Entuzjazm głoszenia Ewangelii

Wniebowstąpienie Pańskie Ewangelia (Łk 24, 46-53)

I czytanie Dz 1,1-11

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Psalm Ps 47,2-3.6-9

II czytanie Ef 1,17-23

Aklamacja Mt 28,19.20

Ewangelia (Łk 24,46-53)

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Entuzjazm głoszenia Ewangelii

Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie.

I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie».

Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.

Drodzy!

Reklama

1. Jezus wraca do domu swojego Ojca. Po trzech latach pracy żegna Go zaledwie jedenaście osób, jedenastu uczniów. To bardzo mało, jak na takiego boskiego Mistrza. Było ich wstępnie dwunastu, ale jeden nie dotrwał do końca. Zdradził swojego Mistrza i w końcu popełnił samobójstwo. Zostało ich więc jedenastu. Bardzo niewiele. Także ich jakość – myśląc po ludzku – pozostawiała wiele do życzenia. Wśród jedenastu nie było też nikogo z wyższej warstwy społecznej. Większość apostołów pracowała jako rybacy. Część z apostołów, włączając Piotra, miała żony i rodziny. Z kolei Mateusz był wcześniej poborcą podatków. Kapłani jerozolimscy pogardzali nimi, bo większość z nich nie miała wykształcenia, nie byli rabinami i porozumiewali się gwarą. Z powodu braku wykształcenia rabinicznego nie byli traktowani poważnie przez ówczesny estabilishment.

Chrystus wraca do Ojca, ale oni nadal nie zrozumieli w pełni, co mają robić. Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela? (Dz 1,6) – pytali Go podczas posiłku po Jego zmartwychwstaniu. Jezus mówił o królestwie Bożym, oni myśleli natomiast o królestwie Izraela. Ich myśli się rozmijały.

Ale Chrystus nie pozostał dłużej, by im dalej wyjaśniać, dalej ich uczyć i korygować ich błędne zapatrywania. Nie zdecydował się na dłuższy pobyt na Ziemi. Nie chciał nawet być obok nich, kiedy podjęli pierwsze kroki przy realizacji swojej misji.

Dlaczego odchodzi? Dlaczego nie został z nimi dłużej? Czy to brak miłości? A może Mu nie zależało na nich i na misji, którą im zlecił? Nic podobnego! Decyduje się na powrót do Ojca, bo ufa im bardzo. Pookłada w nich ogromne zaufanie. Jest pewny, że sobie poradzą. Oczywiście, nie będzie im łatwo, doświadczą wielu różnych trudności, cierpienia, będą prześladowani i nękani innymi przeciwnościami, ale sobie poradzą. Jedynym koniecznym warunkiem jest to , że wszystko robić będą w Jego imię, że zawsze, cokolwiek ich spotka, gdziekolwiek będą, wszystko czynić będą w Jego imię. To jest warunek owocności ich przepowiadania i działania: wszystko mają czynić w imię Jezusa Chrystusa zmartwychwstałego.

Reklama

Chrystus nie zostawia swych uczniów na pastwę losu. Wielokrotnie zapewniał ich, że nie zostawi ich sierotami: Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki – Ducha prawdy, którego świat przyjąć nie może, bo go nie widzi i nie zna; wy go znacie, bo przebywa wśród was i w was będzie. Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was (J 14,16–18).

2. Czas po Wniebowstąpieniu był ważnym czasem dla apostołów. Dopóki był z nimi Jezus, czuli się bezpieczni, nie musieli podejmować decyzji, bo podejmował je Jezus. On mówił im, co i gdzie mają iść i robić, gdzie zatrzymać się na nocleg. Wcześniej byli niemal całkowicie zdani na Niego. Teraz wszystko musiało się zmienić. Musieli zacząć dojrzewać w wierze, w odpowiedzialności, w miłości do Boga. Musieli uwierzyć w prawdziwość Jego słów, którymi zapewniał ich, że będzie zawsze z nimi, ale pod warunkiem, że będą czynić to, co zostało im zlecone: Uczcie je [narody] zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28,20). I tak waśnie czynili. Pisze bowiem Ewangelista Marek: Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły (Mk 16,20).

Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! – mówi im Jezus. Nie mają stać w miejscu, ale iść i głosić Boże królestwo. Nie swoje, ale Boże. Ich zadaniem jest być głosem Słowa. Dzielić się ze swoimi słuchaczami nie swoją mądrością, ale bogactwem otrzymanym od Jezusa. Mają być świadkami życia, nauki i dzieł Chrystusa.

Reklama

Wiara umacnia się, kiedy jest przepowiadana. Rozwija się też jej poznanie. Odkrywa się lepiej poznanie Pana, wszak sam powiedział, że jest Drogą: nie tylko spotykamy Go, kiedy my sami jesteś w drodze, ale poznajemy bardziej Jego wielkość podczas drogi życia.

3. W dzisiejszej Ewangelii św. Marek mówi o cudach, jakie towarzyszyć będą nauce apostołów. Łacińskie słowo, które na język polski tłumaczy się jako cud, to miraculum. Rzeczownik miraculum pochodzi zaś od łacińskiego czasownika mirai, czyli zdumiewać, zachwycać. To wskazuje nam na jedną, tę najłatwiej dostrzegalną cechę cudów: są one czymś niezwykłym, zadziwiającym, zachwycającym.

Duchowy entuzjazm, z jakim apostołowie głosili prawdę o Chrystusie zmartwychwstałym, był znakiem dla innych, że mówili prawdę. Zanim pojawiły się inne znaki, zanim zaczęli czynić cuda materialne, jak na przykład uzdrowienia, znakiem rozpoznawczym była właśnie ich radość, duchowy entuzjazm połączony z głębokim przekonaniem o autentyczności tego, co mówią. Takiego charakteru są słowa św. Piotra, wygłoszone zaraz po otrzymaniu daru Ducha Świętego. Mężowie izraelscy – mówił Piotr z głębokim przekonaniem w głosie, w wyrazie twarzy, w gestach – słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim (Dz 2,22-24).

Reklama

Cuda były czymś dodatkowym. Były palcem Bożym, który potwierdzał autentyczność przepowiadania. Ale cuda potwierdzały też autentyczność tych, którzy naukę Chrystusa głosili.

Takie przepowiadanie, czynione z wielką mocą i wzbogacone cudami, zjednywało ludzi i dawało początek wspólnotom chrześcijańskim.

Do nas też Chrystus mówi: Idź! Ty czyń podobnie!

Panie! Wysyłaj nas z misją głoszenia Twojego słowa!

Więcej książek, artykułów, tekstów oraz nagrania audio homilii znajdziesz na stronie internetowej ojca prof. Zdzisława Kijasa: zkijas.com

Redakcja tekstu: dr Monika Gajdecka-Majka

Homilie pochodzą z książki "U źródła Życia. Rozważania na niedziele czasu Adwentu, Bożego Narodzenia, Wielkiego Postu i Wielkanocy, Rok A,B,C", wydanej przez wydawnictwo Homo Dei.

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).