze 40. kapłanów przewodniczył uroczystej
Eucharystii, gromadzącej przede wszystkim osoby poświęcone Bogu -
kobiety i mężczyzn, którzy oddali swoje życie w służbie Bogu i ludziom
z bogactwem sobie właściwych charyzmatów.
Ks. prał. Józef Szczypa przypomniał we wprowadzeniu do liturgii,
iż życie konsekrowane jest darem Boga Ojca udzielonym Jego Kościołowi
za sprawą Ducha Świętego. Profesja rad ewangelicznych: dziewictwa,
ubóstwa i posłuszeństwa staje się dla wielu możliwością ukazania
w widzialnym świecie Królestwa Bożego. W naszej Archidiecezji w 107
domach zakonnych istnieje 48 zgromadzeń żeńskich skupiających 752
siostry (w tym dwa nowicjaty). Siostry pracują jako katechetki, jako
pracownice ośrodków wychowawczych, w przedszkolach, świetlicach środowiskowych,
bursach, domach opieki społecznej, parafiach. Ponad 70 sióstr pogłębia
swoją wiedzę na studiach wyższych. Wśród nas mamy także 19 zgromadzeń
męskich w 31 domach. Zakonnicy pracują w duszpasterstwie (8 parafii
zakonnych), spełniają obowiązki kapłańskie, a także wykładają w Katolickim
Uniwersytecie Lubelskim. Istnieje 6 wyższych seminariów zakonnych.
Instytuty świeckie życia konsekrowanego istnieją w liczbie 12 żeńskich
wspólnot i jednej męskiej. Przypomniano także, iż w Archidiecezji
wypełnia drogę powołania zakonnego jedna konsekrowana wdowa.
Dzień Życia Konsekrowanego przypada w święto Ofiarowania
Pańskiego, kiedy czcimy Chrystusa "Światło Świata", którego symbolizuje
światło poświęconej świecy. W tym dniu wyrażamy także cześć Matce
Jezusa, która przyniosła "Światłość Świata" do świątyni. Światło
zapalonych świec świadczy o tym, że wzrok czuwającego wypatruje przychodzącego
Chrystusa. Rozważając te tajemnicę rozpoczęto liturgię od obrzędu
poświecenia świec na stopniach Katedry i procesji do ołtarza. Liturgię
eucharystyczną przygotowały różne grupy życia konsekrowanego. Asystę
Księdza Arcybiskupa stanowili diakoni i klerycy seminarium Ojców
Kapucynów.
"Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie" (Łk 2,30). Tymi słowami
Metropolita Lubelski rozpoczął rozważanie Słowa Bożego. Ludzie wiary
nie są postawieni w świecie, aby dokonywać klasyfikacji "pogan",
lecz mają ten świat oglądać tak, aby w nim ujrzeć Boże zbawienie.
Konsekwencja starca Symeona i wiara prorokini Anny wskazują, iż tylko "
człowiek otwartych oczu" szuka Bożego zbawienia. Taka postawa staje
się dla osób konsekrowanych zadaniem, które przynosi w konsekwencji
radosne przeżywanie wielu charyzmatów i posług stanowiących wielkie
bogactwo Kościoła. Źródłem prawdziwej radości jest oglądanie Chrystusa.
Świadectwo życia zawierzonego Bogu wyraża się przez stały prymat "
radości" nad "bólem". Doprowadza to ostatecznie do sławienia Boga
całym swoim sercem: bez słów - w milczeniu, z uśmiechem, w tworzeniu
dobra, oddając się dla bliźnich, budując kulturę miłości. Postać
ks. Jana Twardowskiego staje się przykładem takiego radosnego przeżywania
drogi powołania i wybrania. Tylko stała ufność Jezusowi, świadomość
jego obecności i opieki oraz przyjmowanie darów łaski pozwala na
postawę miłości wobec siebie i każdego napotkanego człowieka. Postawa "
gorszenia się" jest przeciwna takiej drodze. "Spalanie siebie" polega
na stałym wybieraniu tego, co Boże i stałym odrzucaniu "prywatnej
polityki wspólnotowej", nieukrywanego zgorszenia, nieustannego "tropienia
wroga", "gromienia podejrzanych". Matka Teresa z Kalkuty staje się
dla takich ludzi znakiem sprzeciwu, który przypomina drogę do prawdziwej
świętości przez modlitwę, serce, poświecenie, dobroć i uśmiech. Rzeźbienie
Chrystusa w swoim sercu w wielkiej radości przez modlitwę i poświęcenie
stało się także mottem życia s. Katarzyny Sokołowskiej. Wobec wielkiego
cierpienia dawała świadectwo pełnego naśladowania Chrystusa przez
przyjęcie woli Boga "bez szemrania". Doprowadza to do konsekracji
serca tęskniącego za pięknem świata Bożego. Wielkie serce i "przenikliwy
wzrok duszy" pozwala na odwagę przyśpieszania kroku do spotkania
z Oblubieńcem.
Po homilii nastąpiło odnowienie ślubów zakonnych, które
wypowiedziała przedstawicielka zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy: "
Wszechmogący, wieczny Boże, w Trójcy Jedyny. Poruszeni głosem namiestnika
Chrystusowego Jana Pawła II stajemy dziś przed Twoim obliczem w łączności
z rodzinami zakonnymi całego Kościoła świętego i wobec naszego Arcypasterza
odnawiamy złożone Tobie przyrzeczenia i śluby. Przyjmij Ojcze miłości
i miłosierdzia nasze oddanie się Tobie. Za wstawiennictwem Najświętszej
Maryi Panny Matki Chrystusa Odkupiciela umocnij nas Swą łaską, byśmy
żyjąc święcie byli dla współczesnego świata czytelnym znakiem Twojej
obecności." Głęboki wydźwięk miała w liturgii procesja z darami.
Złożono świece jako symbole spalania się przed Panem, kwiaty jako
znak bycia przez święte życie ozdobą Kościoła, ofiarę pieniężną dla
przebywającego na misjach w Ekwadorze kapłana naszej archidiecezji
ks. Leszka Przybyły jako wyraz solidarności z Kościołem, Hostię jako
znak dzielenia się sobą z innymi ludźmi oraz wino w znaku winnego
grona jako symbol przeżywanej słodyczy świętości Kościoła.
Po Komunii św. nastąpiło poświęcenie odnowionego od września
ubiegłego roku ołtarza z cudownym obrazem Matki Bożej Płaczącej oraz
obrazu św. Franciszka Ksawerego, które dzięki staraniom kustosza
sanktuarium ks. Adama Lewandowskiego nabrały przepięknego blasku. "
O Matko dziewiczej nadziei, razem z Twoim Synem w otwartą księgę
wieków wpisujemy nasze "tak". Pozwól nam razem z Kościołem promieniować
dobrocią Boga, by w naszych słowach i dziełach świat wyczuwał piękno
Stwórcy." Słowa te przygotowane przez karmelitę o. Mariana Zawadę
wypowiedziane przez wszystkich uczestników liturgii wyraziły akt
zawierzenia Matce Bożej.
W słowach podziękowania Siostry ze Zgromadzenia Urszulanek
Serca Jezusa Konającego dały wyraz wdzięczności Ks. Arcybiskupowi
za Eucharystię, homilię oraz za troskę o wszystkich konsekrowanych.
W imieniu wszystkich osób konsekrowanych siostra deklarowała pójście
w nowe tysiąclecie z entuzjazmem i nadzieją drogą świętości, pogłębionego
życia modlitwy i świadomego apostolstwa oraz modlitwę za wszystkich
pasterzy i w intencjach całego Kościoła lubelskiego. Wyrażona została
ogromna wdzięczność ks. prał. Józefowi Szczypie, wikariuszowi biskupiemu
ds. życia konsekrowanego, za troskę o duchowy rozwój wszystkich wspólnot.
Spotkanie zakończyło się nawoływaniem abp. Józefa Życińskiego do
radosnego budowania swojej świętości słowami s. Sokołowskiej: "Msza
się skończyła, Msza się zaczyna, ofiara życia trwa."
Pomóż w rozwoju naszego portalu