W kazaniu główny celebrans przypomniał drogę życiową i najważniejsze dokonania kardynała, który odszedł do wieczności w wieku 85 lat, z których 62 przeżył w kapłaństwie, a z tych 58 w służbie Kościoła Rzymu i Stolicy Apostolskiej. Działalność ta rozpoczęła się w 1956, gdy Pius XII powołał 27-letniego wówczas kapłana do pracy w Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów.

Dziekan Kolegium Kardynalskiego wspomniał również o prawie 30 latach działalności przyszłego kardynała w różnych dziełach charytatywnych, zwłaszcza na rzecz rzymskiego Instytutu Głuchoniemych. Dochodzą do tego lata służby w Watykanie – w Kongregacji Wychowania Katolickiego, później w dykasterii zajmującej się artystycznym i historycznym dziedzictwem Kościoła, na stanowiskach przewodniczącego tzw. Fabryki św. Piotra i Urzędu Pracy Stolicy Apostolskiej oraz archiprezbitera papieskiej bazyliki św. Piotra i wikariusza papieskiego dla Miasta Watykanu.

„Niech przyjmą cie, drogi Franciszku, Matka Zbawiciela, którą tak bardzo ukochałeś i święci twej ziemi piemonckiej, zwłaszcza Don Bosco i św. Józef Benedykt Cottolengo, których tak bardzo czciłeś i obyś miał wraz z nim wieczny odpoczynek” – zakończył swą homilię kard. A. Sodano.

Kard. Francesco Marchisano urodził się 25 czerwca 1929 w Racconigi w archidiecezji turyńskiej na północy Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1952 w Turynie. Kontynuował następnie studia na uczelniach papieskich w Rzymie. W 1956 kard. Giuseppe Pizzardo (1877-1970), ówczesny prefekt Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów (obecnie Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego) powołał go do tego urzędu. W latach 1969-88 ks. Marchisano był podsekretarzem tego urzędu. Równolegle do pracy kurialnej przez 30 lat katechizował w Rzymie dzieci głuchonieme.

6 października 1988 Jan Paweł II mianował go sekretarzem Papieskiej Komisji ds. Zachowania Artystycznego i Kulturalnego Dziedzictwa Kościoła, mianując jednocześnie biskupem i osobiście konsekrował go 6 stycznia 1989 w Watykanie. Niebawem papież mianował go też przewodniczącym Fundacji im. Jana XXIII i w 3 lata później – Papieskiej Komisji Archeologii Sakralnej. 3 maja 1993 bp Marchisano stanął na czele świeżo utworzonej Papieskiej Komisji ds. Kulturalnego Dziedzictwa Kościoła. 9 lutego 1994 papież wyniósł go do godności arcybiskupa.

Na konsystorzu 21 października 2003 Jan Paweł II włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego. 28 sierpnia 2004, mając 75 lat, kardynał przestał kierować Papieską Komisją Archeologii Sakralnej. 5 lutego 2005 Ojciec Święty mianował go przewodniczącym Urzędu Pracy Stolicy Apostolskiej, odwołując za stanowisk związanych z Bazyliką św. Piotra.

Po śmierci papieża 2 kwietnia 2005 r. kard. Marchisano ujawnił, że został uleczony z ciężkiej choroby gardła, gdy Ojciec Święty modlił się za niego i dotknął go.

W dniach 18-19 kwietnia 2005 r. wziął udział w konklawe, które wybrało Benedykta XVI. 31 października 2006 kard. Marchisano ustąpił z urzędu archiprezbitera bazyliki św. Piotra i przeszedł na emeryturę. Zmarł 27 lipca br. w Rzymie.

Po jego śmierci Kolegium Kardynalskie liczy 212 członków, w tym 94 powyżej 80. roku życia (2 mianował jeszcze Paweł VI, 73 – Jan Paweł II, 16 – Benedykt XVI i 3 – Franciszek), a wśród 118 purpuratów, mających prawa wyborcze, 38 powołał do Kolegium Papież-Polak, 64 – jego następca i 16 – Franciszek.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie Włosi: Loris Capovilla (ur. 14 X 1915), Fiorenzo Angelini (1 VIII 1916) i Giovanni Canestri (30 IX 1918), najmłodszymi zaś Hindus Baselios C. Thottunkal z Kościoła syromalankarskiego (15 VI 1959), Haitańczyk Chibly Langlois (29 XI 1958) i Kanadyjczyk Gérald Cyprien Lacroix (27 VII 1957). Najdłuższy staż w Kolegium Kardynalskim ma Brazylijczyk Paulo Evaristo Arns OFM (14 IX 1921), mianowany kardynałem 5 III 1973.

Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.