Helena Maniakowska: - Ksiądz jest pierwszym asystentem kościelnym Instytutu Miłosierdzia Bożego. Czy pytanie o liczbę członkiń na terenie naszej diecezji, w kraju czy też za granicą jest możliwe w związku z dyskrecją panującą wokół Instytutu?

Ks. kan. Andrzej Piontkowski: - Nie jestem pierwszym asystentem IMB. Instytut ma już ponad 60-letnią historię, pisaną życiem bardzo wielu ludzi, niektórych już nie ma pośród nas, a są także ci, którzy obchodzą 50-lecie (i więcej) życia w tej wspólnocie. Nasze „dziś razem” - przed konsekracją i po - tworzy ok. 50 pań, głównie z Polski, Brazylii, Stanów Zjednoczonych, ale i z Włoch. Instytut jest podzielony na tzw. zespoły, najbardziej jest mi znany zespół bydgosko-toruński. Raz w roku w wyznaczonym miejscu cały Instytut zbiera się na rekolekcjach, najczęściej w Myśliborzu u Sióstr Jezusa Miłosiernego. W tym roku rekolekcje będą powiązane z dziękczynną pielgrzymką do Wilna, za beatyfikację ks. Michała Sopoćki. W czasie takich rekolekcji mam miły obowiązek spotkać się i porozmawiać z każdą z tych pań, dotknąć żywej i często bardzo pięknej historii pisanej życiem, osób pragnących całkowicie oddać się na służbę Miłosiernej Miłości Boga. Osoby te, dążąc do doskonałej miłości, starają się przyczynić do uświęcenia świata od wewnątrz. Jeśli chodzi o dyskrecję, to jednak można znaleźć informacje o Instytucie, choćby na stronie internetowej kurii, w różnych publikacjach książkowych itd. Roztropna dyskrecja, przestrzegana we wszystkich instytutach świeckich, jest pomocna dla większej skuteczności apostolstwa i oddziaływania na środowisko.

- Instytut powstał ze Wspólnoty Miłosierdzia Bożego w Wilnie w 1941 r. na skutek objawień św. s. Faustyny. Niewątpliwie były w tej wspólnocie osoby wcześniej znane ks. Sopoćko. Jak wygląda aktualnie możliwość wstąpienia do Instytutu?

- Tak, były to takie panie, jak: prof. Ludmiła Roszko, Zofia Komorowska czy Jadwiga Malkiewicz. Mówimy tu o pierwszej „szóstce” związanej bezpośrednio z bł. Księdzem Michałem. Dzisiaj można zgłosić się do mnie bądź bezpośrednio do poszczególnych zespołów i wejść na drogę Instytutu.

- Kto może należeć do Instytutu?

- Do Instytutu może być przyjęta każda katoliczka, która: posiada właściwą intencję, jest pełnoletnia, nie jest aktualnie związana z jakimś innym instytutem, nie jest aktualnie związana związkiem małżeńskim i dojrzała uczuciowo. Pragnąca też świadomie oddać się Kościołowi przez życie konsekrowane w świecie, z potrzebą głębszego życia wewnętrznego, pozostając w świecie dla służby braciom. Takie nastawienie jest zasadniczym kryterium powołania do instytutu świeckiego.
Instytut Miłosierdzia Bożego, oprócz członkiń żyjących w celibacie prawnie związanych z Instytutem przez pełną profesję rad ewangelicznych, gromadzi osoby stowarzyszone mężatki oraz osoby wolne, które z różnych przyczyn nie decydują się na pełną profesję rad ewangelicznych (por. art. 8 rozdz. I Konstytucji). W 1998 r. został napisany pierwszy Regulamin dla Osób Stowarzyszonych z IMB. Troska o mężatki cechowała członkinie IMB od samego początku powstania. W konstytucjach IMB wcześniej redagowanych mężatki stanowiły drugi człon Instytutu, a 1 listopada 1949 r. w Toruniu wśród osób składających śluby była mężatka Waleria Polakiewicz, siostra Ludmiły Roszko, która jako pierwsza składała przyrzeczenia czystości stanowej, ubóstwa i posłuszeństwa.

- Jeśli dla przykładu jakaś pobożna osoba znajdzie w internecie informacje o instytutach, czy jest w stanie wejść do wspólnoty Instytutu i na jakich warunkach?

- Osoby pragnące wstąpić do Instytutu odbywają okres 2-letniej próby. W tym czasie realizują ustalony program pod kierunkiem tzw. instruktorki. W okresie próby wstępnej kandydatki są wprowadzane w ducha IMB i jego życie. Poznają dokumenty kościelne i konstytucje Instytutu. Przygotowują się intelektualnie i duchowo do związania się z Instytutem ślubami. Po 2 latach składa się pierwsze śluby czasowe, odnawiane przez 5 lat, a później - wieczyste, czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

- Te kobiety żyją w świecie samotnie, na czym więc polega więź duchowa?

- Ważnym czynnikiem duchowej więzi jest w miarę możności codzienna Eucharystia, która, jednocząc nas z Chrystusem, otwiera na bliźnich i umacnia wewnętrznie wspólnotę instytutową, a także włączenie się członkiń w modlitwę Kościoła przez odmawianie Liturgii Godzin oraz Koronki do Miłosierdzia Bożego i Różańca, częste w ciągu dnia akty zawierzenia, by w ten sposób realizować naczelne hasło IMB: „Jezu, ufam Tobie”.
Trzeba zaznaczyć, że instytuty świeckie zostały zatwierdzone przez papieża Piusa XII w 1947 r. Konstytucją Apostolską „Provida Mater Ecclesia”, a Kodeks Prawa Kanonicznego mówi o instytutach świeckich w kanonach od 710 do 730. Informacje o instytutach znajdują się na stronie: www.kkis.pl. Wydane są też książki: „W sercu świata - świeccy konsekrowani”, Wydawnictwo „Poligrafia Salezjańska”, Kraków 1999 r. oraz „Leksykon zakonów w Polsce”, KAI, Warszawa 2002 r.

Ks. kan. Andrzej Piontkowski
Urodzony 17 kwietnia 1964 r. Wyświęcony na prezbitera 1990 r. w Pelplinie. Placówki duszpasterskie: parafie pw. św. Anny w Lubawie i pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Toruniu na Bielawach. Od 10 lat notariusz Kurii Diecezjalnej Toruńskiej, wśród wielu funkcji diecezjalnych - dyrektor Wydziału ds. Życia Konsekrowanego i Apostolskiego, asystent kościelny Instytutu Miłosierdzia Bożego.

Adres: Instytut Miłosierdzia Bożego, ul. Łazienna 18, 87-100 Toruń