Reklama

Wiadomości

Kamień z Przylądka Dobrej Nadziei

Któż nie marzy o odrobinie lata po uciążliwej zimie! Dlatego gdy drzemałem w samolocie lecącym do RPA, mieszały mi się jawa ze snem i tylko przy krzątaniu stewardess odzyskiwałem świadomość, że to marzenie się spełnia

Niedziela Ogólnopolska 21/2017, str. 40-41

[ TEMATY ]

podróże

Archiwum autora

Turyści w „fatamorganie” widzą w oddali statek pierwszego odkrywcy

Turyści w „fatamorganie” widzą w oddali statek pierwszego odkrywcy

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Leciałem z Elą – moją towarzyszką podróży – do naszych przyjaciół Polaków, których dorosłe już dzieci zawierają związek małżeński. Ślub i wesele w Kapsztadzie, a wśród gości – my! To już by wystarczyło, aby wyczerpać paletę kolorowych marzeń. Ale młoda para – Madzia i Patryk oraz ich rodzice zadbali o to, abyśmy nie tylko uczestniczyli w uroczystości, ale także odwiedzili znane turystycznie miejsca południowej Afryki.

Eucharystia na Przylądku Dobrej Nadziei

Na lotnisku przywitał nas mój przyjaciel jeszcze z ławy szkolnej, obecnie lekarz, ojciec panny młodej dr Jarek Jaworski. Wkrótce dotarliśmy, w promieniach słońca, do hotelu. Już tutaj, na miejscu, poznaliśmy plan pierwszej wycieczki. Wystarczyło tylko odespać ponad 14-godzinny lot z Warszawy, aby drugiego dnia ruszyć do najbardziej cudownego miejsca na świecie. Przylądek Dobrej Nadziei (160 km na północny zachód) stanowi zakończenie półwyspu przylądkowego, u którego nasady leży Kapsztad. Europejskim odkrywcą przylądka był portugalski żeglarz Bartolomeu Dias. Oznaczył to miejsce jako Przylądek Burz. Nazwa ta została zmieniona na Przylądek Dobrej Nadziei przez króla Portugalii Jana II, gdyż miejsce to dawało nadzieję na dotarcie na Daleki Wschód. My jednak dalej się nie wybieraliśmy. Wystarczyło, że dotarliśmy tutaj. Widoki zapierały dech w piersiach. Wspaniały lazur Oceanu Atlantyckiego. Pachnąca, wielobarwna przyroda, małpy wałęsające się w poszukiwaniu zasobnych w jedzenie turystów – zachwytom nie było końca, a najwięcej pracy miał aparat fotograficzny. Kompania była także doborowa. Oprócz mojego przyjaciela Jarka towarzyszyły nam jego żona Grażynka i mama pana młodego – pani Alicja. Byli z nami także zaprzyjaźnieni z rodziną księża – rodacy, którzy też przybyli na uroczystość zaślubin. Ks. Wojciech Świątkowski z Manchesteru i ks. Piotr Gordon z Crewe, a także ks. Paweł Lewandowski z Lublina. Cała nasza grupa w letnim afrykańskim słońcu wędrowała na Cape Point, miejsce widokowe, skąd Przylądek Dobrej Nadziei wyglądał najpiękniej, okazale i dumnie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

W swojej „fatamorganie” widziałem statek pierwszego odkrywcy i jego załogę. Do rzeczywistości sprowadziła mnie Ela, proponując 45-minutową pieszą wędrówkę na szczyt Przylądka. Nie musiała mnie długo namawiać. Bryza oceanu dawała odrobinę ochłody, kiedy pokonywaliśmy stromą i wąską górską ścieżkę. Na szczycie czułem się wreszcie jak żeglarz Dias, podziwiając przepiękny krajobraz bezmiaru wód i gór. Byłem zdobywcą Cape of Good Hope! U podnóża szczytu na dole czekała na nas wycieczkowa kompania. Teraz księża stali się przewodnikami. Ruszyli w kierunku skał, które tam stanowią linię brzegową oceanu. Nie wiedziałem, czego szukali, ale kiedy z plecaków wyciągnęli naczynia liturgiczne – domyśliłem się wszystkiego. Tu, w tej niepowtarzalnej scenerii, gdzie Bóg miał olbrzymią wyobraźnię, gdy stwarzał tę przyrodę, zapragnęli odprawić Mszę św. w intencji młodej pary, która przecież za kilka dni miała powiedzieć sobie sakramentalne: Tak!

Chwilo, trwaj!

Scenografia niesamowita. Szum fal oceanu tworzył muzykę, która podkreślała melodię psalmu, a wiatr grał na piszczałkach w szczelinach skalnych. I tu stała się rzecz metafizyczna i niesamowita. Gdy ks. Wojciech czytał Ewangelię, na skale obok polowego ołtarza przysiadł sobie spokojnie ptak, zupełnie jakby słuchał słowa Bożego. W ogóle nie zdradzał oznak bojaźni. W skupieniu „uczestniczył” we Mszy św., a potem popatrzył na nas wszystkich, pokręcił przyjaźnie główką i odleciał, a nas pozostawił w zadumie i refleksji. Po naszych policzkach spłynęły łzy wzruszenia. Długo po Eucharystii trwało cudowne milczenie. Czas na wspólną fotografię. Później jeszcze raz przekazaliśmy sobie wszyscy znak pokoju. Po uściskach i wdzięczności okazanej księżom ruszyliśmy wolno w drogę powrotną do Kapsztadu. Ja jednak na chwilę zatrzymałem grupę. Wiedziałem, że z tego miejsca muszę zabrać choćby mały kamień – na pamiątkę tego niepowtarzalnego misterium. Chciałem, aby fragmencik tego miejsca pojechał ze mną do Polski. Mały kamień nie gniewał się, gdy odłączałem go od pięknej afrykańskiej przyrody. Wypatrywałem jeszcze tego szczególnego gościa – ptaka, który nas odwiedził. Nie była to przecież fatamorgana, wszyscy go widzieliśmy. Widać pofrunął dalej...

Teraz, po powrocie do Polski, przeglądam zdjęcia, wspominam miejsca, które zobaczyliśmy. Przeżywamy jeszcze piękny ślub i uroczystość weselną. Jednak z największym sentymentem dotykam kamienia, który przywędrował ze mną z Afryki. Znalazł swoje miejsce na półce i spogląda czasem w stronę okna. Może kiedyś odwiedzi go tajemniczy ptak, uczestnik wzruszającej, pełnej duchowości i uniesienia polskiej Mszy św. w dalekiej Afryce? Dla takich chwil warto żyć. Po tej podróży bardziej docierają do mnie słowa: „Chwilo, jesteś piękna – trwaj!”. Teraz trwa we wspomnieniach. Jest zamknięta w małym afrykańskim kamieniu na półce w moim pokoju.

2017-05-17 09:44

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pięć dekad reporterskich wypraw

Niedziela Ogólnopolska 38/2021, str. 60-62

[ TEMATY ]

podróże

Archiwum Jacka Pałkiewicza

W profesji reportera trzeba się wykazać pasją, ciekawością świata, determinacją i otwartością na innych ludzi oraz różne kultury

W profesji reportera trzeba się wykazać pasją, ciekawością świata, determinacją i otwartością na innych ludzi oraz różne kultury

Bywało nieraz, że musiałem wychwycić granicę oddzielającą ostrożność od śmiałości, a śmiałość od szaleństwa, bo... jeden krok za dużo mógłby zakończyć się nieszczęściem – mówi w rozmowie z Niedzielą Jacek Pałkiewicz.

Margita Kotas: Reporter, pisarz, podróżnik, eksplorator, odkrywca źródła Amazonki, trener survivalu, szkoleniowiec komandosów i kosmonautów – wystarczyłoby tego na kilka życiorysów. Jaką profesję od 50 lat tak naprawdę uprawia Jacek Pałkiewicz?

Jacek Pałkiewicz: Bez wątpienia jest to dziennikarstwo, które przez pół wieku było nierozerwalnie związane z pasją podróżowania i fascynacją ginącymi cywilizacjami. Odkrywałem świat osobliwych wydarzeń, pełen sprzeczności i szalonego przyspieszenia globalnych przemian, które przewróciły do góry nogami oblicze naszej planety. Nadeszły zmiany klimatyczne, wielkie migracje burzą naszą cywilizację, koronawirus podciął nam skrzydła. Rejestrowałem zdarzenia, opisywałem ludzi osiadłych w odległych regionach i uzupełniałem to wszystko własną refleksją. Wyznaję zasadę, że życie daje każdemu tyle, ile sam ma odwagę sobie wziąć, a ja nie zamierzam zrezygnować z niczego, co mi się należy. Stąd pojawiło się trochę różnych „specjalności”. Jestem zanurzony tak głęboko w dziennikarskiej przygodzie, że ludzie przywykli widzieć we mnie nie tyle reportera, ile ostatniego podróżnika kultywującego tradycje przeszłości.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas w Sosnowcu przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża

2024-03-28 23:35

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas

- Kościelne postępowanie w bulwersującej sprawie sprzed miesięcy dobiega końca - powiedział abp Adrian Galbas SAC, administrator apostolski diecezji sosnowieckiej sede vacante. W czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej, którą odprawił w sosnowieckiej bazylice katedralnej, przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża.

- Po podjęciu ostatecznych decyzji, zostanie o nich poinformowana opinia publiczna. Także w sprawie, która w ostatnich dniach spowodowała, że diecezja sosnowiecka znalazła się na czołówkach gazet, jestem zdeterminowany, by wszystko wyjaśnić i adekwatnie zareagować. Proszę przyjąć moje zapewnienie, że nic w tej, jak i w żadnej innej gorszącej sprawie, nie jest i nie będzie zbagatelizowane - powiedział.

CZYTAJ DALEJ

Naśladowanie Jezusa

2024-03-28 21:33

[ TEMATY ]

Toruń

Renata Czerwińska

Biskup Wiesław Śmigiel przewodniczył Liturgii Wielkiego Czwartku w toruńskiej katedrze.


CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję