Może kogoś to zbulwersuje, ale jestem zdania, że redakcja francuskiego pisma satyrycznego „Charlie Hebdo”, na którą islamscy fanatycy dokonali zamachu terrorystycznego, zgotowała sobie ten los niejako na własne życzenie. Satyrycy, publikując karykatury, na których, jak gdzieś przeczytałem, „nie oszczędzali nikogo” (i tym się niejako chlubili), niejednokrotnie przekraczali granice kultury, tolerancji i dobrego smaku. Mówiąc wprost, nie tylko prowokowali, ale wręcz obrażali bez pardonu religie, instytucje i osoby. Nie miało to nic wspólnego z wolnością słowa, tak jak chamstwo nie ma nic wspólnego z kulturą.
Kilka dni po zamachu zorganizowano we Francji marsze przeciw terroryzmowi i demonstracje, których uczestnicy solidaryzowali się z ofiarami zamachu. Do Paryża zjechała cała polityczna świta. Podobno na znak tego, że wszyscy chcieli być „Charliem”.
Szkoda, że takich marszów i demonstracji europejscy i światowi politycy nie organizują w geście protestu, gdy masowo mordowani są – w krajach islamskich i gdzie indziej – chrześcijanie. Oni nikogo nie obrażają. Ich jedyną „winą” jest to, że nawet wobec zagrożenia życia nie wyrzekają się Chrystusa.
W tym roku po raz pierwszy od ponad 80 lat nie będzie pieszej pielgrzymki paryskich studentów do Chartres. Zamiast niej duszpasterze proponują młodym całonocne czuwanie w bazylice na Montmartre. Zastrzegają, że pielgrzymka nie została zlikwidowana, lecz jedynie zawieszona. Odtąd nie będzie się ona odbywać co roku.
Inspiratorem tego pieszego wędrowania ze stolicy do oddalonego o ok. 80 km miasta w Regionie Centralnym (departament Eure-et-Loir) był wielki francuski poeta, konwertyta Charles Péguy (1873-1914). Po raz pierwszy studenci poszli w jego ślady w 1935 r. Największym powodzeniem pielgrzymki cieszyły się w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy duszpasterzem akademickim w Paryżu był ks. Jean-Marie Lustiger, późniejszy arcybiskup Paryża i kardynał. Na trasę wyruszało wtedy po 12 tys. młodych. W tamtych czasach praktycznie co drugi paryski student udawał się przynajmniej raz pieszo do Chartres. Praktyce tej nie przeszkodziły nawet studenckie rewolty na wiosnę 1968 r.
Szósta niedziela Wielkiego Postu nazywana jest Niedzielą Palmową, inaczej Niedzielą Męki Pańskiej. Rozpoczyna ona najważniejszy i najbardziej uroczysty okres w roku liturgicznym - Wielki Tydzień.
Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią wszyscy czterej Ewangeliści. Uroczyste Msze św. rozpoczynają się od obrzędu poświęcenia palm i procesji do kościoła. Zwyczaj święcenia palm pojawił się ok. VII w. na terenach dzisiejszej Francji. Z kolei procesja wzięła swój początek z Ziemi Świętej. To właśnie Kościół w Jerozolimie starał się bardzo dokładnie powtarzać wydarzenia z życia Pana Jezusa. W IV w. istniała już procesja z Betanii do Jerozolimy, co poświadcza Egeria (chrześcijańska pątniczka pochodzenia galijskiego lub hiszpańskiego). Autorka tekstu znanego jako Itinerarium Egeriae lub Peregrinatio Aetheriae ad loca sancta. Według jej wspomnień w Niedzielę Palmową patriarcha otoczony tłumem ludzi wsiadał na osiołka i wjeżdżał na nim do Świętego Miasta, zaś zgromadzeni wierni, witając go z radością, ścielili przed nim swoje płaszcze i palmy. Następnie wszyscy udawali się do bazyliki Zmartwychwstania (Anastasis), gdzie sprawowano uroczystą liturgię. Procesja ta rozpowszechniła się w całym Kościele. W Rzymie szósta niedziela Przygotowania Paschalnego początkowo była obchodzona wyłącznie jako Niedziela Męki Pańskiej, podczas której uroczyście śpiewano Pasję. Dopiero w IX w. do liturgii rzymskiej wszedł jerozolimski zwyczaj urządzenia procesji upamiętniającej wjazd Pana Jezusa do Jeruzalem. Z czasem jednak obie te tradycje połączyły się, dając liturgii Niedzieli Palmowej podwójny charakter (wjazd i pasja). Jednak w różnych Kościołach lokalnych procesje te przybierały rozmaite formy, np. biskup szedł pieszo lub jechał na oślęciu, niesiono ozdobiony palmami krzyż, księgę Ewangelii, a nawet i Najświętszy Sakrament. Pierwszą udokumentowaną wzmiankę o procesji w Niedzielę Palmową przekazuje nam Teodulf z Orleanu (+ 821). Niektóre przekazy podają też, że tego dnia biskupom przysługiwało prawo uwalniania więźniów.
Trwa II Diecezjalny Dzień Skupienia dla kobiet. Ok. 600 kobiet z całej archidiecezji zebrało się w kościele pw. św. Maksymiliana M. Kolbego, by wspólnie się modlić, przeżywać swoją wiarę i tworzyć radosną wspólnotę.
- Czy jest w Was radość? – pytał na dobry początek bp Jacek Kiciński, zwracając się do zebranych w świątyni i nawiązał do trwające synodu. – Mamy piękny czas w archidiecezji wrocławskiej. „Uczyńcie wszystko, co powie wam Syn” – to słowa Maryi. W ubiegłym roku I Diecezjalny Dzień Skupienia odbył się pod hasłem „Szczęśliwa, która uwierzyła”. A dzisiaj mamy takie słowa: ogród, wymiana spojrzeń, przejście z ciemności do światła, z osamotnienia do drugiego człowieka, ze śmierci do życia – mówił biskup Jacek.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
