Jednym z codziennych zjawisk życia publicznego jest wygłaszanie przemówień. Wygłaszają je przede wszystkim ludzie ze świata nauki, polityki, biznesu. Wygłaszają je także osoby duchowne: biskupi, kapłani, diakoni.
historia ludzkości zna znakomitych nauczycieli, mówców, oratorów. Już w starożytnej Grecji przemawiali ludowi mędrcy, sofiści. Greckiego mistrza słowa Demostenesa wspominamy do dziś. Niemal wszystkie narody w swoich dziejach miały wielkich mówców. Wielkich mówców znajdujemy w dziejach zbawienia. Są to prorocy, mężowie wybierani przez Boga do głoszenia słów samego Boga. Listę proroków otwiera nazwisko Mojżesza. W czasie wędrówki przez pustynię Mojżesz wielokrotnie rozmawiał z Bogiem. Potem przekazywał słowa Boga narodowi. Rozmawiał z Bogiem ukrytym w krzaku ognistym. Gdy przychodził do ludzi po rozmowie z Bogiem, twarz jego była rozpromieniona. Przez Mojżesza Bóg przekazał narodowi i ludzkości Dekalog.
Po Mojżeszu przychodzili inni prorocy. Było ich wielu. Biblia mówi o czterech prorokach większych i dwunastu mniejszych, którzy pozostawili po sobie biblijne księgi. Byli także prorocy niebędący pisarzami, jak np. prorok Eliasz czy prorok Elizeusz. Działali oni, by nie ucichł głos Boga na ziemi. Listę proroków zamknął św. Jan Chrzciciel, bezpośredni poprzednik Pański.
Największym prorokiem w dziejach zbawienia był sam Chrystus. Przez Niego przemówił Bóg do nas najpełniej. Ale On sam też przemawiał jako Bóg. „W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie” (Mk 1, 21-22). Chrystus uczył inaczej niż uczeni w Piśmie. Jego słowo było skuteczne. Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą” (Mk 1, 25-27).
Głos Boga rozlegał się poprzez wieki w różnych narodach, w różnych częściach świata. Także dziś nie ma Bóg zamkniętych ust. Na ziemi jest głoszona prawda Boża. Głosi ją Kościół, głosi ją przez usta papieża, głosi przez usta biskupów, kapłanów, misjonarzy, katechetów. W misji nauczycielskiej, prorockiej Chrystusa uczestniczy dzisiaj wielu powołanych. Tej Bożej prawdy potrzebujemy. Ta siejba jest ważna, żeby nie zamarło życie Boże, życie wiary w ludzkich sercach. Tak jak siejba w przyrodzie zmierza ku zachowaniu życia biologicznego, tak siejba Bożego słowa służy zachowaniu życia Bożego w ludzkich sercach. Ze słowa Bożego rodzi się wiara, a z prawdziwej wiary wyrasta świadectwo, wyrasta dobro i szczęście.
Słuchajmy głosu Boga. W tym świecie zakrzyczanym, zalewanym przez słowa ludzkie umiejmy, zechciejmy słyszeć mówiącego Boga. Słowo ludzkie bywa podstępne, manipulowane. Słowo ludzkie często kłamie, rani, zniewala, czyni nieszczęśliwym. Słowo Boże zaś przynosi prawdę, pociesza, budzi nadzieję, niesie wyzwolenie, skłania do dobrego czynu. Wytężajmy słuch na głos Boga. Potrzebujemy bowiem pochodzącej od Niego mądrości. Człowiek bez Boga jest nieszczęśliwy, człowiek bez Boga bywa straszny.
Wszelkie zło powstaje wtedy, gdy ludzie nie chcą słuchać Pana Boga. Kto słucha Boga, nigdy nie jest bankrutem. Nikt jeszcze nie żałował, że słuchał Pana Boga.
Jakie wnioski wyciągniemy z dzisiejszego Bożego pouczenia?
Wniosek pierwszy: bądźmy uważnymi słuchaczami Bożego słowa. Przyjmujmy Boże słowo i rozważajmy je w naszych sercach. Uznajmy Chrystusa za naszego najwyższego nauczyciela, mistrza. Wniosek drugi: bądźmy głosicielami, przekaźnikami słowa Bożego. Nie bójmy się mówić o Bogu w naszych rodzinach. Rozmawiajmy o Nim z dziećmi. Niech na ustach naszych pojawia się zawsze życzliwe słowo. Czujmy się prorokami, nauczycielami wiary. Każdy z nas winien być w jakimś stopniu prorokiem, nauczycielem. Wniosek trzeci: pozwalajmy Chrystusowi uwalniać nas od złego ducha. U Niego szukajmy uzdrowienia z naszych różnych opętań. Pomagajmy cierpliwie także innym trwać przy nauce Chrystusa.

Oprac. ks. Łukasz Ziemski