– Jak wytłumaczyć fakt, że niektóre zwłoki, np. św. Andrzeja Boboli, nie ulegają rozkładowi?

– Nie można wykluczyć czynnika nadprzyrodzonego, działania łaski. Jednak na zachowanie ciała mogą też oddziaływać czynniki naturalne. Znane są przypadki zachowania ciał ludzi nie wyniesionych do chwały ołtarzy.

– Ile Ojciec zna takich przypadków?

– Znany mi jest św. Andrzej Bobola, z którego relikwiami w 1988 r. miałem osobisty kontakt. Drugi przypadek to św. Urszula Ledóchowska, która zmarła w Rzymie. Jej ciało zostało przewiezione do Pniew k. Poznania. Znany mi jest też kapucyn św. Leopold Mandźić, Chorwat, spowiednik w Padwie.

– Św. Andrzej Bobola był pochowany w podmokłym, wapiennym terenie. Może to wpłynęło na zachowanie ciała?

– Niewątpliwie takie warunki mogły przyczynić się do zmumifikowania ciała. Jego ciało na pewno nie było balsamowane, czy poddawane jakimś zabiegom konserwacyjnym. historia jego relikwii jest bardzo bogata. Mimo przewożenia w różne miejsca, ciało zachowało się. Raczej jest to proces nadprzyrodzony. Gdy wybudowano nową świątynię przy Rakowieckiej, powstał plan przeniesienia relikwii św. Andrzeja z dotychczasowej kaplicy. Ojcowie Jezuici w 1988 r. poprosili Księdza Prymasa o zezwolenie na otwarcie trumny-relikwiarza, dokonanie jej renowacji i przebranie ciała Świętego w nowe szaty. Miałem szczęście być członkiem komisji, która dokonała tych czynności. Relikwie zrobiły na mnie duże wrażenie. Skóra przylega do kości. Ale dostrzega się ślady męczeństwa. Na ciele widać fragmenty zdartej skóry podczas męczeństwa. Także ciosy zadane ostrym narzędziem. Wszystkie te znaki świadczą o jego męczeństwie.

– Czy wierni nawiedzający miejsca, gdzie są wystawione relikwie świętych, doznają łask, cudów?

– Niewątpliwie tak. Żywym przykładem jest św. Andrzej Bobola. Podobnie poszukiwane są relikwie św. Ojca Pio. Wierni otrzymują wiele łask nawiedzając grób sługi Bożego Jerzego Popiełuszki. Ale nie można ograniczać się do mechanicznego nawiedzania grobu kandydata do chwały ołtarzy lub relikwii świętego. Podstawowym warunkiem jest modlitwa wynikająca z żywej wiary. To samo dotyczy ucałowania relikwii. A więc wiara i jeszcze raz wiara, która jest fundamentem naszego życia.

– Czym właściwie są relikwie?

– Słowo pochodzi z języka łacińskiego i znaczy: „resztki, szczątki”. W znaczeniu dosłownym oznacza całe ciało albo część ciała poszczególnych świętych lub błogosławionych, których kult został uznany przez Kościół. W dalszym rozumieniu – są to przedmioty związane z osobą Chrystusa (np. relikwie Krzyża Świętego) bądź świętych, używane przez nich za ziemskiego życia lub takie, z którymi mieli oni bezpośredni kontakt.

– Dlaczego się je czci?

– Bo ciała świętych były świątyniami Ducha Świętego i żył w nich Chrystus. Święci pozostawali w ścisłej jedności z Chrystusem. Łączność ta trwa po przekroczeniu bramy śmierci. Jeżeli chrześcijanin prowadzi świątobliwe życie i umiera w opinii świętości to, tak jak w wypadku Jana Pawła II, wśród wiernych rodzi się spontaniczne przekonanie, że ten człowiek jest święty i zasługuje na szczególną cześć. A ludzie do dobrego, do świętego z natury lgną. Chcą z nim przebywać, spotykać się, mieć jakieś pamiątki. Są przekonani, że na rzeczach, których używał jest stygmat świętości. Zanoszą prośby do Boga za jego wstawiennictwem. Bóg udziela łask przy grobach osób świątobliwych lub relikwiach świętych.