W opublikowanym z tej okazji portrecie papieża, watykański korespondent gazety Bosco d’Otreppe zastanawia się na czym polega fenomen Franciszka, który „fascynuje i zaskakuje”. W dodatku nie zawsze doceniają go katolicy, natomiast jest coraz bardziej popularny poza Kościołem. Franciszkomania nie tylko się nie kończy, ale staje się „prawdziwą popkulturą, która zapisze się w dziejach Kościoła”.

- Papież zaskakuje, co jest niewątpliwie pierwszą wielką zaletą jako komunikatora. Często podejmuje te same tematy (miłosierdzie, szczere otwarcie na innych, szacunek dla życia i wzgląd na transcendencję), ale ma dar sprawiania, że jego słowa wybrzmiewają w zależności od kontekstu. W Parlamencie Europejskim oklaski, które przerywały jego przemówienie brzmiały zarówno z prawej, jak i lewej strony sali. Wobec „starej, zmęczonej babci”, jaką jest dziś dla niego Europa, skarcił „kulturę odrzucenia” i pewien ekonomizm, kładąc nacisk na poszanowanie migrantów i pośrednio krytykując aborcję - pisze d’Otreppe, wskazując, że linia tego pontyfikatu przebiega między „postępowością społeczną” i „konserwatyzmem etycznym”.

Ponadto papież ma „wyczucie sformułowań”. Jako że woli skromny styl życia, w sedno trafia również jego dążenie do spójności. Mówi to, w co wierzy, nie łamie swych zasad, i utwierdza katolików nadając Kościołowi „niezachwiany kurs”.

O ile Benedykt XVI zwracał się przede wszystkim do katolików, dając im teologię zarówno złożoną, jak i solidnie uzasadnioną, Franciszek zwraca się do świata i przedstawia Kościół jako „szpital polowy”, troszczący się o ludzi i idący jak najbliżej codzienności i jej wyzwań - uważa belgijski dziennikarz.

Zaznacza przy tym, że papież nie spotyka się z takim samym poparciem kurii rzymskiej. Sam zresztą o tym wspomniał w niedawnym wywiadzie dla argentyńskiego dziennika „La Nación”, mówiąc, że „opór jest widoczny”. Aby doprowadzić do końca reformę spraw gospodarczych i kurii, „Franciszek działa jak prawdziwy szef przedsiębiorstwa, odsuwając bez wahania tych, którzy nie są zdolni do udźwignięcia jego planu”. Jego decyzje są długo dyskutowane, a „głęboka reforma wywraca zwyczaje w łonie tej tysiącletniej instytucji”.

D’Otreppe zwraca uwagę, że Franciszek naucza w sposób bardzo osobisty. Wypowiada się z wolnością słowa, spontanicznie, a zatem jego słowa w oczach świata są „mniej sakralne” niż jego poprzedników. Kładzie nacisk „bardziej na swą rolę biskupa Rzymu niż papieża i ryzykując skruszenie jedności swej instytucji, zamierza dzielić się władzą ze swymi współbraćmi z konferencji biskupich, którym chciałby przyznać „pewien autorytet doktrynalny”. Jego celem - jak napisał Jean-Marie Guénois w książce „Jusqu’ou ira François” (Jak daleko posunie się Franciszek?) - jest zniesienie absolutnej władzy papieża. Tymczasem, na co zwrócił uwagę kard. Christoph Schönborn w wywiadzie dla tygodnika „The Tablet”, umniejszenie władzy papieskiej nie odpowiada części katolików, którzy chcieliby „Kościoła potężnego” i „katolicyzmu politycznego, który imponuje”.

Lecz choć, zdaniem belgijskiego dziennikarza, napięcia istnieją, to nie one są istotą tego pontyfikatu, lecz ewangelizowanie przez świadectwo własnego życia. - Raczej świadczyć niż chcieć przekonać, ewangelizować raczej spójnością swego życia niż uprawianiem prozelityzmu - oto w kilku słowach proste i radykalne wyzwanie, jakie proponuje Franciszek - podsumowuje d’Otreppe.