Reklama

Polska

Rodzinny Press

Dokładnie 25 lat temu żona znanego warszawskiego fotografa założyła wydawnictwo. Teraz ta rodzinna oficyna ma na swoim regale najważniejsze pozycje albumowe wydawane w Polsce

Niedziela Ogólnopolska 2/2016, str. 24-25

Artur Stelmasiak

Grażyna Kasprzycka-Rosikoń i Janusz Rosikoń na jubileuszowej wystawie w warszawskiej galerii Związku Polskich Artystów Fotografików

Grażyna Kasprzycka-Rosikoń i Janusz Rosikoń na jubileuszowej wystawie w warszawskiej galerii Związku Polskich Artystów Fotografików

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ta historia zaczęła się jednak znacznie wcześniej, gdy Janusz Rosikoń był znanym fotografem, a Grażyna Kasprzycka młodym historykiem sztuki. Oboje byli zafascynowani sztuką, a zwłaszcza sztuką sakralną. Ta wspólna pasja stała się przepisem na sukces w pracy zawodowej, w życiu, a także na szczęście w rodzinie.

– Mam nadzieję, że nasi synowie będą kontynuować naszą pracę – mówi Janusz Rosikoń, który obchodzi 50-lecie pracy artystycznej z aparatem fotograficznym na szyi, a wspólnie z całą rodziną – 25-lecie powstania wyjątkowego wydawnictwa Rosikon Press. Z tej okazji w warszawskiej galerii Związku Polskich Artystów Fotografików otwarto wystawę „Rozstaje”, która jest podsumowaniem dorobku Janusza Rosikonia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Papież w koronie

Rodzina Rosikoniów mieszka w podwarszawskim Izabelinie, ale od wielu lat związana jest z warszawskim Duszpasterstwem Środowisk Twórczych. Nic więc dziwnego, że to właśnie od Mszy św. w kościele na placu Teatralnym rozpoczęli obchody swojego jubileuszu. Byli znajomi, przyjaciele, współpracownicy, księża, a Eucharystię celebrował kard. Kazimierz Nycz wraz z wieloletnim przyjacielem rodziny i historykiem sztuki bp. Michałem Janochą.

– Dziękuję Panu Bogu, że są tacy ludzie, jak wy – mówił kard. Nycz. – Ale dziękuję także za to, że są tacy ludzie, którzy chcą wasze książki kupować. Dziękuję za was, że doskonale potraficie rozbudzać w ludziach wrażliwość na sztukę.

W ciągu 50 lat Janusz Rosikoń wykonał wiele milionów zdjęć. Na wystawie znalazło się zaledwie kilkadziesiąt z nich. Jak dokonano wyboru? – Tata nie potrafiłby tego zrobić, bo jest zbyt związany ze swoją pracą. Tego wyboru dokonał współpracujący z nami Maciej Marchewicz – odpowiada syn fotografa Jan Kasprzycki-Rosikoń.

Janusz Rosikoń zaczął fotografować w 1965 r., gdy studiował elektronikę na Politechnice Warszawskiej. Nie poszedł w ślady ojca – wybitnego inżyniera prof. Antoniego Rosikonia. – Spodobało mi się to, co mi wychodziło, i wybrałem fotografię – mówi. Po studiach rozpoczął pracę w magazynie „La Revue Polonaise”, który miał pokazywać Polskę na Zachodzie w lepszym świetle. Po kilku latach wyrzucono go, bo jego poglądy nie pasowały do oficjalnej linii pisma. W okresie Solidarności i stanu wojennego jego zdjęcia ukazywały się w „Newsweeku”, „Time Magazine” czy „Schweizer Illustrierte”.

Reklama

Janusz Rosikoń fotografował też pielgrzymki Papieża Polaka do Ojczyzny. Ale nie jest typem fotografa, który stał na pierwszej linii tuż obok Jana Pawła II. – Do tego trzeba było mieć wejścia i przepustki, a ja ich nie miałem. Ale za to udało mi się wykonać moje ulubione zdjęcie Papieża w koronie Dzieciątka Jezus, które zrobiłem na tle obrazu dlatego, że przegoniono mnie spod ołtarza – z uśmiechem opowiada Janusz Rosikoń.

Ujęcie piękna i tajemnicy

Na wystawie znalazło się jedno czarno-białe zdjęcie, na którym widać Janusza Rosikonia, który wspina się po drabinie, aby z bliska sfotografować dzieło sztuki sakralnej, na dole zaś stoi uśmiechnięta Grażyna Kasprzycka-Rosikoń z fleszem w ręku. To zdjęcie mówi wiele o samym artyście i jego rodzinnym przedsięwzięciu. – Gdy razem podróżowaliśmy, aby opracować kolejną książkę, to zobaczyłem, jak ten skromnej postury człowiek biegnie z kilkunastokilogramowym plecakiem na kościelną wieżę, aby zrobić zdjęcie przed zachodem słońca – opowiada Grzegorz Górny, który od kilku lat współpracuje z wydawnictwem Rosikon Press. Dla dobrego ujęcia pan Janusz jest w stanie zrobić niemal wszystko – wspiąć się na drzewo czy wejść do wody.

Od 25 lat kolejną pasją Rosikoniów jest wydawanie książek na najwyższym edytorskim poziomie. – Impulsem do założenia wydawnictwa był materiał zbierany wiele lat przez mojego męża Janusza – była to dokumentacja sanktuariów maryjnych w Polsce – mówi Grażyna Kasprzycka-Rosikoń, dyrektor wydawnictwa Rosikon Press.

Reklama

Jeszcze kilka lat temu książki drukowano w Hongkongu. Musiały bowiem być na najlepszym poziomie. – Cieszę się, że już mogę drukować w Polsce i razem z synem doglądać jakości druku i kolorów – mówi Rosikoń. Synowie Kacper i Jan wiele razy podróżowali z ojcem po świecie. Dla nich zawsze były to niesamowite wyprawy. – Tata ma jedną ważną cechę – on raczej nie zastanawia się, ile może zarobić na jakiejś książce, ale drukuje ją, bo uważa, że trzeba ją wydać. A ludzie to doceniają i nasze książki kupują – mówi Jan Kasprzycki-Rosikoń.

Fotografia to dla Janusza Rosikonia dzieło sztuki. A gdy fotografuje wnętrze kościoła, gdzie dzieł sztuki jest wiele, to tym bardziej przykłada się, aby nic z tych dzieł nie uronić. – Fotografia sztuki sakralnej jest taką metasztuką, która niesie ze sobą mocne sakralne przesłanie. To nie musi wypływać wprost z tematu, ale jest uwiecznieniem rzeczy nieuchwytnych, takich jak nastrój, gest, światło. Czyli czegoś, czego można doświadczyć, ale co trudno opisać. Janusz Rosikoń jako artysta fotografik jest bardzo wrażliwy na sakralny wymiar rzeczywistości – mówi bp Michał Janocha, wybitny historyk sztuki oraz przyjaciel rodziny Rosikoniów. – On potrafi wydobyć sakralność nawet z tematów świeckich, gdzie poszukuje piękna i tajemnicy. Zwraca uwagę na rzeczy ważne, które umykają nam w codzienności.

Madonny Europy i Szlak Andersa

W 25-letnim dorobku oficyny są albumy ze znakomitymi zdjęciami Janusza Rosikonia, książki historyczne takich autorów, jak Norman Davies, publikacje poświęcone sztuce i zabytkom w Polsce i Europie. – Zbierając materiały, Janusz przemierzył milion kilometrów, nie licząc podróży samolotem – mówi Grażyna Kasprzycka-Rosikoń. I dodaje, że reportaż i dokumentacja zawsze były w centrum zainteresowań jej męża.

Zasługą wydawnictwa jest ukazanie się pionierskiej „syntezy” polskiego pielgrzymowania do ponad 500 sanktuariów maryjnych w całym kraju. Następnym krokiem milowym była książka, nad którą prace trwały 5 lat w czasach, gdy nie było Internetu, maili, Google – powstała publikacja „Madonny Europy”, ukazująca pielgrzymowanie do sanktuariów maryjnych w Europie – od Portugalii po Ural, od Irlandii po Maltę. – Dla mnie „Madonny Europy” to najważniejsza książka – przyznaje pani Grażyna.

Reklama

Obszerny segment tytułów Rosikon Press prezentuje dzieje Polski przez pryzmat materialnych artefaktów – mówi Grażyna Kasprzycka-Rosikoń. W tej konwencji ukazała się publikacja poświęcona polskim pieniądzom – banknotom i za to otrzymała tytuł „Książki Roku”. „Wielkie bitwy Polaków” pokazują natomiast największe batalie, które miały wpływ na losy Polski.

W najnowszej publikacji wydawnictwa pt. „Szlak nadziei” Norman Davies opisuje dzieje Armii Andersa, nie tylko żołnierzy, ale też cywilów, kobiet i dzieci, którzy opuścili wraz z żołnierzami nieludzką ziemię. Dokumentuje też, że andersowcy mają dużą zasługę w rozpropagowaniu kultu Bożego Miłosierdzia na całym świecie. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że biskup polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina opublikował w Palestynie książeczkę z Koronką i reprodukcją obrazu Jezusa Miłosiernego. – Z tej książki jestem bardzo dumny. Bo jeszcze nikt wcześniej nie udokumentował całego szlaku gen. Andersa – przyznaje Janusz Rosikoń.

Nowością są serie książek dotyczących styku wiary i nauki, które powstają dzięki współpracy z Grzegorzem Górnym. Pierwszy tom nosi tytuł „Świadkowie Tajemnicy. Śledztwo w sprawie relikwii Chrystusowych” i poświęcony jest relikwiom – materialnym śladom po życiu Jezusa z Nazaretu. Poza faktografią, związaną z relikwiami, przytoczone są wypowiedzi naukowców, a także prezentowane są wyniki badań naukowych. W serii ukazało się pięć bogato ilustrowanych książek – oprócz wspomnianej także: „Dowody Tajemnicy. Śledztwo w sprawie zjawisk nadprzyrodzonych”, „Tajemnica Graala. Śledztwo w sprawie Świętego Kielicha”, „Ufam. Śladami Siostry Faustyny” i „Trzej Królowie. Dziesięć Tajemnic, sekrety Bożego Narodzenia”.

– 25 lat mówi samo za siebie. Oni mają całe serie albumów, które dotykają kultury narodowej i europejskiej. Fakt, że ich książki doskonale się sprzedają i są tłumaczone na inne języki, świadczy o tym, że Rosikoniowie swoją pracę wykonują bardzo dobrze – mówi bp Michał Janocha.

2016-01-05 08:30

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Meksyk: Porwanie biskupa słynącego z prób mediacji między kartelami narkotykowi

2024-04-30 09:24

[ TEMATY ]

Meksyk

Episkopat Flickr

Emerytowany biskup rzymskokatolicki, który zasłynął z prób mediacji między kartelami narkotykowymi w Meksyku, został porwany – poinformowała w poniedziałek Meksykańska Rada Biskupów.

Przywódcy kościoła w Meksyku powiedzieli, że ks. Salvador Rangel zaginął w sobotę i w oświadczeniu wezwali porywaczy do jego uwolnienia.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

[ TEMATY ]

św. Katarzyna Sieneńska

Giovanni Battista Tiepolo

Św. Katarzyna ze Sieny

Św. Katarzyna ze Sieny

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Abp Crepaldi: obecny kształt projektu europejskiego niezgodny z wizją katolicką

2024-04-30 14:29

[ TEMATY ]

Unia Europejska

projekt

pixabay.com

Zielony Ład, ataki na własność prywatną, aborcja jako jedna z zasad podstawowych, ingerencja w wewnętrzne sprawy państw członkowskich, dążenie do przyspieszenia procesu centralizacji - są niezgodne z wizją katolicką - twierdzi w wywiadzie dla portalu „La Nuova Bussola Quotidiana” abp Giampaolo Crepaldi. Emerytowany biskup Triestu, który przez długi czas kierował komisją Caritas in veritate CCEE (Rady Konferencji Episkopatów Europy), w latach 1994-2001 był podsekretarzem, zaś 2001-2009 sekretarzem Papieskiej Rady Iustitia et Pax zdecydowanie krytykuje obecny kształt projektu europejskiego. Przestrzega też przed przekształceniem się europejskiego „marzenia” w ideologiczny europeizm.

Odnosząc się do zbliżających się wyborów do Parlamentu Europejskiego abp Crepaldi podkreśla ich wyjątkową ważność. „Unia Europejska nie sprawdziła się w ostatnim czasie. Wiele osób wskazywało na poważne wady Europejskiego Zielonego Ładu, ale nie zostały wysłuchane. Polityka klimatyczna i transformacji energetycznej była centralistyczna, kosztowna, nieskuteczna i iluzoryczna, wywołując reakcje odrzucenia. Niedawne głosowanie Parlamentu Europejskiego w sprawie aborcji jako prawa człowieka podkreśliło przejęcie kontroli nad parlamentem przez destrukcyjną i beznadziejną ideologię. Wtrącanie się instytucji UE w wybory parlamentarne w Polsce i forsowanie decyzji przez rząd Węgier, narodu często traktowanego jako «obcy» dla Unii, to tylko niektóre aspekty sytuacji wyraźnego kryzysu. Dodajmy do tego znaczącą porażkę w polityce zagranicznej” - stwierdził emerytowany biskup Triestu.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję